Κάτι απ΄ όλα ή και όλα μαζί. Ωστόσο μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι , σχολιάζοντας την κατάσταση, συνάδελφος αναλυτής έγραφε ότι «Πολύ κλάμα ρίχνει τελευταία η Ρένα Δούρου. Γιατί είναι υποχρεωμένη για τέσσερα χρόνια να μένει στην αφάνεια, αφού δεν μπορεί να είναι υποψήφια στις εκλογές, ακόμα και στην περίπτωση που παραιτηθεί από την περιφέρεια, αφού η θητεία της λήγει στα τέλη Αυγούστου».

Μα αυτό είναι το πρόβλημα; Ότι δεν μπορεί για τυπικούς λόγους να είναι υποψήφια; Δηλαδή αν εξέλιπαν οι τυπικοί λόγοι, ο ΣΥΡΙΖΑ θα την αξιοποιούσε; Βέβαια, η ανάλυση τοποθετούσε τα πράγματα σε σωστότερη διάσταση λίγο πιο κάτω: « Η Ρένα Δούρου, που έχει μπροστά της τις ποινικές διώξεις για τους νεκρούς στο Μάτι, επιδιώκει με κάθε τρόπο να διασφαλίσει μία θέση στην κομματική ιεραρχία του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως πληροφορούμαι από έγκυρη πηγή, έχει βολιδοσκοπήσει τον Αλέξη Τσίπρα προκειμένου να την προωθήσει μελλοντικά στη θέση του Γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ».

Και εκεί από τη μία πλευρά «τρελαίνεσαι» μ αυτή τη λογική και από την άλλη, παίρνεις μια σοβαρή εξήγηση για τις 378.559 ψήφους που πήρε η κ. Δούρου στον δεύτερο γύρο των εκλογών και κυρίως το περίπου 20% που πήρε στον πρώτο γύρο που της επέτρεψε να διεκδικήσει και τη νίκη ακόμα στις επαναληπτικές ως δεύτερη.

Συνεπώς υπήρξαν χιλιάδες ψηφοφόροι που είτε από μόνοι τους ( κάτι που μου φαίνεται ιδιαίτερα παράξενο) είτε καθοδηγούμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, αγνόησαν τα «πεπραγμένα» της Περιφερειάρχου και την ψήφισαν. Δίνοντάς της το δικαίωμα να ελπίζει ακόμα και Γραμματέας να γίνει. Αυτός είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, πώς να το κάνουμε; Όλα είναι πιθανά. Δεν πα’ να πνίγεται η Μάνδρα, δεν πα’ να καίγεται το Μάτι, προηγείται η σκοπιμότητα και το κολλητηριλίκι.

Και τελειώνω με την δυσάρεστη αυτή διαπίστωση, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι δεν φταίει σχεδόν για τίποτα η Ρένα Δούρου. Αυτή είναι, αυτά μπορούσε να κάνει, αυτά έκανε και τώρα προσπαθεί να διασωθεί. Άρα μην εντυπωσιάζεστε και μην εκπλήττεστε από οποιαδήποτε απόφαση της πολιτικής ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ( και, σε κάποιο μέτρο, κανενός κόμματος εδώ που τα λέμε) που αποφασίζει με σκοπιμότητες και όχι αξιοκρατικά κριτήρια. Και μετά, το πληρώνει. Όπως άλλωστε, το πληρώνουμε κι όλοι εμείς. Σκεφτείτε λίγο τώρα: Με πόσες σοβαρές εκκρεμότητες ξέρουμε ότι «προικοδοτεί» ο Τσίπρας τον Μητσοτάκη; Και με πόσες που ΔΕΝ ξέρουμε.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr