Παράλληλα, στη Νέα Δημοκρατία παρατηρείται κινητικότητα, με τον Καραμανλή να κινητοποιείται για να σωθεί το κόμμα από την κατστροφή, χωρίς όμως να επανέρχεται στην ηγεσία (αυτό το αποκλείει), αλλά φαίνεται ότι ογκώνεται η δυσαρέσκεια προς τον Σαμαρά, που η μόνη του ελπίδα είναι να γίνουν εκλογές για να παραμείνει στην ηγεσία, με την ελπίδα ότι θα ανεβάσει τα ποσοστά αυτή τη φορά, λόγω συσπείρωσης του κόσμου της δεξιάς. Ελπίδα που δεν ξέρουμε άν θα γίνει πραγματικότητα. Στο ΠΑΣΟΚ πάλι, που δεν φαίνεται να έχει δεξαμενή για συσπείρωση, περιμένουν στωϊκά το επόμενο κτύπημα που αναμένεται να τους δοθεί, αν γίνουν αμέσως εκλογές.

Στο μεταξύ όμως και ενώ οι διαδικασίες και οι κινήσεις, ώστε κανείς να μην χρεωθεί τη νέα προσφυγή στις κάλπες, αλλά και για να μην αναληφθεί ευθύνη για τη στήριξη μίας νέας κυβέρνησης, βρίσκονται σε εξέλιξη, τα κέντρα αποφάσεων στην Ευρώπη και αλλού δείχνουν πλέον φανερά την δυσαρέσκειά τους με τους έλληνες. Βροχή οι δηλώσεις ότι δεν πρόκειται να αλλάξει το μνημόνιο, βροχή οι επισημάνσεις ότι η Ελλάδα έχει αναλάβει δεσμεύσεις που πρέπει να εκπληρώσει, βροχή οι προβλέψεις ότι θα φύγουμε από την Ευρωζώνη, αφου πριοφανώς δεν θέλουμε να μείνουμε σε αυτήν. Και παράλληλα γίνονται διάφορες συσκέψεις για να αποφασιστεί πως πρέπει να συμπεριφερθούν απέναντί μας.

Για παράδειγμα, σήμερα ήταν να πάρουμε περί τα 5,3 δις ευρώ για να πληρώσουμε τόκους και ομόλγα που λήγουν, αλλά μέχρις αργά χθες το βράδυ συζητούσαν αν πρέπει να τα κόψουν, αν πρέπει να δώσουν κάποια από αυτά, ή τέλος, αν πρέπει να τα δώσουν όλα για να μη προκαλέσουν αντίθετες αντιδράσεις.  Ωστόσο, γίνεται φανερό ότι η υπομονή εξαντλείται γιατί εκτός από τη δική μας καυτή πατάτα, η Ευρωζώνη έχει στα χέρια της και άλλη. Στις 31 Μαίου γίνεται  δημοψήφισμα στην Ιρλανδία και αν και εκεί είναι αρνητικό, σε συνδυασμό με τις νέες εκλογές σην Ελλάδα και την διαφαινόμενη νέα ισχυροποίηση του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., τα πράγματα δεν θα είναι καλά σε όλη την Ευρωζώνη. Αν πάντως η Ιρλανδία μπορεί να ζήσει εκτός Ευρωζώνης, λόγω ειδική θέσης, η Ελλάδα δεν μπορεί.

Με όλα αυτά, το οικονομικό κατεστημένο και υποκατεστημένο στην Ελλάδα κόβει φλέβες, αλλά πραγματικά δεν υπάρχει χώρος για συμπάθεια γι’ αυτούς. Πρώτον γιατί δεν κατάλαβαν ποτέ τι σημαίνει αστική τάξη, πως λειτουργεί και ποιές είναι οι υποχρεώσεις της, δεύτερον γιατί αρνήθηκαν πεισματικά να αναλάβουν τα βάρη που τους αναλογούν, τρίτον γιατί βοήθησαν όσο δεν έπαιρνε άλλο στη δημιουργία του αντιμνημονιακού κλίματος μέσα από τα μήντια που ελέγχουν, αλλά και με ένα σωρό άλλους τρόπους, τέταρτον γιατί γι’ αυτούς η επιχειρηματικότητα συνδιάζεται με την πειρατεία και πέμπτον γιατί η πολιτική ηλιθιότητά τους  είναι απαράμιλλη.

Με αυτή την έννοια, μόνον οι άνθρωποι που πιστεύουν και θέλουν την ευρωπαϊκή προοπτική, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει μέλλον έξω από την Ευρώπη, αξίζουν την συμπάθεια. Δεν είναι λίγοι αυτοί, αλλά δυστυχώς είναι οι λιγότεροι.

Άγγελος Στάγκος

 [email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr