Η σημερινή Γερμανία δείχνει να έχει ολότελα ξεχάσει την Ευρώπη των ερειπίων. Και επιμένει να περιφρονεί τις ιστορικές της μνήμες με τις οποίες μάλλον δε θέλησε ποτέ πρόθυμα να αναμετρηθεί.

Οι συλλογικές διαδικασίες έχουν αφεαυτών ένα συγκινητικό χαρακτήρα. Ίσως επειδή, εμπεριέχουν τη ματαιότητα της διάψευσης. Ίσως επίσης επειδή, κραυγάζουν τη νοσταλγία πραγμάτων που δεν πρόκειται να γίνουν.

Η μέγγενη δυο θηλυκών εκπροσώπων της οικογένειας Λεπέν σφίγγει αποπνικτικά τη Γαλλία.

Η αποτυχία της ΝΔ να διοργανώσει εσωκομματικές εκλογές της προκοπής για την ανάδειξη νέας ηγεσίας, δεν είναι απλώς ένα πλήγμα γοήτρου στο καταρρακωμένο σώμα της συντηρητικής παράταξης.

Έχουν περάσει κάμποσες ώρες και η Αθήνα παραμένει ενοχλητικά άφωνη μπροστά στην απίστευτη πρόκληση Γιούνκερ, ο οποίος δήλωσε ωμά, ότι η Ελλάδα οφείλει να εγκαταλείψει την εθνική της κυριαρχία στο Αιγαίο, προς χάριν της συνεργασίας με την Τουρκία, για την αποτροπή των προσφυγικών ροών!

Από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησε, όπως ήταν αναμενόμενο, στην αντιπαραγωγική όχθη του μνημονιακού μετώπου, διέψευσε ένα ζωτικό κεφάλαιο λαϊκών προσδοκιών που θεωρούσαν ότι υπάρχει εναλλακτική λύση για τα προβλήματα του τόπου.