Όπως λειτουργούσαν τα κόμματα, οι βουλευτές και γενικότερα τα πολιτικά πρόσωπα το 1830, το 1860, τo 1900, 1930, το 1960 και στη μεταπολίτευση, έτσι ακριβώς λειτουργούν και τώρα. Ούτε η κρίση που έφερε τα πάνω κάτω δεν τους διόρθωσε. Με την επισήμανση βέβαια ότι τέτοια θέλει, τέτοια γουστάρει και όχι άλλα, η ελληνική κοινωνία, που και εκείνη δεν άλλαξε ουσιαστικά νοοτροπία από το 1830.

Αρκετά με τη γκρίνια όμως. Εκείνο που βλέπουμε σήμερα, ντάλα καλοκαίρι, είναι κατάσταση αστάθειας και ρευστότητας, εν όψει της συνέχειας. Η κυβέρνηση προσπαθεί να ξανάρθει στοιχειωδώς στα ίσα της μετά τον πανικό που την έπιασε με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Ο πανικός δηλαδή που έπιασε τον Σαμαρά -κάτι συνηθισμένο, μεταξύ μας- και τον οδήγησε στο σχηματισμό κυβέρνησης – τουρλουμπούκι γεμάτη με τηλεπερσόνες, δίνοντας ταυτόχρονα το σύνθημα της χαλάρωσης. Κατάλαβε ευτυχώς, ή του έδωσαν να καταλάβει, ότι είναι σίγουρα χαμένος παίζοντας στο γήπεδο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και πέρα από αυτό, φαίνεται ότι του έτριξαν και τα δόντια και οι ξένοι.

Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση και ειδικά η Ν.Δ. πρόσθεσε μία ακόμη κωλοτουμπίτσα στις υπόλοιπες μικρές και μεγάλες που έχει κάνει. Αυτό προκύπτει από τις αποφάσεις της να προχωρήσει -επί της αρχής τουλάχιστον, άλλο αν θα τα καταφέρει- στην πώληση της λεγόμενης μικρής ΔΕΗ, την ψήφιση των προαπαιτούμενων, το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές, τη ρύθμιση συνδικαλιστικών πρακτικών και άλλα τέτοια. Συνεχίζει ωστόσο να αντιμετωπίζει εσωτερικά προβλήματα, καθώς πολλοί κυβερνητικοί βουλευτές αδυνατούν να ξεφύγουν από τον ακραίο λαϊκισμό τους (τυπικό παράδειγμα, η πρόταση 31 αρειμάνιων βουλευτών για συνταξιοδότηση των αγροτών σε μικρότερη ηλικία) και στο ΠΑΣΟΚ γίνεται συνεχώς της κακομοίρας.

Αυτά στην κυβερνητική πλευρά, αλλά και στην πλευρά της Αντιπολίτευσης δεν φαίνεται σωτηρία. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν μπορεί και δεν θέλει να ξεκολλήσει από τον ακατάσχετο λαϊκισμό, παρά τη στροφή που κάνει κατά καιρούς προς την ευρωπαϊκή προοπτική ο Τσίπρας. Στη πραγματικότητα παραμένει απτόητος στη γραμμή της μικροπολιτικής και του λαϊκισμού, κρίνοντας από τα τερτίπια σχετικά με τα δημοψηφίσματα περί τη ΔΕΗ (που θα τα συνεχίσει και σε άλλους τομείς) εν όψει όμως της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας που κάθε πέντε χρόνια δίνει την ευκαιρία στα κόμματα της Αντιπολίτευσης να οδηγούν τη χώρα σε εκλογές.

Το χειρότερο πάντως είναι ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α είναι κολλημένος και προσφέρει θαλπωρή στις ακραίες συμπεριφορές. Η πρόσκληση σε συγγενείς καταδικασμένων τρομοκρατών να παρακολουθήσουν στη Βουλή τη συζήτηση για την κατασκευή φυλακών υψηλής ασφάλειας, στην οποία είναι αντίθετος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αυτό λέει. Αφήστε τις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις του βουλευτή του Διαμαντόπουλου, που τον κρατά στις τάξεις του... Ο γλυκερός Σκουρλέτης προτιμά να μη λέει κουβέντα περί αυτού, ίσως γιατί στο κόλπο είναι και ο Τσίπρας. Με την έννοια ότι εκείνος αποφάσισε να προσκληθούν στη Βουλή οι συγγενείς των τρομοκρατών για να ασκηθεί πίεση στην κυβέρνηση.

Κατά τα άλλα, τι να πει κανείς για την τρικυμία που επικρατεί σε μία κουταλιά νερό, δηλαδή στη ΔΗΜΑΡ, όπου η αμηχανία του Κουβέλη και των συντρόφων του είναι φανερή και τους οδηγεί σε αλλοπρόσαλλες αποφάσεις. Κανονικά δεν θάπρεπε κανείς να ασχολείται μαζί τους, αλλά η αλήθεια είναι ότι διαθέτουν έναν αριθμό βουλευτών που μπορεί να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το ΚΚΕ συνεχίζει στο μοναχικό του δρόμο, από τον Καμένο μόνον οι ψεκασμένοι μπορούν να περιμένουν λογική και η Χρυσή Αυγή είναι ταγμένη στην ιδεολογία του ναζιστικού τσαμπουκά. Το χειρότερο είναι ότι όλοι αυτοί μαζί θέλουν δημοψήφισμα για τη ΔΕΗ, με το δικό τους τρόπο και δέχονται να συναγελάζονται. Αριστεροί, κομμουνιστές, ψεκασμένοι, ναζιστές και άλλοι.

Αγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr