Αναμφισβήτητα μπορεί να δώσει ανάσα σε υποχρεωμένους πολίτες, αέρα ρευστότητας στα Ταμεία αλλά και βιωσιμότητα σε πολλές μικρές και πολλές μικρές επιχειρήσεις. Ωστόσο δεν μπορεί να αποτελέσει το κάλυμμα για το μείζον ζήτημα που δεν είναι άλλο από τη βιωσιμότητα του Ασφαλιστικού.
Η κυβέρνηση θεωρεί ότι ο νόμος Κατρούγκαλου έχει δώσει λύση όμως μάλλον τα νούμερα είναι αδήριτα και σκληρά. Πέρα από τις δαπάνες σε ποσοστό του ΑΕΠ για συνταξιοδοτική δαπάνη υπάρχει και η αριθμητική των ηλικιακών πυραμίδων.
Να πούμε επίσης ότι η Γερμανία, η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Φινλανδία είναι οι χώρες με υψηλά ποσοστά γήρανσης. Κάποιες κινούνται ήδη να διαχειριστούν το όλο θέμα. Έτσι π.χ. η Καγκελάριος Α. Μέρκελ το 2015 υιοθέτησε την πολιτική του «Καλωσορίσματος» στους μετανάστες, για να πετύχει δηλαδή πληθυσμιακή πύκνωση απαραίτητη για την παραγωγική βάση της Ρηνανίας.
Για την Ελλάδα η παρηγοριά είναι ότι η δαπάνη ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ελλάδα θα ψαλιδιστεί δραστικά φτάνοντας στο 12,9% το 2040 έναντι 13,5% στην Ευρωζώνη και στο 10,6% το 2070 έναντι 11,9% στην Ευρωζώνη.
Βέβαια αν αναλογιστεί κανείς ότι οι συντάξεις λειτουργούν ως προνοιακά δίκτυα προστασίας από τον κοινωνικό αποκλεισμό εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι εδώ η πρόκληση είναι μεγάλη. Από τη μια πρέπει να υπάρξει μια δημογραφική πολιτική συγκρατημένη, μια έντιμη και ορθολογική σχέση με τον τρίτο λεγόμενο πυλώνα την ιδιωτική ασφάλιση, κι από την άλλη μια σωστή δόμηση του κράτους πρόνοιας για να μην έχουμε οξύτατα θέματα αποκλεισμού τα επόμενα χρόνια. Ιδού λοιπόν πεδίο δόξης λαμπρό εν όψει εκλογών για debate με ουσία.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr