Και πόσος χρόνος απαιτείται για να θεσμοποιηθουν αυτές οι αλλαγές, ώστε η δόση να μη καθυστερήσει υπερβολικά και μέινουμε ακόμη πιο στεγνοί;
Πρόκειται για δύο ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις και οι απαντήσεις αυτές δεν μπορεί να είναι απλά θεωρητικές. Το είπε η Λαγκάρντ, το απαίτησαν στο Γιούρογκρουπ και το διατύπωσε ο Γιουνκέρ, το άφησε να εννοηθεί σαφώς η Μέρκελ με εκείνο το «η Ελλάδα χρειάζεται νεα θεμέλια» ή κάπως έτσι αλλά χωρίς να αλλάζει το νόημα και τώρα η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να σηκώσει το χαλί και να βγάλει το πρόβλημα στην κοινή θέα. Και καλά ξεμπερδέματα...
Τα λεγόμενα «προαπαιτούμενα», δηλαδή οι διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που απαιτούν οι δανειστές, δεν έπεσαν ξαφνικά από τον ουρανό. Αποτελούν δεσμεύσεις του πρώτου μνημονίου και δεν έγινα επί 2,5 χρόνια για μερικούς πολύ απλούς λόγους. Γιατί η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν τις προωθούσε με σθένος, γιατί το σύμπαν, περιλαμβανομένου πρώτου και καλύτερου του Σαμαρά, δεν τις ήθελαν, γιατί όταν ανέλαβε ο Παπαδήμος πάλι ο Σαμαράς δεν συναινούσε, γιατί ο Παπαδήμος τις συμπεριέλαβε σε ένα υπόμνημα με 78 σημεία, αλλά ξεχάστηκαν μέσα στις αλεπάλληλες εκλογές, γιατί μετά τις διατύπωσε σε non paper που το παρεδωσε στον δικό μας στο Βερολίνο η Μέρκελ, αλλά εκείνος νόμισε ότι θα ξεχαστούν στο πλαίσιο της πολιτικής διαπραγμάτευσης και τώρα η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα.
Για άλλη μία φορά λοιπόν, η πολιτική τάξη, τα μήντια και η ελληνική κοινωνία δεν κατάλαβε ότι στα συγκροτημένα κράτη αυτά που λέγονται εννούνται επίσης. Οπως στον προεκλογικό δημόσιο διάλογο στην Αθήνα το κύριο αντικείμενο ήταν η αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και αγνοούσαν επιδεικτικά τις επισημάνσεις των ξένων ότι πρέπει οπωσδήποτε να τηρηθούν οι δεσμεύσεις, όπως μετά τις εκλογές οι Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης συνυπέγραφαν την περιβόητη κοινή διακήρυξη με τις κόκκινες γραμμές, νομίζοντας ότι η Τρόϊκα θα κάνει πίσω, όταν επανήλθε στο τραπέζι ζήτημα πολιτικής διαπραγμάτευσης και έφαγαν πόρτα από τους πάντες που τους έστειλαν στην Τρόϊκα, το ίδιο έγινε και με τον κατάλογο των 89 διαρθρωτικών αλλαγών.
Το επιμύθιο είναι ότι στην Ελλάδα συζητάμε μεταξύ μας, σα να μην υπάρχουν άλλοι, σα να μπορούμε να επιβάλλουμε ή να αλλάζουμε τους κανόνες και οι άλλοι να το δέχονται υποχρεωτικά και σα να μην υπάρχει ένα διεθνές περιβάλλον απολύτως καθοριστικό, ιδιαίτερα στα χάλια που βρισκόμαστε. Έ, μέχρι να το μάθουμε, η πραγματικότητα θα εμφανίζεται αμείλικτη και θα τρέχουμε συνεχώς για να φτάσουμε. Αν πάντως η χώρα πρόκειται να στηθεί σε νέα θεμέλια, όπως είπε η Μέρκελ, οι διαρθρωτικές αλλαγές θα γίνουν για να μείνουμε στην Ευρωζώνη. Αλλιώς δεν θα μείνουμε.
Αγγελος Στάγκος
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr