Η χώρα άρχισε να δανείζεται πριν ακόμη αποκτήσει την ανεξαρτησία της. Το πρώτο και το δεύτερο δάνειο το πήρε με τοκογλυφικούς όρους από ξένους ιδιώτες, αλλά εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός ότι η διεκδίκηση των χρημάτων που ελικά έφτασαν εδώ γιατί οι τόκοι παρακρατήθηκαν από την αρχή, οδήγησε στον πρώτο εμφύλιο πόλεμο και ενώ το έθνος πολεμούσε για να ελευθερωθεί. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά να κατασπαταληθεί το μεγαλύτερο μέρος του δανείου με μεθόδους που θυμίζουν τους ελληνικούς «μοντέρνους καιρούς» και όλα αυτά δεν είναι λόγια του αέρα, αλλά βασίζονται μαρτυρίες και γεγονότα. Μέχρι και το τέχνασμα να φουσκώνουν τον αριθμό των στρατιωτών που είχαν χρησιμοποίησαν οπλαρχηγοί για να επωφεληθούν, ακριβώς όπως στους καιρούς μας πολλαπλασιάστηκαν τα βαμβάκια , τα δέντρα και τα κοπάδια για να εισπραχθούν επιδοτήσεις...

Φυσικά, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή χαρακτήριζε το νεοσύστατο κράτος από την πρώτη στιγμή και συντομότατα χρεοκόπησε. Τα δε δάνεια που πήρε η Ελλάδα την περίοδο της επανάστασης τα αποπλήρωσε μετά από 60 χρόνια και αφού τέθηκε θέμα μήπως και δεν έπρεπε να το κάνει, όπως και σήμερα τίθεται παρόμοιο θέμα. Το 1843 επήλθε η δεύτερη χρεοκοπία και τότε έγινε επίσης συζήτηση αν θα έρεπε να πληρωθούν νεότερα δάνεια, τα όποια βεβαίως πληρώθηκαν αναγκαστικά κάποια στιγμή αργότερα. Όσο για τα χαρακτηριστικά του ελληνικού κράτους ήταν ήδη εμφανή : πελατειακή πολιτική, ρουσφετολογία και σπατάλη.

Η περίοδος Τρικούπη-Δηλιγιάννη κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα είναι αυτήν που μοιάζει ιδιαίτερα με τη σημερινή. Ο Γ. Ασπρέας έγραψε σχετικά για εκείνη την περίοδο στο βιβλίο του «Πολιτική ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος» το 1930 για την αποτυχία της οικονομικής πολιτικής του Τρικούπη. «Αλλ΄η αστάθεια της ελληνικής πολιτικής ως εκ της εναλλαγής των κυβερνήσεων, η ερημία πολιτικής διαπαιδαγωγήσεως του λαού, οι κακές έξεις μακρού παρελθόντος πολιτικής αναρχίας καθίστων τον Ελληνικόν λαόν ψυχικώς ευμάλακτον προς δημαγωγίαν, ήτις εκμεταλλευομένη φυσικήν τινα ραθυμίαν του λαού της υπαίθρου χώρας και τας φιλοδόξους τάσεις πολυαρίθμου τάξεως και μεγάλου σμήνους ημιμαθών επιστημόνων, οι οποίοι είχον κατακλύσει την χώραν εν αργία και πενία και ουδέν άλλον έπραττον ή να μωρολογούν πολιτειολογούντες κα κοπτόμενοι υπέρ της πατρίδος (σήμερα τον ρόλο τους παίζουν μήντια και δημοσιογράφοι) εκαλλιέργησεν έδαφος σπουδαίας αντιδράσεως εν ονόματι της σωτηρίας του λαού και ανέτρεπε το θετικόν έργον της οργανώσεως....».

Το 1884 ο άγγλος οικονομολόγος Καρλ Τσέστον σχολίαζε: «Μία εκ των τάσεων του Ελληνικού πνεύματος , ήτις δέον να ληφθεί υπ' όψιν παρά παντός επιθυμούντος να εξετάση την κατάστασιν της χώρας από οικονομικής απόψεως, είναι ο πόθος ον οι Έλληνες έχουσιν όπως αποφεύγουσιν την απότισιν των φόρων.» Με ανάλογο τρόπο κύλησε η ιστορία στην Ελλάδα. Η χώρα πτώχευσε το 1893 κα μπήκε υπό Διεθνή Οικονομικό ΄Ελεγχο το 1897 με τα έσοδα από μονοπώλια του δημοσίου και τα τελωνεία να πηγαίνουν στους δανειστές. Παρ΄όλα αυτά κατάφερε να πορευτεί για να ξαναχρεοκοπήσει το 1932 επειδή δανειζόταν υπέρμετρα και κτυπήθηκε από το κραχ του 1929. Ήλθε το σχέδιο Μάρσαλ μετά τον πόλεμο και μαζί του 300 αμερικανοί που έκαναν κομάντο, αλλά και αυτοι ακόμη που ήταν παντοδύναμοι δεν κατόρθωσαν να ενοποιήσουν όλα τα ταμεία στο ΙΚΑ. Και τα υπόλοιπα είναι πιο γνωστά.

Για να τελειώνουμε το συμπέρασμα από το βιβλίου του Γ. Ρωμαίου είναι ότι ουσιαστικά η χώρα δεν κατάφερε να αλλάξει τις δομές της, τη λειτουργία της και τη νοοτροπία της στα 200 περίπου χρόνια που υπάρχει ως κράτος. Δυστυχώς αυτή είναι η Ελλάδα μας.

Άγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr