Ή, αν θέλετε, μία προσπάθεια για να διαπιστωθεί πόσοι τέλος πάντων είναι οι αποφασισμένοι σήμερα να αρνηθούν την ψήφο τους στο πρόσωπο που θα προταθεί από την κυβέρνηση, ώστε η χώρα να πάει σε βουλευτικές εκλογές κατά τον επόμενο Μάρτιο. Αν δεν πάει νωρίτερα, δηλαδή το Νοέμβριο, γιατί και αυτό παίζει…

Περιττό να πούμε ότι τόσο η κυβέρνηση, όσο και το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης συμβάλλουν ήδη στην απαξίωση του θεσμού, αφού συζητούν περί των ψήφων που θεωρεί η πασχίζει να βρει η κάθε πλευρά για να μη γίνουν ή να γίνουν εκλογές, πριν οποιαδήποτε αναφορά στο πρόσωπο που θα προταθεί για αρχηγός του κράτους. Σα να μην έχει σημασία αν το πρόσωπο αυτό είναι ικανό, εμπνέει σεβασμό, διαθέτει τέλος πάντων τις ιδιότητες που απαιτούνται από ένα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Σωστά άλλωστε, αφού από την πρώτη στιγμή ολόκληρη η πολιτική τάξη έχει φροντίσει ξευτιλίσει τον θεσμό χρησιμοποιώντας την εκλογή σαν εργαλείο για να αναγκαστικές βουλευτικές εκλογές.

Η ειρωνία είναι ότι η χρονιά κατά την οποία ολοκληρώνεται η θητεία ενός Προέδρου της Δημοκρατίας θυμίζει «δίσεκτο έτος». Όπως κάθε τέσσερα χρόνια οι μέρες ενός έτους αυξάνονται κατά μία και γίνονται από 365 σε 366, έτσι στην Ελλάδα μας κάθε πέντε χρόνια που κρατά η θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας, η εκάστοτε αντιπολίτευση παίρνει ένα… μπόνους. Αποκτά τη δυνατότητα να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές αρνούμενη να ψηφίσει το νέο Πρόεδρο όταν απαιτούνται τα δύο τρίτα κατά την πρώτη και τα τρία πέμπτα των ψήφων στη Βουλή στις δύο επόμενες ψηφοφορίες.

Πρόκειται για μία σαφέστατη αναπηρία του Συντάγματος, που για μικροπολιτικούς προφανώς λόγους η πολιτική τάξη και ειδικά το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η Νέα Δημοκρατία, δεν προσπάθησαν  να αλλάξουν στις αναθεωρήσεις του Συντάγματος του 1975, δηλαδή το 1986 και το 2001. Αν είχε κάποιο νόημα να οδηγείται η χώρα σε εκλογές όταν ο Πρόεδρος είχε αυξημένες αρμοδιότητες με το Σύνταγμα του 1975, αυτό έπαυσε να υπάρχει όταν αυτές οι αρμοδιότητες αφαιρέθηκαν με την αναθεώρηση του 1986 και αργότερα, του 2001. Πιο αναλυτικά, ίσως είχε κάποιο νόημα να πηγαίνει η χώρα σε εκλογές αν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας με τις αυξημένες αρμοδιότητες που είχε μέχρι και την  ολοκλήρωση της θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή, δεν συγκέντρωνε 200 ψήφους στη Βουλή κατά την πρώτη ψηφοφορία ή 180 στη δεύτερη και την Τρίτη.

Από τότε όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος να ισχύει το ίδιο αφού ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει πια εξαιρετικά περιορισμένες αρμοδιότητες. Άρα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση θα πρέπει να γίνει αλλαγή. Στην πρώτη ψηφοφορία να απαιτούνται 200 ψήφοι, ώστε να δίνεται η δυνατότητα ευρεία συναίνεσης γύρω από το πρόσωπό του και αν αυτό δεν επιτυγχάνεται, η δεύτερη ψηφοφορία να απαιτεί 180 ψήφους, μήπως και μία μικρότερη συναίνεση είναι δυνατή. Αν και αυτό δεν είναι κατορθωτό, τότε στη Τρίτη ψηφοφορία να χρειάζονται 151 ψήφους, δηλαδή τη δεδηλωμένη που πρέπει να έχει μία κυβέρνηση για να στέκεται και να κυβερνά.

Το θέμα είναι σοβαρό όπως έχει επανειλημμένα αποδειχθεί για τη σταθερότητα της χώρας και πρέπει οπωσδήποτε να διορθωθεί στην επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος. Να δοκιμάσουμε και αν και πάλι η πολιτική τάξη βρει τρόπους να χρησιμοποιεί την εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας σαν εργαλείο για να προκαλεί εκλογές, τότε στη μεθεπόμενη αναθεώρηση να πάμε στην εκλογή με απλή πλειοψηφία επί των παρόντων! Μήπως και τελικά αναγκαστούν τα κόμματα και οι αρχηγοί τους να ασκούν πολιτική με σοβαρότητα!

Άγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr