Κάθε φορά ξεκινά μια συζήτηση. Κάθε φορά υπάρχει ένα αποτέλεσμα που τρέχουμε να το χαρακτηρίσουμε θετικό. Ένα αποτέλεσμα που γεννά προσδοκίες οι οποίες αργά η γρήγορα διαψεύδονται.  Όπως και στην ζωή έτσι και στην εξωτερική πολιτική απογοητευόμαστε γιατί βασιζόμαστε σε προσδοκίες, ενώ αυτό που θα έπρεπε να μας χαρακτηρίζει είναι ο ρεαλισμός.

Απογοητευόμαστε γιατί ο Ομπάμα αναβάθμισε την Τουρκία πολιτικά. Απογοητευόμαστε που ο Πούτιν έσπευσε αμέσως να υπογράψει με την Αγκυρα, νέο πετρελαϊκό αγωγό. Εξαγριωνόμαστε που ακόμη υπάρχουν στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο. Εξαγριωνόμαστε που αμφισβητεί την υφαλοκρηπίδα και που παραβιάζει τον εναέριο χώρο μας.

Μια ρεαλιστική λοιπόν προσέγγιση των μέχρι τώρα αποτελεσμάτων των μέχρι τώρα αποτελεσμάτων, τα οποία σαφώς δεν μας ικανοποιούν, εμφανώς καταδεικνύει πως η Τουρκία έχει προκαθορισμένη ατζέντα εξωτερικής πολιτικής , αντιδρά πάντα με βάση τα γεωπολιτικά της συμφέροντα, τις εκάστοτε συμμαχίες της, και τις εσωτερικές της ισορροπίες και ενδεχομένως αυτό που δεν έχουμε καταλάβει ( κατά την άποψη μου), είναιπως δεν είμαστε η προτεραιότητα της. Πιο πολύ την ενδιαφέρει τι θα κάνει με τους ρωσικούς και τους ιρανικούς αγωγούς, με τα νερά με την Συρία, με τις τουρκόφωνες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες. Όσο για το πολυσυζητημένο θέμα της Ευρωπαϊκής πορείας της, πολύ φοβάμαι πως χτίζουμε παλάτια στην άμμο, εάν νομίζουμε πως έτσι μπορεί να την κάνουμε να συμμορφωθεί.

Μπορεί εμείς να κάνουμε τον καλό και όντως να πιστεύουμε πως είναι προς το καλό της η ευρωπαϊκή της ένταξη, αλλά δεν πιστεύει το ίδιο ο βαθύς ευρωπαϊκός πυρήνας. Ούτε η Γερμανία Ούτε η Γαλλία και είμαι βέβαιος πως και άλλοι δεν το θέλουν κι ας μην το έχουν ομολογήσει ανοιχτά.

Το κακό είναι πως το γνωρίζει και η ίδια η Τουρκία. Είτε αυτός είναι ο Ερντογάν είτε το στρατιωτικό κατεστημένο.  Γι αυτό μπορεί μεν να υποκρίνονται ότι προσπαθούν προκειμένου να κερδίσουν χρόνο και ότι άλλο μπορούν, αλλά δεν νομίζω πως τους νοιάζει και πολύ. Γνωρίζουν τις ρίζες τους, την καταγωγή τους, το πεδίο όπου μπορούν να εδραιώσουν μία ισχυρήκαι αποδεκτή οντότητα. Όπως εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε κάτι στα Βαλκάνια, έτσι και η Τουρκία ξέρει πως αξιοσέβαστη θα είναι μόνο στους ομογενείς γείτονες της.

Αν συμφιλιωθούμε με αυτό το γεγονός αντί να τρέφουμε φρούδες προσδοκίες, θα έχουμε επιλέξει μία ρεαλιστική προσέγγιση που θα μας ανοίξει τα μάτια για το πώς θα πρέπει να συμπεριφερθούμε και να χαράξουμε μία εναλλακτική πολιτική απέναντι της.

Καθώς ο κόσμος αλλάζει ραγδαία και στην διεθνή ατζέντα μπαίνουν νέοι παράμετροι. Καλούμαστε λοιπόννα αξιοποιήσουμε τα νέα δεδομένα, ένα από τα οποία είναι η λαθρομετάναστευση.

Μπορεί να είμαστε τα κακά και αναξιόπιστα παιδιά της Ευρώπης, αλλά δεν παύουμε να είμαστε το ανατολικότερο σύνορο της. Αλλωστε όσο θα βελτιώνεται η συμπεριφορά μας στα οικονομικά τόσο θα αρχίσουν πάλι να μας παίρνουν στα σοβαρά.

Μπορούμε να πιέσουμε ακόμη και εκβιαστικά ώστε οι ευρωπαίοι επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους όσον αφορά την φύλαξη των συνόρων τους. Δεν μπορεί να είμαστε ένα στην εσωτερική αγορά, στον ανταγωνισμό, στην γεωργία και να μην είμαστε στο πιο βασικό που είναι τα σύνορα.  Η Frontex είναι μία καλή αρχή. Όπως έχουμε διαπιστώσει, πέρα από τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας,  τα όποια άλλα επεισόδια αφορούν την Τουρκία και τους πιλότους της Frontex. Έτσι η Τουρκία γίνεται κακή όχι με εμάς αλλά με την Ευρώπη.

Υπό αυτές τις συνθήκες μπορούμε λοιπόν να απαιτήσουμε η Ευρώπη να πληρώνει το μερίδιο της και να συνεισφέρει με εξοπλισμό και έμψυχο δυναμικό  όσον αφορά την φύλαξη της ελληνικής ακτογραμμής. Όπως η Ιταλία εδώ καιπολλά χρόνια έχει βάλει το ΝΑΤΟ να πληρώνει την άμυνα της μέσω του ΝΑΤΟ.

Αν δεν δεχτούν, μπορούμε να φύγουμε από το Αφγανιστάν. Μπορούμε να μην συνεισφέρουμε στην Ευρωπαϊκή Δύναμη.  Ας γκρινιάξουν και ας θυμώσουν. Δεν μας αφορά το ζήτημα. Αυτοί δεν θέλουν την Τουρκία. Εμείς ούτως ή άλλως τα ίδια προβλ

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr