Σε προηγούμενο σχόλιο είπαμε ότι «όλα κρέμονται από μία κλωστή», σήμερα μπορούμε να συμπληρώσουμε ότι ένας από τους συνομιλητές ζήτησε να προσθέσουμε τις καθημερινές προσευχές μας στις δικές του τις επόμενες 40 μέρες, αν πιστεύουμε, ένας άλλος είπε μετά λόγου γνώσεως, ότι στο ΔΝΤ η διάθεση είναι πλέον πολύ αρνητική για την Ελλάδα, σε σημείο που δεν ήθελαν να δεχθούν τους Ζανιά και Χριστοδούλου που έστειλε η Αθήνα ως απεσταλμένους για να ενημερώσουν και να ενημερωθούν, ενώ ένας τρίτος επεσήμανε ότι Μέρκελ και ο Σαρκοζί δεν προσπάθησαν στοιχειωδώς να στηρίξουν τον Παπαδήμο καλώντας τον, έστω για τα μάτια, στο Βερολίνο και το Παρίσι για μία συνομιλία.

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις καθημερινές αρνητικές προβλέψεις για τη χώρα μας από μήντια, οικονομολόγους, τράπεζες, οίκους αξιολόγησης και όλους εκείνους που διαμορφώνουν το κλίμα, η εικόνα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική. Και αν κάποια στιγμή φανεί κάποιο ελάχιστο φως, την άλλη στιγμή σβήνει. Οπότε η απορία του ξένου παρατηρητής, πώς είναι δυνατόν η πολιτική τάξη, η κοινωνία και τα μήντια στην Ελλάδα να μην αντιλαμβάνονται σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα, είναι εύλογη. Γιατί όντως δεν δείχνουν να το καταλαβαίνουν, όπως διαπίστωσε έκπληκτος ακόμη και ο Παπαδήμος, τώρα που είδε από κοντά τα πράγματα.

Στο πλαίσιο αυτό λοιπόν εντάσσεται και η απορία πως είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει και ο Σαμαράς, όπως φαίνεται από τα «όχι» σε μεταρρυθμίσεις, τις δήθεν προτάσεις του για μειώσεις φόρων, χωρίς όμως και αντισταθμιστικές προτάσεις για μείωση δαπανών του δημοσίου, ώστε να παίρνει έσοδα το κράτος, αλλά και από τη βιασύνη του να γίνει πρωθυπουργός. Έ, όλη αυτή η συμπεριφορά βασίζεται σε μία ανάλυση που έχουν κάνει αυτός και οι δικοί του στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, όπως αποκαλύπτει πρόσωπο που βρίσκεται σε επαφή μαζί τους και μας εξήγησε.

Ο Σαμαράς γνωρίζει πολύ καλά την κατάσταση, μας είπε, αλλά πιστεύει ότι σχετικά σύντομα θα αλλάξει αναγκαστικά πολιτική η Γερμανία και μαζί της η Ευρώπη γιατί δεν βγαίνει η πολιτική της λιτότητας. Αυτή η αλλαγή θα ανακουφίσει και την Ελλάδα, οπότε ο σχεδιασμός του αποβλέπει να είναι ο ίδιος πρωθυπουργός και η Ν.Δ. στην εξουσία, να είναι δηλαδή καβάλα στο κύμα για να επωφεληθεί. Αντίθετα ο φόβος του είναι μήπως η αλλαγή της πολιτικής αυτής βρει τον Παπαδήμο και τον όποιο Βενιζέλο και επωφεληθούν αυτοί. Ελπίζει από την άλλη πλευρά ότι αν είναι να σκάσει η χειροβομβίδα, να σκάσει στα χέρια του Παπαδήμου και όχι στα δικά του. Γι΄ αυτό και πολιτεύεται όπως πολιτεύεται.

Όλα αυτά δείχνουν έναν κυνισμό φυσικά, αν είναι έτσι όπως τα λέει ο γνώστης της σημερινής νεοδημοκρατικής συλλογιστικής. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν και κάποια ερωτήματα που αν δεν απαντηθούν, καθιστούν «τζόγο» την στρατηγική του. Για παράδειγμα, τι θα γίνει αν η χώρα πάει κυριολεκτικά φούντο, πριν αλλάξουν πολιτική η Μέρκελ και οι άλλοι; Τι θα γίνει, αν ακόμη και αν αλλάξουν πολιτική, επιμένουν ότι η Ελλάδα είναι «ειδική περίπτωση» και θα πρέπει οπωσδήποτε να εξυγιανθεί; Γιατί δεν παίρνει σοβαρά τις προειδοποιήσεις, με τελευταία του Βεστερβέλε, ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο απόκλισης από την πολιτική του μνημονίου; Και πόση σημασία έχει να γίνει ο Σαμαράς πρωθυπουργός, έχοντας απέναντι μάλιστα μία διογκωμένη Αριστερά και ό,τι έχει απομείνει στο ΠΑΣΟΚ, μπροστά στην επιβίωση της χώρας;

Αν τα προηγούμενα ερωτήματα είναι φιλοσοφικά, η πραγματικότητα δεν είναι. Και η πραγματικότητα λέει ότι περνάμε τις πιο κρίσιμες ώρες από τότε που ξέσπασε κρίση.

Άγγελος Στάγκος

[email protected]