Έχει ακροδεξιούς, με τρανό όνομα τον Πάνο Καμένο (ίσως γι’ αυτό και τα φιλιά της Λεπέν), έχει συνδικάλες, όπως ο Σπίρτζης του ΤΕΕ (μια ζωή συνδικαλιστής), έχει stars γεμάτους αλαζονεία και αυταρέσκεια, όπως ο Βαρουφάκης, κολλητούς του Τσίπρα, όπως ο Φλαμπουριάρης και ο Παππάς, έχει πρώην Πασόκους, όπως ο Σγουρίδης, έχει οικογένειες, όπως το ανδρόγυνο Δρίτσα - Χριστοδουλοπούλου, έχει της Αριστερής Πλατφόρμας, όπως ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης, έχει προερχόμενους από το ΚΚΕ, όπως ο Κοτζιάς και ο Χουντής στο υπουργείο Εξωτερικών, έχει σοβαρούς, όπως ο Αριστείδης Μπαλτάς στο υπουργείο Παιδείας και μαρξιστής από τα μικράτα του και ο Ν. Παρασκευόπουλος στο υπουργείο Δικαιοσύνης, έχει έξαλλους, έχει έναν αντιπρόεδρο, τον Δραγασάκη, 12 υπουργούς, 20 υπουργούς αναπληρωτές και κάτι ψιλά υφυπουργούς, κάποια νούμερα που έκαναν τους καθηγητές πανεπιστημίου, ένα Κουίκ, έξη γυναίκες και τη Ζωή Κωσταντοπούλου Πρόεδρο της Βουλής. 

Από τον θίασο λείπουν πραγματικά ο Νίκος Νικολόπουλος των ΑΝΕΛ, ο Χαϊκάλης από το ίδιο κόμμα και το καμάρι της Κοζάνης, η Ραχήλ Μακρή, πρώην ΑΝΕΛ και νυν ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά που θα πάει, στον επόμενο ανασχηματισμό ίσως τους δούμε.

Θα πει κανείς ότι για την προηγούμενη κυβέρνηση θα μπορούσαν να επισημανθούν διάφορα, καθώς και για τις πιο πριν, αλλά τώρα αυτήν έχουμε μπροστά μας και αυτή μας απασχολεί. 

Και για να ολοκληρώσουμε την παραπολιτική πλευρά, να αναφέρουμε και μερικά “ενσταντανέ” της ορκωμοσίας. Κατ’ αρχή έπεφτε πολύ φιλί. Φιλιόντουσαν ακατάπαυστα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την ορκωμοσία όλοι με όλους, συριζαίοι και ανελλίτες. 

Δεύτερον, στην ορκωμοσία ήταν παρούσα και η Ζωή Κωνσταντοπούλου χωρίς να χρειάζεται, γιατί αυτή θα ορκιστεί με τους βουλευτές. Πέρα από το γεγονός ότι θα γίνει Πρόεδρος όλης της Βουλής, δηλαδή της νομοθετικής εξουσίας και άρα δεν πρέπει να ταυτίζεται θεωρητικά με την κομματική κυβέρνηση. Για να είναι μάλιστα σίγουρη ότι δεν θα περνούσε απαρατήρητη -αν ήταν δυνατόν - φρόντισε να φοράει κατακόκκινο πανταλόνι και ολοκίτρινο παλτό. 

Τρίτον, έγιναν δύο ορκωμοσίες, η πρώτη θρησκευτική στην οποία πήραν μέρος οι της ΑΝΕΛ και μερικοί άλλοι, κυρίως καθηγητάδες μη συριζαίοι, η δεύτερη πολιτική για όλους τους συριζαίους, που στην πλειοψηφία τους δεν φορούσαν γραβάτα, σε αντίθεση με τους άλλους του Καμένου.

Επί της ουσίας τώρα, ο Αλ. Τσίπρας  “συγχώνευσε” υπουργεία για να δώσει την εντύπωση ότι είναι μικρή και ευέλικτη η κυβέρνηση, αλλά πλαισίωσε τους υπουργούς με πολλούς υπουργούς αναπληρωτές και κάποιους υφυπουργούς, φθάνοντας τον συνολικό αριθμό στους 41, μαζί με τον εαυτό του. 

Ακόμη περισσότερο, οι υπουργοί αναπληρωτές είναι ουσιαστικά υπουργοί, που τις αρμοδιότητές τους τις καθορίζει ο πρωθυπουργός και όχι ο υπουργός του υπουργείου. Που σημαίνει ότι η κάθετη πολιτική ιεραρχία σε κάθε υπουργείο γίνεται βασικά οριζόντια συνεργασία και όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα η συνεργασία δεν ευδοκιμεί.

Από την άλλη πλευρά, είναι φανερό ότι ο Τσίπρας έβαλε τα δικά του “μαντρόσκυλα” για να επιτηρούν και να συντονίζουν. Τον Δραγασάκη πάνω από τα οικονομικά υπουργεία, τον Φλαμπουριάρη, ως υπουργό Επικρατείας για τον συντονισμού του κυβερνητικού έργου, τον Παππά υπουργό Επικρατείας, προφανώς για να προϊσταται του επικοινωνιακού τομέα και να συμβουλεύει τον ίδιο, τον Σκουρλέτη να επιβλέπει στα εργασιακά και τον Βούτση ως επικεφαλής του υπουργείου Εσωτερικών.

Η τοποθέτηση της Κωνσταντοπούλου στην Βουλή, πέρα από το παράδοξο ότι είναι βουλευτής δεύτερης θητείας μόλις, μπορεί να είναι “σοφή” κίνηση από την πλευρά του Τσίπρα. Είναι βέβαιο ότι λόγω του εριστικού χαρακτήρα της θα δημιουργούσε πολλά εσωτερικά προβλήματα και θα μάλωνε με τους πάντες. Ενδεχομένως μάλιστα κανείς να μην ήθελε να συνεργαστεί μαζί της. 

Την έβαλε λοιπόν στη Βουλή για να μαλώνει με τους βουλευτές της αντιπολίτευσης και αν η Ν.Δ. βάλει τον Άδωνι Γεωργιάδη κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο θα δούμε μεγάλο show. 

Επιπλέον, βάζοντας τη Ζωή Πρόεδρο της Βουλής, απαλλάσσεται από την πίεση που ασκεί ο μπαμπάς της Νίκος Κωνσταντόπουλος να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Γιατί Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωνσταντόπουλος και πρόεδρος της Βουλής η Κωνσταντοπούλου, θα μιλούσαμε για οικογενειακή υπόθεση. Και να μη ξεχνάμε ότι ο πρόεδρος της Βουλής αναπληρώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κατά την απουσία του.

Κατά τα άλλα, η τοποθέτηση του  Παναγιώτη Λαφαζάνη επικεφαλής του υπουργείου Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας στέλνει ένα σήμα που είναι κάπως και όχι πάντως υπέρ της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και πρωτοβουλίας. Μάλλον υπέρ μιας οικονομίας που θα βασίζεται σε κρατικές επιχειρήσεις. 

Επομένως μένει να δούμε πως θα το εκλάβουν οι επενδυτές μετά και τη δήλωση του Δρίτσα ότι θα βάλει τέρμα στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, όπως άλλωστε επιθυμούν και κάποιοι επιχειρηματίες που δεν βλέπουν με καλό μάτι την ΚΟΣΚΟ.

Πρέπει ακόμη  να κάνουμε τον σταυρό μας με τον Καμένο στο υπουργείο Άμυνας (ας ελπίσουμε ότι η τοποθέτηση του Ήσυχου θα αποδειχθεί ευεργετική) και του Κοτζιά στο υπουργείο Εξωτερικών. 

Και οι δύο διακρίνονται για τον εθνοπατριωτισμό τους, ο πρώτος παίζει γενικά τον νταή, ο δεύτερος σαφώς  πιο συγκροτημένος και προερχόμενος από την αριστερά, τον προωθεί. Θέλουν προσοχή και οι δύο μη μας βάλουν σε περιπέτειες...

Τέλος, οι Μηλιoς και Τσακαλώτος είναι φανερό ότι μπήκαν στο περιθώριο, ενώ αντιμετωπίζονται σαν καλές επιλογές ο Κώστας Μάρδας για να μαζεύει τα έσοδα στο υπουργείο Οικονομικών, ο Νίκος Παρασκευόπουλος στο υπουργείο Δικαιοσύνης και ο Παναγιώτης Νικολούδης ως υπουργός Επικρατείας για την καταπολέμηση της διαφθοράς. 

Όσο για τον Βαρουφάκη, τα στοιχήματα που πέφτουν είναι αν θα εκνευρίσει πρώτα τους ευρωπαίους και μετά την κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή αν θα γίνει το αντίθετο. Εκτός και αν μπήκε στο υπουργείο Οικονομικών ως αναλώσιμος, για να μη φθαρεί ο Δραγασάκης που ανήκει στον σκληρό πυρήνα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Σίγουρα αξίζουν εισιτήριο η εμφάνιση  Βαρουφάκη στο πρώτο Ecofin και οι αντιδράσεις των ξένων ομολόγων του.

Ωστόσο, μετά τη συνεργασία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των Αν.Ελ. στην κυβέρνηση, την πρόταση της Ζωής Κωσταντοπούλου ως Πρόεδρο της Βουλής, το όνειρο θα ολοκληρωθεί με την ψήφιση του Πάκη Παυλόπουλου στην Προεδρεία της Δημοκρατίας. Αυτό θα ήταν το καλύτερο finish και όχι η ψήφιση του Δημήτρη Αβραμόπουλου που όλοι αναμένουν. Εκτός αν μιλάμε και για Κώστα Καραμανλή...

Άγγελος Στάγκος
[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr