Με αυτή την έννοια –και μόνο με αυτή την έννοια – δικαιολογούνται οι διαμαρτυρίες των δικών τους, που σίγουρα βρίσκονταν και υπό την επίδραση του «σοκ» οι άνθρωποι, μαθαίνοντας ότι τα βλαστάρια τους κατηγορούνται για συμμετοχή σε τρομοκρατικές ενέργειες και οργανώσεις. Δεν αποκλείεται πάντως να έπεσαν και μπουνιές μετά τη σύλληψη, είτε γιατί οι συλληφθέντες έβριζαν, είτε γιατί δεν ήθελαν να τους πάρουν αποτυπώματα ή να πουν το όνομά τους, χωρίς αυτό να δικαιολογεί επαρκώς την άσκηση βίας επάνω τους.

Από εκεί και πέρα όμως υπάρχει και η ουσία της υπόθεσης που οι κραυγές των συγγενών, αρκετών μήντια και κάποιων κομμάτων, τείνουν να την σκεπάσουν. Και η ουσία είναι ότι οι τέσσερεις που συνελήφθησαν κατηγορούνται για συμμετοχή σε μία επιδρομή, ότι κουβαλούσαν όπλα πάνω τους, ότι λήστεψαν τράπεζες, ότι κυκλοφορούσαν με κλεμμένα και παραποιημένα αυτοκίνητα, ότι απήγαγαν έναν ανθρωπάκο και ότι προφανώς ενέχονται και σε άλλους τρομοκρατικούς σχεδιασμούς και αντίστοιχες ενέργειες.

Είναι λοιπόν ένα θέμα η κακοποίηση μετά τη σύλληψη, αν όντως τότε συνέβη και με την παρατήρηση ότι άλλο πράγμα η κακοποίηση, αλλο τα βασανιστήρια, τα οποία προϋποθέτουν μία διαδικασία και πρακτική και βεβαίως άλλο οι πράξεις για τις οποίες κατηγορούνται οι συλληφθέντες και κατ' ουδένα τρόπο δεν μπορούν να πέσουν σε δεύτερη μοίρα. Γιατί από εκεί ξεκινάει όλη η συζήτηση.

Η ληστρική επιδρομή προηγήθηκε, ακολούθησε η σύλληψη, ενώ κρατούσαν όπλα και μετά έγινε η κακοποίηση, αν έγινε τότε και όχι κατά τη διάρκεια της σύλληψης, δηλαδή μέσα στην αναμπουμπούλα της όποιας «σύγκρουσης» κατά την οποία οι πάντες κρατούσαν όπλα και κινδύνευαν ζωές.

Εκείνο όμως που έχει σημασία είναι να απαντηθεί το ερώτημα πως και γιατί κάποια «αστόπαιδα» πήραν το δρόμο της αντιεξουσιαστικής τρομοκρατίας. Θέλουν άραγε να αντικαταστήσουν το σημερινό καθεστώς με κάποιο άλλο; Έφτασαν σε αυτό το σημείο μέσα από διαδικασίες και διαβάσματα; Οδηγήθηκαν εκεί από παραδείγματα ή προβλήματα στο σπίτι; Μήπως οι πράξεις τους καθορίζονται από ένα ανείπωτο μίσος που για διάφορους λόγους τρέφουν μέσα τους; Ή τέλος, παρασύρονται, όχι από ιδεολογία, αλλά μέσα από παρέες; Δυσκολο να υπάρχει μία απάντηση που να ισχύει για όλους τους εμπλεκόμενους. Το πιθανότερο είναι ότι κάτι διαφορετικό έσπρωξε τον καθένα προς την τρομοκρατία.

Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει άλλη χώρα στην Ευρώπη με τόση τρομοκρατική δραστηριότητα και τέτοια ανοχή από μήντια και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ή και από κόμματα. Κακά τα ψέμματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι βασική αιτία είναι η οικονομική κατάσταση και η ανέχεια μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Αλλά δεν είναι έτσι. Η τρομοκρατία στην Ελλάδα δεν είναι φρούτο των τριών τελευταίων ετών. Επομένως άλλα είναι τα αίτια. Να τα ψάξουμε στις στρεβλώσεις της σκέψης που έχει υποστεί η κοινωνία όχι μόνο συλλογικά, αλλά και στο σπίτι, στην πλήρη επικράτηση της ασυδοσίας, στην κατάρρευση της στοιχειώδους πειθαρχίας στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στην παραβίαση κάθε κανόνα στην οδήγηση που αποτελεί μέρος της καθημερινότητας, στον λαϊκισμό που κυριαρχεί στα μήντια και φυσικά στη συμπεριφορά των κομμάτων, ιδιαίτερα της Αριστεράς (η Χρυσή Αυγή εξυπακούεται ότι είναι άλλη ταραχή).

Άγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr