Και στην πάροδο του χρόνου, έχουμε δει τραγελαφικές εικόνες που δείχνουν μαγαζιά υπό υγειονομικό έλεγχο άδεια και τα πεζοδρόμια έξω απ΄ αυτά, «πηγμένα» από καπνιστές. Κι αυτό είναι η κυριότερη απόδειξη ότι ουδέποτε, οποιοσδήποτε αντικαπνιστικός νόμος – τουλάχιστον για κλειστούς χώρους- εφαρμόστηκε σωστά.

Με αφορμή τα δυο πολύ πρόσφατα παραδείγματα καταστρατήγησης του νόμου και των διατάξεών του που αφορούσαν δυο πολύ «επώνυμα» πρόσωπα, τον ηθοποιό κ. Μπισμπίκη και την ιδιαίτερα αγαπητή τραγουδίστρια Πάολα , περιπτώσεις που προκάλεσαν την παρέμβαση του Υπουργείου Υγείας και προσωπικά του υπουργού Θάνου Πλεύρη, προσπαθώ – καπνιστής κι εγώ ο ίδιος αλλά και σε πλήρη γνώση των καταστροφικών συνεπειών του καπνίσματος στην υγεία , κάτι που με ανάγκασε να έχω μειώσει αισθητά το κάπνισμα- να ξανασκεφτώ τι έχει πάει τόσο στραβά και δεν μπορούμε να βρούμε τον ΣΩΣΤΟ τρόπο εφαρμογής του νόμου.

Και το βασικό σημείο είναι ότι ένας τρόπος πλήρους εφαρμογής του νόμου δεν είναι εφικτός γιατί για να γίνει εφικτός –στην Ελλάδα όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου- θα πρέπει να οδηγηθούν εκατομμύρια εθισμένοι καπνιστές σε εξειδικευμένα Κέντρα διακοπής του καπνίσματος ή….. να απαγορευτεί η παραγωγή τσιγάρων. Παρ΄ όλα ταύτα δεν μπορούμε να μιλάμε για πλήρη αποτυχία των μέτρων γιατί είναι γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος των καπνιστών έχει πεισθεί/αναγκαστεί να κόψει το τσιγάρο ή –τουλάχιστον- να το περιορίσει σημαντικά, τουλάχιστον σε δημόσιους –ιδίως κλειστούς- χώρους .

Μπορεί να απαγορευτεί η παραγωγή και διάθεση τσιγάρων; Και τι θα σημάνει αυτό, εκτός από την οικονομική  καταστροφή πολλών δεκάδων πολυεθνικών εταιρειών με αστρονομικούς «τζίρους» και παράλληλα την εξαφάνιση παγκοσμίως της παραγωγής καπνού, κάτι που θα ισοδυναμεί με την καταστροφή των οικονομιών χωρών ολόκληρων;

Επειδή τέτοια ριζικά/ριζοσπαστικά μέτρα δεν είναι δυνατόν να ληφθούν, έγιναν –απ΄ όσο ξέρω- δυναμικές ενέργειες για την εξαφάνιση τουλάχιστον της άμεσης και έμμεσης διαφήμισης προιόντων καπνού, εξαφανίστηκαν τα τσιγάρα από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, ενοχοποιήθηκαν και έγιναν δαχτυλοδειχτούμενοι οι καπνιστές και σιγά-σιγά το τσιγάρο χάθηκε απ΄όλους τους εσωτερικούς χώρους εργασίας ή διασκέδασης , τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και περιορίστηκαν από τους εξωτερικούς.. Τι άλλο να γίνει πλην μιας δια νόμου, δικτατορικής απαγόρευσης καλλιέργειας, διάθεσης και χρήσης αλλά και χαρακτηρισμού του καπνίσματος ως παράνομου; 

Νομίζω ότι φτάσαμε κοντά στο τέλος του εφικτού ορίου απαγορευτικής/τιμωρητικής συμπεριφοράς απέναντι στο τσιγάρο, έχοντας άλλωστε εξαντλήσει και κάθε μέσον χαρακτηρισμού του καπνίσματος ως καταστροφής της υγείας. Υπάρχουν άλλα περιθώρια; Πάντα υπάρχουν. Και ο νόμος με τις διατάξεις του να ισχύει και χάρες να μη γίνονται και ο έλεγχος να εντείνεται και όσοι επιλέγουν να «κάνουν το δικό τους», να το κάνουν ιδιωτικά και όχι δημόσια ώστε να μην προκαλούν. Ο καθένας αποφασίζει για τον εαυτό του. Αλλά κουβαλάει ο ίδιος τις συνέπειες.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr