Σχεδόν τίποτα, ή μάλλον βαδίζει σταθερά προς κατάρρευση το όλο σύστημα, με εξαίρεση την έναρξη λειτουργίας των λεγόμενων πειραματικών σχολείων, που και αυτά όμως ο θλιβερός Λοβέρδος φροντίζει να τα απαξιώσει ακυρώνοντας ουσιαστικά τις διαδικασίες εισαγωγής των μαθητών, για χάρη μερικών προσωπικών σχέσεων. Κατά τα άλλα, ο σημερινός υπουργός Παιδείας συνεχίζει το έργο του προκατόχου του Κ. Αρβανιτόπουλου, που αφιέρωσε τη θητεία του για να υπονομεύει ή και να δυναμιτίσει το σύμπαν. Γιατί πέρα από τη δομική ανεπάρκειά του, προσπαθούσε να περιφρουρήσει τον εαυτό του εν όψει εκλογών -όποτε αυτές γίνουν - και ταυτόχρονα να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του καθηγητικού κατεστημένου.

Αν όμως το χάλι της δημόσιας εκπαίδευσης οφειλόταν στα πολιτικάντικα κόλπα του Λοβέρδου και του Αρβανιτόπουλου, θα υπήρχαν ελπίδες βελτίωσης. Εδώ όλο το σύστημα έχει σαπίσει και το κυριότερο, οι πάντες δείχνουν να βολεύονται με την κατάσταση που επικρατεί, κανείς δεν θέλει να αλλάξει και κανείς δεν ενδιαφέρεται για κάτι καλύτερο. Η βία πάει και έρχεται, οι συμμορίες αριστεριστών και εξωπανεπιστημιακών δέρνουν, καταστρέφουν και λεηλατούν όποτε τους καπνίσει, τα συσσωρευμένα σκουπίδια στις σχολές απειλούν την υγεία, καθηγητάδες ενδιαφέρονται μόνο για τα καλά και συμφέροντα, τα κόμματα αδιαφορούν ή στηρίζουν την ασυδοσία, οι πολιτικοί περιφέρουν την άγνοιά τους, οι συνδικαλιστές απειλούν και απεργούν, τα ιδρύματα είναι υπό κατάληψη και κλείνουν, χρονιές χάνονται, το μέλλον των παιδιών κακοποιείται ή τίθεται σε κίνδυνο, η προσπάθεια για ισοπέδωση προς τα κάτω είναι διαρκής και ανίκητη, ο λαϊκισμός καθορίζει τις αποφάσεις και ενέργειες υπουργών και πρυτάνεων, σχολές υποβαθμίζονται.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι αόριστες καταγγελίες. Αντίθετα είναι πολύ συγκεκριμένες, αλλά η απαρίθμησή τους θα απαιτούσε χρόνο και χώρο. Αρκεί να θυμίσουμε τα επεισόδια προπηλακισμών και βίας σε βάρος καθηγητών και φοιτητών, τις επιδρομές με στόχο την καταστροφή και τη λεηλασία, τις παρασκηνιακές αντιπαλότητες ομάδων καθηγητών και φοιτητικών νεολαιών, τις μετεγγραφές που οδηγούν σε αδιέξοδο σχολές, τις καταλήψεις χώρων, ειδικά στο Πολυτεχνείο, τις απεργίες διοικητικών υπαλλήλων, τις συγκρούσεις κατεστημένων με τα συμβούλια των ιδρυμάτων, τις αποφάσεις συνδυασμού βαθμολογιών σε μαθήματα για να μην υπάρχουν αποτυχόντες, τις αντιδράσεις απέναντι σε αξιολόγηση πάσης φύσεως, την στάση της ΟΛΜΕ στα σχολεία και πολλά άλλα. Από όλα έχει ο μπαξές και τι να επισημάνει κανείς από τη γενικευμένη απαξίωση της παιδείας σε όλες σχεδόν τις μορφές της και σε όλα τα επίπεδα.

Μεταξύ μας, έχει σαπίσει τόσο πολύ το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν αξίζει να ασχολείται κανείς. Εκτός και αν έχει παιδιά... Μόνο που στην Ελλάδα οι περισσότεροι από εκείνους που έχουν παιδιά αφενός δεν ξέρουν τι σημαίνει εκπαίδευση, αφετέρου βολεύονται με όσα γίνονται γιατί ανάλογη είναι η νοοτροπία τους. Δυστυχώς δεν φαίνεται πουθενά σωτηρία και ειδικά στην παιδεία!

Άγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr