Από  όσα γνωρίζουμε η ΓΣΕΕ προσανατολίζεται στο να ζητήσει αυξήσεις της τάξης του 8%, ώστε μετά τον πληθωρισμό να περισσέψει κάτι και για τους εργαζόμενους. Από την πλευρά τους οι εργοδοτικές οργανώσεις έχουν αφήσει να εννοηθεί πως τέτοιες απαιτήσεις είναι αδιανόητες υπό τις παρούσες συνθήκες, ενώ ετοιμάζονται να παρουσιάσουν αιτήματα με τα οποία θα ανατρίχιαζε ακόμη και η Θάτσερ.  Οι διαπραγματεύσεις λοιπόν προβλέπονται σκληρές.

Ωστόσο και οι δύο πλευρές θα πρέπει να βάλουν νερό στο κρασί τους γιατί περισσότερο παρά ποτέ έχουν η μία ανάγκη την άλλη. Οι μεν εργοδότες χρειάζονται απεγνωσμένα εργασιακή ειρήνη, οι δε εργαζόμενοι χρειάζονται εργοδότες που θα μπορέσουν να διασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας αντί να τις περικόπτουν με το επιχείρημα πως δεν τα βγάζουν πέρα, που ως ένα βαθμό έχει και δόση αλήθειας υπό τις παρούσες συνθήκες . Όπως ηλίου φαεινότερο είναι πως  περικοπές μισθών και ανάπτυξη δεν νοούνται.

Οφείλουν λοιπόν και οι δύο πλευρές να συγκλίνουν, με ρεαλισμό αντί να δυναμιτίσουν  τα ερείπια του οικονομικού κλίματος. Οι μεν εργοδότες να μην αδράξουν την ευκαιρία, προκειμένου να γυρίσουν τις εργασιακές σχέσεις στο Μεσαίωνα, οι δε αντισυμβαλλόμενες στο διάλογο εργοδοτικές οργανώσεις ας μην επιμείνουν σε αναχρονιστικά δυσκίνητα μοντέλα που συντηρούν πάσης φύσεως συντεχνιακή νοοτροπία, που αποδείχτηκε κατάρα αυτού του τόπου.  

Το θέμα όμως δεν αφορά μόνο τους κοινωνικούς εταίρους αλλά και τους πολιτικούς εταίρους. Τα κόμματα πρωτίστως θα πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αφήσουν την συνδικαλιστική ηγεσία να διαπραγματευτεί απερίσπαστη, χωρίς να ανάβουν φυτίλια που δεν θα μπορούν μετά να σβήσουν.

Στο παρελθόν έχουμε υποστεί τις συνέπειες άκριτων παρεμβάσεων, με δηλώσεις κομματικών μεγαλοστελεχών, που για καθαρά  ψηφοθηρικούς λόγους  εμφανίζονταν βασιλικότεροι του βασιλέως. Δεν είναι η ώρα για τέτοια. Οι συνειδησιακές ανησυχίες στην παρούσα φάση ένα μόνο στόχο πρέπει να έχουν. Την ειλικρινή αλληλοκατανόηση των εμπλεκομένων μερών .

Εν τω μεταξύ το μόνο βέβαιο είναι πως θα ηχήσουν οι σειρήνες του ΚΚΕ.  Δυστυχώς  είναι το μόνο κόμμα που ευθέως αμφισβητεί το δημοκρατικό πολίτευμα όχι πλέον με ανόητες παροτρύνσεις όπως «μην υπακούετε στους  αντιλαϊκούς νόμους» αλλά και με πράξεις όπως καταλήψεις υπουργείων και καταλήψεις ΜΜΕ , προκειμένου να μας δείξει την επαναστατικότητα του και τον φιλολαϊκό του μανδύα.  Ευτυχώς αυτό-αναίρεθηκε  με την επίσημη αποκατάσταση του Στάλιν στο τελευταίο συνέδριο του. Ότι λοιπόν και εάν ευαγγελίζεται δεν είναι παρά ένα απατηλό θολό οικοδόμημα., σε σαθρό νεοσταλινικό υπόβαθρο.  

Το δυστύχημα είναι πως ο παραπαίων μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας,  Ρούσβελτ και του ιδιότυπου Εξαρχιώτικoυ αντικρατισμού, Συνασπιμός, δεν θέλει και πολύ να ακολουθήσει, αφού πρέπει να αποδείξει ότι πέρα από την απήχηση που έχει στην αστική τάξη έχει ερείσματα και στους αδικημένους αυτής της χώρας.

 Ο κύριος Τσίπρας είπε πρόσφατα στην Βουλή, «Απαιτούμε και θα διεκδικήσουμε δραστικά μέτρα για τη φορολόγηση των πλουσιότερων τάξεων, για την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, για αξιοπρεπείς μισθούς και σταθερή απασχόληση» και ότι  η χώρα χρειάζεται μεσομακροπρόθεσμο πρόγραμμα για την αντιμετώπιση των δομικών αδυναμιών της ελληνικής οικονομίας και όχι μόνο του δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά και του κοινωνικού ελλείμματος. Είναι παράλογο να σκεφτεί κανείς ότι  κόμισε γλαύκα εις τας Αθήνας καθώς δεν είπε τίποτα περισσότερο από ότι επιθυμεί ο κάθε σώφρων συνειδητοποιημένος  πολίτης αυτής της χώρας;

Ευτυχώς για τη χώρα και δυστυχώς για το ΚΚΕ και τον Συνασπισμό όλα αυτά, οι εργαζόμενοι είτε τα γνωρίζουν, είτε τα ψυχανεμίζονται και όπως απαιτούν οι περιστάσεις θα επιλέξουν να αποφύγουν την οδό των αδιεξόδων.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr