Στη συγκεκριμένη περίπτωση – των εμβολιασμών δηλαδή που τόσο θόρυβο έχει προκαλέσει για το αν θα εμβολιασθεί κάποιος ή όχι γιατί … «έτσι»- η υπόθεση είναι πολύ σοβαρή γιατί πρέπει – για ιατρικούς/επιστημονικούς λόγους- αυτοί που αρνούνται, να πεισθούν με επιχειρήματα και όχι να τους «πλακώσεις στο ξύλο». 

«Να πεισθούν». Εύκολο να το λες, δύσκολο να το πετύχεις. Η ανάλυση των αιτίων αυτής της άρνησης του μέσου Έλληνα να συμμορφωθεί σε υποδείξεις , τρόπους συμπεριφοράς, συμφωνίες σε αντικειμενικές ανάγκες, είναι κάτι χρονοβόρο για να το εξηγήσεις σε ένα άρθρο και τουλάχιστον επικίνδυνο να χρησιμοποιήσεις  επιχειρήματα «κοινής λογικής» και επιστημονικής τεκμηρίωσης γιατί μπορεί να προκαλέσεις το αντίθετο αποτέλεσμα: Να μεταμορφώσεις τον αρνητή του εμβολίου σε προσωπικό σου εχθρό, οπότε ούτε το εμβόλιο θα κάνει, ούτε θα πεισθεί αλλά και θα σε θεωρεί – και όχι μόνον εσένα- ύποπτο εκπρόσωπο περίεργων «συμφερόντων». 

‘Ετσι λοιπόν, συμφωνώ – διαφωνώντας εν μέρει- με τη λογική της «πειθούς έναντι ανταλλαγμάτων» που αρχικά υιοθέτησε η κυβέρνηση για να κάνει , τους νέους ιδιαίτερα, να εμβολιαστούν «επί πληρωμή» ( άσχετα βέβαια αν το 150ντάρι της… πληρωμής ήταν μάλλον φιλοδώρημα αλλά και πάλι για αρκετούς που ΔΕΝ το είχαν ήταν θετικό) και κυρίως συμφωνώ με τις άλλες εξαγγελίες περί «πλεονεκτημάτων» των εμβολιασμένων έναντι των ανεμβολίαστων. Κι αυτό γιατί το μέτρο αποτελούσε βασικά μια επιβράβευση αυτών που έσπευσαν να εμβολιαστούν έναντι όσων αδιαφόρησαν ή αρνήθηκαν. 

Πάνω απ΄ όλα, η θέσπιση μέτρων που «ξεχωρίζει» εμβολιασμένους από ανεμβολίαστους δεν αποτελεί αντιδημοκρατικό και ρατσιστικό κανόνα που δημιουργεί δύο κατηγορίες πολιτών. Είναι ένα πλαίσιο προστατευτικό των πλήρως εμβολιασμένων που κινδυνεύουν πολύ λιγότερο από τους αρνητές ανεμβολίαστους και απειλούνται πολύ περισσότερο από τον συγχρωτισμό.

Υπάρχουν αρκετά σημεία όχι επαρκώς διευκρινισμένα που ελπίζω ότι βρίσκονται υπό λεπτομερή εξέταση, όπως λ.χ. το καθεστώς των υπαλλήλων που θα τεθούν -αν τεθούν- σε αναγκαστική αργία μέχρι να εμβολιαστούν, η πληρότητα των γηπέδων και ο διαχωρισμός των θέσεων στους λεγόμενους «μεικτούς χώρους» διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Διότι εντάξει, μπορούν να διαχωριστούν οι ανεμβολίαστοι σε κάποιο μπαρ. Μπορούν όμως να διαχωριστούν στα λεωφορεία και το μετρό;

«Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος» χωρίς καμία αμφιβολία. Κι όταν λέμε «ράβδος» δεν φαντάζομαι κάποιο όργανο της τάξεως να το αντιληφθεί απλώς εννοιολογικά και ν αρπάξει καμιά μαγκούρα και ν αρχίσει να ….ραβδίζει! Γιατί τότε, θα έχουμε όλοι αποτύχει. 

Κι όποτε κάνετε σκέψεις γύρω από τον περιορισμό της ελευθερίας σας, να θυμάστε αμέσως ότι η ελευθερία σας σταματά εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Όταν η μία, απειλεί την άλλη, τότε δεν υπάρχει ελευθερία.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr