Είτε αυθόρμητα, είτε με το ζόρι, το Στέητ Ντηπάρτμεντ  τόνισε ότι η ελληνική κυριαρχία στα νησιά δεν αμφισβητείται, με τα πολλά η Κομισιόν καταδίκασε τις παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου και τις προκλήσεις από την Άγκυρα, ο Μακρόν είναι αλήθεια ότι πρόβαλε αμέσως τα στήθια του κατά τη τουρκικής συμπεριφοράς και επιτέλους, ο Σολτς εδέησε να χαρακτηρίσει απερίφραστα απαράδεκτη την επιθετικότητα της Τουρκίας και ταυτόχρονα να αναφερθεί στην ελληνικότητα των νησιών.

Καμιά δήλωση από τη πλευρά του Μπόρις Τζόνσον (αναμενόμενο) και βεβαίως πέρα βρέχει για τον εντελώς απαράδεκτο Στολτενμπεργκ του ΝΑΤΟ, για τον οποίον η Αθήνα πρέπει κάποια στιγμή να θέσει θέμα στοιχειώδους αντικειμενικότητας, καθώς μόνιμα λειτουργεί ως υπάλληλος της Τουρκίας. Και όχι μόνο σε σχέση με την Ελλάδα και στο θέμα του τουρκικού «βέτο», στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στην Ατλαντική Συμμαχία.

Προφανώς, η αρχική εκτίμηση  δεν ισχύει σχετικά με τη συμπεριφορά του καθεστώτος Ερντογάν, αλλά και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας. Μόλις χθες ο Κιλιντσντάρογλου, ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος της αντιπολίτευσης προέτρεψε τον Ερντογάν να αφήσει τα λόγια και να καταλάβει ελληνικά νησιά, με την υπόσχεση ότι θα στηρίξει μία τέτοια ενέργεια… Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι σε ολόκληρη την Τουρκία επικρατεί ένα κλίμα ισλαμοεθνικισμού, μεγαλοϊδεατισμού και αναθεωρητισμού, που δεν επιτρέπει αισιοδοξία για τη συνέχεια των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όποιος και να βρίσκεται στην εξουσία στη γειτονική χώρα.

Οι περισσότεροι αναλυτές στην Ελλάδα προσπαθούν να βρουν τους λόγους για τους οποίους ο Ερντογάν και το καθεστώς του κλιμακώνει πάλι την ένταση στα ελληνοτουρκικά με ωμές απειλές. Αναφέρονται κυρίως στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό, εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης, μιλούν και για το δεδομένο ότι πάγια επιθυμία του είναι η αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης, επισημαίνουν επίσης ότι ο Ερντογάν απαιτεί να αντιμετωπίζεται ως ηγέτης μεγάλης δύναμης και άλλα συναφή. Σωστά όλα αυτά, αλλά εκείνο που διαφεύγει τελευταία – και κάνει την κατάσταση εξαιρετικά επικίνδυνη – είναι ότι βρισκόμαστε στο 2022 κι ακολουθεί το 2023, δύο χρόνια με βαρύ συμβολικό φορτίο για τον Ερντογάν.

Πιο συγκεκριμένα, μόνιμος πόθος του Ερντογάν εδώ και καιρό είναι να αναγορευτεί σε νέο «πατέρα των Τούρκων», εκτοπίζοντας τον Κεμάλ (Ατατούρκ σημαίνει «πατέρας των Τούρκων» ) από τη συλλογική συνείδηση και παίρνοντας αυτός τη θέση του. Χρόνια τώρα προσπαθεί να αντικαταστήσει τον Κεμαλισμό, που τα βασικά στοιχεία του είναι σωβινισμός – κοσμικό κράτος – δυτικότροπη καθημερινότητα και πολιτική – αυταρχισμός υπό κάλυψη, με ένα δικό του ιδεολόγημα. Το ιδεολόγημα αυτό χαρακτηρίζεται από ισλαμοποίηση κράτους και καθημερινότητας – εθνικισμό  - αναθεωρητισμό συνθηκών – μεγαλοϊδεατισμό και επεκτατισμό – αμφισβήτηση των αξιών της Δύσης – αυταρχικότητα. Στο πλαίσιο της προσπάθειας και των διαδικασιών με τις οποίες εκδηλώνεται, ο Ερντογάν έχει επανειλημμένα κατηγορήσει το κεμαλικό καθεστώς – τον ίδιο τον Κεμάλ δηλαδή και τους διαδόχους του Ινονού και υπόλοιπους -  για ανεπίτρεπτα λάθη με πρώτο την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης το 2023 και τη Συνθήκη των Παρισίων το 1947. Με αυτές επισημοποιήθηκε η ελληνική κυριαρχία της Ελλάδας στα ανατολικά νησιά του Αιγαίου και στα Δωδεκάνησα.

Στο πλαίσιο αυτό το 2022 είναι έτος-σταθμός για τις φιλοδοξίες του Ερντογάν, αφού συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή και την ίδρυση του τουρκικού κράτους μετά την πτώση και τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτό έχει τη σφραγίδα του Κεμάλ και είναι πιθανότατο να θέλει ο σημερινός πρόεδρος της Τουρκίας να βάλει τη δική του σφραγίδα ανατρέποντας δεδομένα και συμφωνίες στο Αιγαίο. Να μη ξεχνάμε επίσης ότι το 2021 συμπληρώθηκαν 200 χρόνια από την Επανάσταση, ότι γι αυτή την επέτειο προσκάλεσε  το αμερικανικό Κογκρέσο τον έλληνα Πρωθυπουργό να μιλήσει (πέρα από το περιεχόμενο της ομιλίας που υποτίθεται ότι εξόργισε τον Τούρκο και χρησιμοποιείται για την έξαρση της τωρινής έντασης), ενώ το 2023 συμπληρώνονται 100 χρόνια από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης. Το 2023 είναι επίσης έτος εκλογών στην Τουρκία, εκτός αν ο Ερντογάν τις κάνει νωρίτερα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, το 2022 που διανύουμε και το 2023 που ακολουθεί  φέρουν τόσο συμβολισμό για τη λογική του Ερντογάν (και όλης της Τουρκίας). Με λίγα λόγια, εξηγούν  σε μεγάλο βαθμό γιατί «κτίζει» προϋποθέσεις σύγκρουσης, προκειμένου να καθιερωθεί ως νέος «πατέρας των Τούρκων». Με αυτή την έννοια η έξαρση της προκλητικότητας και της επιθετικότητας γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη. Δεν αποκλείεται λοιπόν να αδιαφορήσει για τις διεθνείς αντιδράσεις και να προχωρήσει σε ενέργειες ανάλογες με τη ρητορική του. Άρα να προκαλέσει μία θερμή αναμέτρηση στο Αιγαίο για να ανατρέψει το «στάτους κβο». Που σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εφησυχάζει επειδή οι θέσεις της έχουν τη διεθνή αποδοχή από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Η Τουρκία δεν «χαμπαριάζει», παρ’ όλο που μία σύγκρουση θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα για τους πάντες! Ο Ερντογάν αναζητεί τη θέση του στην τουρκική ιστορία…

Σημείωση: Τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου απελευθερώθηκαν από την Ελλάδα στη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, δηλαδή το 1912 -13, τα Δωδεκάνησα κατακτήθηκαν αρχικά από την Ιταλία το 1911, επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και αποδόθηκαν στην Ελλάδα το 1947, στο πλαίσιο των διευθετήσεων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τέλος, το 1922, ναι μεν οι ελληνικές δυνάμεις ηττήθηκαν στη Μικρά Ασία, αλλά υπήρχε μία στρατιά στη Θράκη, άκρως απειλητική για τους Τούρκους, εξ ου και υποχρεώθηκαν σε συμβιβασμούς στη Συνθήκη της Λωζάννης.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr