Προς το παρόν πάντως, οι πολίτες δεν φαίνεται να έχουν τις εκλογές στο μυαλό τους. Οι περισσότεροι ίσως και να μη τις θέλουν, αλλά τις ήθελαν σώνει και καλά ο Σαμαράς, ο Τσίπρας, ο Κουβέλης, ενδεχομένως ο Βενιζέλος (δεν είναι σίγουρο αυτό γι' αυτό λέμε «ενδεχομένως), ο καθένας για λόγους δικούς του, που όμως συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό. Η δική τους βούληση μέτρησε και έτσι αναγκάστηκαν να το δεχθούν και οι εταίροι, φοβούμενοι μήπως κατηγορηθούν ότι επεμβαίνουν στα εσωτερικά μας και προκαλέσουν αντιδράσεις ... ανεξαρτησίας. Τρέμουν βέβαια μήπως επικρατήσουν οι αντιμνημονιακές-αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, πράγμα πολύ πιθανό σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, αλλά κανονικά θα έπρεπε εμείς να τρέμουμε ακόμη περισσότερο. Από την άλλη πλευρά, αν μας φόβιζε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, δεν θα είχαν τόση πέραση τα αντιμνημονιακά-αντιευρωπαϊκά κόμματα...

Η πλήρης απομυθοποίηση των αρχηγών και αρχηγίσκων που φουσκώνουν σαν διάνοι με την αντιμνημονιακή-αντιευρωπαϊκή ρητορική θα επερχόταν φυσικά, αν με κάποιο μαγικό τρόπο ανελάμβαναν την διακυβέρνηση της χώρας. Αυτοί γνωρίζουν ότι όσα λένε και υποστηρίζουν κυμαίνονται μεταξύ της μπούρδας και της σαπουνόφουσκας, αλλά σε εκείνη την περίπτωση θα το διαπίστωναν και όσοι τους πιστεύουν και τους ακολουθούν. Αν και πολλοί από τους τελευταίους παίζουν τους αντιμνημονιακούς, τους αντιευρωπαϊστές, τους αγανακτισμένους και τους αντιστασιακούς εκ του ασφαλούς, θεωρώντας ότι θα βρεθούν αρκετοί «συντηρητικοί» , αρκετά κορόϊδα , αρκετοί ... «γερμανοτσολιάδες» -σύμφωνα με ψωνισμένο τηλεστάρ της δημοσιογραφίας – και πολλοί που επιθυμούν τη σταθερότητα και την ομαλότητα οι οποίοι θα ψηφίσουν υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Έτσι δεν θα δουν οι ίδιοι τον ουρανό σφοντύλι, όπως κάνουν δήθεν πως θέλουν, για να σπάσει η κοινωνία τα δεσμά της, τρομάρα τους (αλλά και τρομάρα μας)!

Ωστόσο, αυτά είναι επικίνδυνα παιχνίδια γιατί γίνονται μόδα και μετά δεν υπάρχει γυρισμός. Αν η Ελλάδα έχει κάποιο μέλλον, αυτό υπάρχει μόνο μέσα στην Ευρωζώνη και ευτυχώς οι εταίροι-δανειστές έδειξαν ότι μας θέλουν ακόμη μαζί τους. Τα δύο τρίτα πλέον του δημόσιου χρέους είναι προς κράτη, προς ΔΝΤ και προς ΕΚΤ και όχι προς ιδιώτες. Αυτό σημαίνει ότι αν χρεοκοπήσουμε άτακτα μπορεί μεν η αναταραχή στις αγορές να μην είναι πολύ μεγάλη, αλλά τα κράτη θα υποστούν ζημίες που πιθανώς οι κυβερνήσεις τους δεν τις αντέχουν. Άρα, η απόφασή τους να προχωρήσει η δανειακή σύμβαση (με τους όρους τους βέβαια) ήταν στρατηγική. Αλλά τελικά, είναι δική μας επιλογή να μείνουμε μαζί τους σε μία Ευρωζώνη που μεταλλάσσεται προς την κατεύθυνση της ενοποίησης.

Αγγελος Στάγκος

[email protected]