Με τον επικείμενο ανασχηματισμό, την τρικυμία μέσα σε μία κουταλιά νερό που ονομάζεται ΔΗΜΑΡ, με την Ελιά και «Το Ποτάμι», το ξεφλούδισμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων που φέρνει επιτέλους τον Καμμένο στα πραγματικά κυβικά του, ή με το πώς θα μπορέσει ο Σαμαράς να μαζέψει τα κομμάτια της Νέας Δημοκρατίας.

Δικαιολογημένα όλα αυτά, για τι το ενδιαφέρον των πολιτών ξεκινάει από το κοντινότερο περιβάλλον τους, που έχει άμεση σχέση με τη ζωή του και μετά απλώνεται προς μακρινότερα περιβάλλοντα. Μόνο που οι έλληνες πολίτες δεν δείχνουν πάντα με την ψήφο και τη συμπεριφορά τους ότι έχουν μάθει να ιεραρχούν σωστά  τα περιβάλλοντα, αν θεωρήσουμε ότι ξεκινούν από τον δήμο, πάνε στην περιφέρεια, από εκεί στην κεντρική πολιτική σκηνή και μετά στην Ευρώπη, για να μιλήσουμε για εκείνα  που έχουν άμεσες επιπτώσεις στη ζωή τους. Ούτε έχουν δείξει να αντιλαμβάνονται επίσης πως διαπλέκονται, σε ποιο βαθμό και πως αλληλοεπηρεάζονται αυτά τα περιβάλλοντα.

Λοιπόν, για να αρχίσουμε από τον ανασχηματισμό, δεν είναι εύκολη υπόθεση για τον Σαμαρά. Είναι υποχρεωμένος να βρει τι θα κάνει με τον Στουρνάρα και άντε και τον πάει στην Τράπεζα της Ελλάδας, έχει βρει ποιον θα βάλει στη θέση του και ποιος θα είναι ο ρόλος του υπουργείου Οικονομικών για να μη θυμώσουν οι δανειστές (που φυσικά και δεν θέλουν να τσαλακωθεί ο Στουρνάρας, που τηρουμένων των αναλογιών και της κατάστασης , μια χαρά τα πήγε ο άνθρωπος); Εχει αποφασίσει πως θα βολέψει τον Βενιζέλο και τις απαιτήσεις του, τι στίγμα θα δώσει στη νέα κυβέρνηση για να καταλάβουμε προς τα πού επιχειρεί τη θρυλούμενη διεύρυνση, που θα τοποθετήσει τους ηρωϊκούς Σπηλιωτόπουλο, Καλαφάτη και Κουμουτσάκο που πρώτα τους έκαψε ανόητα και μετά τους υποσχέθηκε αποκατάσταση; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η επανασυσπείρωση της δεξιάς είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, όπως και η αλλαγή της οικονομικής πολιτικής. Ο Σόϊμπλε έριξε μία προειδοποιητική χθες. Εκτός και αν αποφασίσει ο Σαμαράς να το ξαναρίξει στον λαϊκισμό και τον τυχοδιωκτισμό της περιόδου που ήταν αντιπολίτευση. Μεταξύ μας, είναι ικανός να το κάνει. Επί 35 χρόνια ο στενότερος συνεργάτης του ήταν ο … Μπαλτάκος, γιατί όχι και αυτό;

Τώρα πάμε στο χώρο της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. Από τα αριστερά υποτίθεται προς τα δεξιά, η ΔΗ.ΜΑΡ. πνέει τα λοίσθια σε κατάσταση γελοιότητας.  Κουβέλης παραιτήθηκε για να μείνει χάρη στην πλειοψηφία που έχει στα όργανα του κόμματος. Πλειοψηφία που θυμίζει οικογένεια όπου κανείς δεν θέλει να κακοκαρδίσει τον διπλανό του και όλοι μαζί, ή μάλλον οι περισσότεροι αποφάσισαν να βρουν θαλπωρή στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μήπως και διασωθούν. Οι υπόλοιποι θα πάνε να βρουν την τύχη τους στην Ελιά μάλλον. Οι πρώτοι πάντως θα γίνουν μία χαψιά από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ουσιαστικά η ΔΗ.ΜΑΡ μας τελείωσε. Ο Βενιζέλος πάλι πασχίζει να βρει άτομα που θα κάνουν την Ελια να βγάλει καρπούς, αλλά αυτό είναι πολύ δύσκολο. Δεν τα έχει αυτά  τα άτομα και αν βάλει μπροστά τον Λοβέρδο για να τραβηχτεί ο ίδιος πίσω (μοιάζει τελείως ουτοπικό κάτι τέτοιο με τη βουλημία που τον διακρίνει), θα κάνει μία τρύπα στο νερό. Ο Λοβέρδος δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. Όσο για «Το Ποτάμι» δεν δίνει καμία διάθεση να συμπράξει θα προσπαθήσει να βρει την τύχη του μόνο του. Ανήγγειλε συνέδριο, αλλά αν δεν υπάρχουν μέλη τι συνέδριο θα είναι αυτό; Προς το παρόν αγοράζει χρόνο ως τις επόμενες εκλογές, αλλά το στοίχημα που έχει μπροστά του είναι πολύ μεγάλο.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που βγήκε πρώτος, έχει καλές προοπτικές, Προϋπόθεση όμως είναι να γίνει πιο ευρωπαϊκός για να ξεπεράσει το σημερινό ταβάνι του. Ο Τσίπρας επιχειρεί κάποια ανοίγματα λέγοντας εδώ και εκεί ότι θέλει την Ευρώπη (αλλά άλλη Ευρώπη), ότι θέλει να μείνει και στο ΝΑΤΟ, αλλά ταυτόχρονα λέει και τα άλλα, τα δικά του, είτε γιατί τα πιστεύει, είτε γιατί θέλει να καθησυχάσει την «Αριστερή Πλατφόρμα». Αν δεν αλλάξει το επιτελείο του και αν δεν βάλει στοιχειώδη τάξη στο εσωτερικό του κόμματος, δεν θα φτουρήσει. Θα συμβάλει και αυτός να δημιουργηθεί μία κατάσταση ακυβερνησίας μετά τις επόμενες εκλογές. Εκτός και να γίνει κανένα θαύμα με «μεγάλο συνασπισμό». Και το ερώτημα φυσικά είναι πότε θα γίνουν αυτές οι εκλογές; Το φθινόπωρο, γιατί δεν θα περάσουν κάποια βαριά νομ0σχέδια, τον Φεβρουάριο του 2015, στην εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ή στο τέλος της θητείας της κυβέρνησης, το 2016;

Ο,τι πάντως ήταν να πάρει το κράτος από φόρους, το πήρε. Όχι μόνο γιατί ο κόσμος έχει φτάσει στο αμήν, αλλά και για το καλό της οικονομίας, πρέπει να αρχίσουν να μειώνονται οι φόροι και να προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις.  Ωστόσο, μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Δύσκολο και χρειάζεται μεγάλη προσοχή.  Κυρίως, είναι πολύ αμφίβολο αν η κυβέρνηση έχει την ικανότητα να το κάνει διατηρώντας λεπτές ισορροπίες και προχωρώντας με σύνεση, δίχως να τινάξει το μαγαζί στον αέρα.  Και δεν ξέρουμε ακόμη αν διαθέτει και τον απαιτούμενο χρόνο…

Άγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr