Τα παραπάνω ως επικεφαλίδες, με τις λεπτομέρειες να έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς οδηγούν σε κάποιες διαπιστώσεις. Ξεκινώντας από τα δικά μας, η υπόθεση των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων μέσω του λογισμικού Predator ή κάποιου ανάλογου, γειώνεται και μάλιστα με πρωτοβουλία στελεχών του Σύριζα, του δικηγόρου Μαντζουράνη και της Θεανώς Φωτίου.

Ο πρώτος δήλωσε ευθαρσώς ότι δεν υπάρχουν, ούτε μπορούν να βρεθούν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οι λίστες Βαξεβάνη ισχύουν (με την έννοια ότι οι άνθρωποι που περιλαμβάνουν υπήρξαν όντως θύματα παρακολούθησης μέσω του λογισμικού), η δεύτερη απέδωσε την υπόθεση και τον θόρυβο σε ανταγωνισμούς και δυσαρέσκειες επιχειρηματικών συμφερόντων γύρω από την πίτα των τεράστιων κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης και εν όψει των ερευνών και της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων.

Η κυβέρνηση προφανώς ανακουφίστηκε, κάνει πως περνάει στην επικοινωνιακή αντεπίθεση, αλλά ταυτόχρονα ρίχνει στο τραπέζι σαν αντίδωρο την «δηθενιά» ενός νομοσχεδίου που αυστηροποιεί ποινικά τις παράνομες υποκλοπές και εγγυάται περισσότερο την περιφρούρηση των δικαιωμάτων των πολιτών. Στην πραγματικότητα, αυτή η «δηθενιά» απειλεί με παράλυση την ΕΥΠ προς ικανοποίηση των αριστερών και φιλελεύθερων δικαιωματιστών και παράλληλα βγάζει στο απυρόβλητο την πολιτική τάξη, αν υποτεθεί ότι ο Πρόεδρος της Βουλής λειτουργεί ακομμάτιστα, μάλλον πολύ απίθανο.

Μπάϊντεν - Ερντογάν

Πάμε στα Τουρκο – Ερντογανο – Αμερικανο – Ελληνικά τώρα. Κατ΄αρχήν, όποιος και να έδωσε την εντολή για την βομβιστική/τρομοκρατική επίθεση στην Κωνσταντινούπολη, η πολιτική συνέπεια είναι να ευνοηθεί πολιτικά ο Ερντογάν. Το πώς και το γιατί είναι εύκολα κατανοητό. Διευκολύνει την επιθυμία του για εισβολή στη Συρία, δικαιολογεί νέες διώξεις κατά των Κούρδων, συσπειρώνει τους πολίτες γύρω από τον ίδιο, ενισχύει τον εθνικιστικο – θρησκευτικό φρόνημα, προσφέρει ευκαιρία για νέες ψευδείς κατηγορίες κατά της Ελλάδας, κατά των ΗΠΑ και κατά της Δύσης εφόσον και όταν χρειάζεται, ξεδοντιάζει τους λίγους που απαιτούν φιλελευθεροποίση του καθεστώτος και άλλα πολλά συναφή.

Μιλάμε με λίγα λόγια για εκούσια ή ακούσια προβοκάτσια. Άγνωστο αν η επίθεση του Σοϊλού, του υπουργού Εσωτερικών της Τουρκίας, εναντίον των ΗΠΑ ευθέως και κατά της Ελλάδας πιο έμμεσα, ήταν με εντολή του Ερντογάν, ή την εξαπέλυσε με δική του πρωτοβουλία. Δύσκολο πάντως να πιστέψουμε ότι η συνάντηση του Ερντογάν και της κουστωδίας του με τον Μπάϊντεν πραγματοποιήθηκε με αφορμή την βομβιστική επίθεση και για να κατευναστεί ο Σοϊλού. Το πιθανότερο είναι ότι είχε συμφωνηθεί για δύο λόγους. Αφενός για να προσφερθεί μία ικανοποίηση στον Ερντογάν, που σίγουρα θα τον βοηθήσει στο εσωτερικό του μέτωπο στην Τουρκία, πιθανή ένδειξη ότι η Ουάσινγκτον τον προτιμά από την αντιπολίτευσή του. Αφετέρου για να του πει κατάμουτρα ο Μπάϊντεν πόσο πολύ απαιτεί την επικύρωση της ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση, δίχως άλλα τσαλίμια. Μόνο έτσι θα παιχθεί το θέμα των αναβαθμισμένων F – 16, καθώς μάλιστα η Γερουσία παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Δημοκρατικών. Ενδεχομένως στην κουβέντα να έγινε αναφορά στη Συρία και τους Κούρδους που θέλει να εξολοθρεύσει η Άγκυρα και δε αποκλείεται ο Ερντογάν να πρόσφερε απόψεις και πληροφορίες για τον Πούτιν, για να καλμάρει τον Αμερικανό.

Επειδή στην Ελλάδα ειπώθηκαν ποικίλα από πολλούς σχετικούς και άσχετους, κατά πάγια τακτική, είναι πολύ αμφίβολο ότι Μπάϊντεν και Ερντογάν μίλησαν για λόγου μας –εξάλλου, ο χρόνος της συνάντησης ήταν πολύ μικρός αν λογαριαστούν και οι μεταφράσεις -, ούτε στέκει η ερμηνεία ότι ο Τούρκος πρόεδρος ευχαρίστησε ΗΠΑ και Ελλάδα για τη συμπαράσταση που εκδήλωσαν μετά την έκρηξη στην Κωνσταντινούπολη, αδειάζοντας τον Σοϊλού. Έκανε μία γενική δήλωση ευχαριστίας, ίσως για να ικανοποιήσει και την Ουάσινγκτον που «τα είχε πάρει με τον Σοϊλού, και περιέλαβε και την Αθήνα μαζί με όλους . Κυκλοφόρησε επίσης η πληροφορία (;) ότι ο Ερντογάν ζήτησε από τον Μακρόν να ενθαρρύνει τον Μητσοτάκη να προσέλθει σε ειλικρινή και ουσιαστικό διάλογο για τα διμερή θέματα. Αν αληθεύει, ενδεχομένως να πρόκειται για κάποιο «άνοιγμα». Όμως πρέπει να διευκρινιστεί αν εννοεί –και αν η μετάφραση είναι  σωστή – διάλογο ή διμερή διαπραγμάτευση. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο… Εξάλλου, μία μέρα μετά, φρόντισε να επαναλάβει ότι θα μας έρθει κάποια νύχτα χωρίς φεγγάρι, αν δεν συνετιστούμε!

Ο Μπάιντεν γειώνει

Και φτάνουμε στα παιχνίδια που παίζουν τα πολύ μεγάλα παιδιά. Πρώτον, από τα λεγόμενά τους φαίνεται ότι Μπάϊντεν και Σι, αλληλοϋποσχέθηκαν να μην τραβάνε το σχοινί σε σημείο που μπορεί σπάσει. Αυτό θα το δούμε στην πράξη βέβαια γιατί ο έντονος ανταγωνισμός θα συνεχιστεί, αλλά έχει σημασία ότι ο Μπάϊντεν εξέφρασε δημόσια την πεποίθηση ότι η Κίνα δεν σχεδιάζει επίθεση κατά της Ταϊβάν, προφανώς γιατί ο ίδιος είπε του Σι ότι η επίσκεψη της Πελόζι, που ενόχλησε σφόδρα το Πεκίνο και το έδειξε ποικιλοτρόπως, πραγματοποιήθηκε με δική της πρωτοβουλία και παρά τις αντιρρήσεις του Λευκού Οίκου. Ακόμη σημαντικότερο όμως είναι πως αντέδρασε ο Αμερικανός πρόεδρος μόλις έμαθε ότι έπεσε πύραυλος στην Πολωνία, χώρα του ΝΑΤΟ, στη διάρκεια της πολλαπλής πυραυλικής επίθεσης που εξαπέλυσε προχθές η Ρωσία κατά της Ουκρανίας. Έσπευσε αμέσως να γειώσει την κατάσταση πριν πάρει διαστάσεις ρωσονατοϊκής σύγκρουσης , με κίνδυνο να μας πάρει όλους ο διάβολος. Μάλλον και για να προλάβει μήπως πει – ή κάνει (;) – καμιά μ….α ο Ζελένσκι δήλωσε ότι κατά τις πληροφορίες του ο πύραυλος ήταν αμυντικός και προήλθε από την ουκρανική πλευρά στην προσπάθειά της να αποκρούσει την ρωσική πυραυλική επίθεση. Αλήθεια ή όχι, στο πνεύμα του κατευνασμού ακολούθησαν πάραυτα Στόλτενμπεργκ και ΝΑΤΟ και ακολούθησε η πολωνική κυβέρνηση.

Παρά τα θεατρικά, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ και μαζί τους η Δύση, θέλουν μεν να παραμείνει ανοιχτή η πληγή της Ουκρανίας για τη Ρωσία, όχι όμως να εμπλακούν άμεσα οι ίδιες κατά τα πρότυπα της Κορέας και του Βιετνάμ από την πλευρά της Σοβιετικής Ένωσης, του Αφγανιστάν από την πλευρά των ΗΠΑ και της Δύσης. Μπορούμε να συμπεράνουμε ακόμη ότι ΗΠΑ και Ρωσία συνομιλούν στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο (σαφής ένδειξη η συνάντηση των επικεφαλής ασφαλείας των δύο στην Κωνσταντινούπολη), για να μη ξεφύγει από το έλεγχο  η κατάσταση. Τρίτον, επιτρέπεται η εικασία ότι η Ουάσινγκτον δεν εμπιστεύεται απόλυτα τον Ζελένσκι και φοβάται μήπως τολμήσει κάποια προβοκάτσια για να μπλέξει τους πάντες. Είναι ωστόσο πρόωρο να πιθανολογήσουμε ότι Ουάσινγκτον και Μόσχα απεργάζονται κάποια διευθέτηση στον πόλεμο στην Ουκρανία. Θα δούμε…

Μας έμεινε ο Τραμπ που απειλεί ότι θα ξαναβάλει υποψηφιότητα. Πρέπει πολλά να συμβούν για να γίνει αυτό το κακό και η άποψη του υπογράφοντος είναι ότι δεν θα τα καταφέρει. Άρα, προς το παρόν πάμε όπως πριν και τα πυκνά γεγονότα των τελευταίων ημερών αυτό πιστοποιούν.   

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr