Η πλειοψηφία των ειδικών και των παρατηρητών που εκφράστηκαν και εκφράζονται στη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης συμφωνούν ότι η επόμενη ημέρα δεν θα είναι σαν την προηγούμενη και μάλλον έχουν δίκιο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο προβλεπτό μέλλον. Οι ΗΠΑ, στις οποίες έσκασε η «φούσκα» των subprimes και ακολούθησε η κατάρρευση των επενδυτικών αγορών, πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να διατηρήσουν τον ηγετικό -συχνά ηγεμονικό- τους ρόλο στη διεθνή οικονομία και δεν αποκλείεται το ίδιο να ισχύσει και με το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, όπως υποστηρίζει ο κ. Πούτιν και πριν από αυτόν ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.

Κανείς δεν το λέει ακόμη ανοικτά και με έμφαση, αλλά είναι πολύ πιθανό η κρίση που προκλήθηκε από το σκάσιμο της «φούσκας» των τοξικών ομολόγων, να περίμενε απλά έναν καταλύτη, καθώς το χρέος των ΗΠΑ έχει ξεπεράσει πλέον τα 10 τρισεκατομμύρια δολάρια, το έλλειμμα αυξάνεται αλματωδώς από χρόνο σε χρόνο και η εμπλοκή των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν θυμίζει τεράστιο Πίθο των Δαναϊδων. Ισως να αποδειχθεί η έλλειψη εμπιστοσύνης που μέχρι τώρα υπήρχε , παρά τα μέτρα της αμερικανικής κυβέρνησης, να αποδειχθεί ότι στην πραγματικότητα είναι έλλειψη εμπιστοσύνης προς την αμερικανική οικονομία. Ασχέτως αν κανείς δεν θέλει την κατάρρευσή της γιατί θα παρασύρει το σύμπαν.

Ως συνέπεια αυτής της νέας κατάστασης που δημιουργείται στη διεθνή οικονομία, θα παύσουν να εισακούονται ως «γκουρού» οι αγγλοσάξονες εκφραστές της απολυταρχίας της αγοράς, όπως γινόταν ως τώρα. Είναι πολύ σημαντικό για τη νοοτροπία των ΗΠΑ το γεγονός ότι το κράτος αναγκάστηκε να παρέμβει για αποσοβήσει την κατάρρευση και εξίσου σημαντικό ότι ό πρωθυπουργός  του άλλου πόλου του μέχρι τώρα κυρίαρχου χρηματοπιστωτικού μοντέλου, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας κ. Μπράουν, σκαρφίστηκε και προωθεί ένα σχέδιο προσωρινής τουλάχιστον κρατικοποίησης τραπεζών. Αρα θα περάσει αρκετός καιρός πριν πάρουν πάλι τα πάνω τους, χωρίς κρατικό έλεγχο και επίβλεψη,οι μανατζαραίοι των τραπεζών.

Ταυτόχρονα, η διεθνής κρίση ανάγκασε τις ηγετικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης να συνεργαστούν. Στην αρχή πιο διστακτικά, στη συνέχεια με μεγαλύτερη προθυμία και αμεσότητα, βλέποντας την κρίση να βαθαίνει και να απειλεί την ευρωπαϊκή οικονομία. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι η κρίση έφερε αναγκαστικά πιο κοντά  τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών, ειδικά στον συντονισμό των κινήσεων και των μέτρων που παίρνουν. Επομένως από αυτή την πλευρά, οι συνέπειες είναι θετικές. Πιο διστακτική από όλους εμφανιζόταν η κα Μέρκελ, φοβούμενη προφανώς ότι η Γερμανία θα υποχρεωνόταν να πληρώσει το μεγαλύτερο μέρος των σπασμένων, αλλά όπως φαίνεται η αντίδρασή της αφορά κυρίως στη δημιουργία κοινού Ταμείου διάσωσης τραπεζών σε ευρωπαϊκή κλίμακα.

Από την άλλη πλευρά, δικαιούται να αναρωτιέται κάποιος αν την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν τύχαινε να την έχει μία μεγάλη ευρωπαϊκή δύναμη, η Γαλλία, τι θα γινόταν; Γιατί πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο κ. Σαρκοζίεπέδειξε ιδιαίτερη δραστηριότητα επιδιώκοντας τον συντονισμό των ευρωπαϊκών χωρών για την αντιμετώπιση της κρίσης. Μένει όμως να δούμε αν αυτό θα έχει και συνέχεια. Μακάρι, γιατί μπορεί να συμβάλει στην ακόμη μεγαλύτερη πολιτική απεξάρτηση της Ευρώπης από την Ουάσινγκτον.

Αγγελος Στάγκος
a[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr