Για παράδειγμα, πολύ γρήγορα άρχισε να τίθεται θέμα γιατί ο Παπαδήμος δέχτηκε να τεθεί επικεφαλής της συγκεκριμένης πολυπληθούς κυβέρνησης, μετά ακολούθησε μία ύπουλη κριτική γιατί δεν ασκεί με τον βούρδουλα τα καθήκοντά του, στη συνέχεια άρχισε η σύγκριση με τον ιταλό, τον Μόντι και πως εκείνος ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στη Μέρκελ, ενώ ο δικός μας όχι και τις τελευταίες ημέρες λανσάρεται με επιμονή από τηλεαστέρες και εφημερίδες ότι ο πρωθυπουργός και όχι η Τρόϊκα επιμένει να κοπεί ο κατώτατος μισθός και να καταργηθούν παράλληλα ο 13ος και ο 14ος.

Ε, λοιπόν, όλα αυτά είναι εκ του πονηρού, γιατί οι παραπάνω κάποιοι φοβούνται μήπως ο Παπαδήμος τα καταφέρει και γίνει αποδεκτός από τους πολίτες που δεν τρελαίνονται με την ιδέα της διεξαγωγής εκλογών σύντομα, μήπως με αυτή την έννοια επεκταθεί η διάρκεια ζωής της κυβέρνησης, ή τέλος, μήπως ο Παπαδήμος ηγηθεί κάποιου πολιτικού σχήματος που θα απειλεί την κατεστημένη πολιτικά τάξη και τα αντίστοιχα κόμματα.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, ο Παπαδήμος ανέλαβε πρωθυπουργός, με συγκεκριμένη εντολή και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Την εντολή του την έδωσαν τα τρία κόμματα που συμμετέχουν και στηρίζουν, υποτίθεται, τη σημερινή κυβέρνηση. Άρα, ο ίδιος ήλθε να κάνει μία δουλειά, τα πρόσωπα της κυβέρνησης δεν ήταν εύκολο να αλλάξουν, πρώτον γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα να μπουν νέα πρόσωπα στη θέση των προηγούμενων, καθώς θα χρειάζονταν αρκετό χρόνο για να μάθουν τη δουλειά, δεύτερον γιατί υπήρχε απροθυμία από τη Ν.Δ. να διαθέσει διά της στελέχη για να μη φανεί ότι συγκυβερνά, τρίτον, διότι δεν ήταν δυνατόν να βρεθούν τεχνοκράτες από την αγορά που θα άφηναν τις θέσεις για να πλαισιώσουν τη νέα κυβέρνηση για ένα τρίμηνο και τέταρτον, επειδή ο Παπαδήμος αφενός δεν είναι συγκρουσιακός τύπος και αφετέρου γιατί προτεραιότητά του ήταν και είναι να ολοκληρωθεί το PSI, να υπογραφεί η δανειακή σύμβαση και να μπει στις ράγες η οικονομική πολιτική που απορρέει από αυτήν.

Τα προηγούμενα απαντούν μερικώς και στην κριτική ότι δεν ασκεί με δυναμισμό τα καθήκοντά του, προσθέτοντας ότι αν ληφθεί υπ' όψιν η συμπεριφορά των κομμάτων και των αρχηγών τους, ο άνθρωπος περπατά πάνω σε αυγά και προσπαθεί να μην τα σπάσει για να κρατήσει τις ισορροπίες. Τελευταία πάντως είναι φανερό ότι τη μαθαίνει τη δουλειά και χρησιμοποιεί όλο και πιο δυναμικά την εξουσία που του δίνει το αξίωμά του. Απαιτεί, κάνει κριτική σε υπουργούς και θέτει τους αρχηγούς προ των ευθυνών τους. Η σύγκριση δε με τον Μόντι είναι βλακώδης. Τον Παπαδήμο τον ανέβασαν στην εξουσία τρία κόμματα, τον Μόντι ο Πρόεδρος της Ιταλίας, ο Παπαδήμος είχε από την πρώτη στιγμή στενά χρονικά περιθώρια, ο Μόντι όχι, η Ελλάδα δεν είναι Ιταλία, η ελληνική οικονομία δεν συγκρίνεται με την ιταλική και η Ιταλία δεν έχει μπει στο στενό κορσέ ενός μνημονίου (ασκεί όμως πολιτική λιτότητας), ούτε έχει Τρόϊκα από πάνω να την επιβλέπει όπως η Ελλάδα και τέλος, ο Μόντι έχει από πίσω του να τον στηρίζει όλη την αστική και επιχειρηματική τάξη της χώρας του, ενώ ο Παπαδήμος δεν έχει ουσιαστικά κανένα. Οποιος το αμφισβητεί αυτό ας κάνει σύγκριση της συμπεριφοράς των ιταλών αστών και επιχειρηματιών με εκείνη των ελλήνων...

Όπως είπαμε, η προσπάθεια τορπιλισμού του Παπαδήμου πήρε νέα τροπή. Ότι αυτός, με δική του πρωτοβουλία προωθεί την μείωση του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του 13ου και του 14ου στον ιδιωτικό τομέα. Δεν είναι καθόλου έτσι λοιπόν και κάποια στιγμή θα πρέπει να βρει τρόπο να τρίψει στη μούρη των καλοθελητών και των εγκάθετων στα μήντια τις επιστολές της Τρόϊκα. Αυτοί θέτουν το θέμα, άσχετα με το αν θα τονώσει την ανταγωνιστικότητα ή όχι της οικονομίας μας κάτι τέτοιο. Τα αφεντικά εκείνων που κραυγάζουν κατά του Παπαδήμου γνωρίζουν πολύ καλά την αλήθεια, αλλά δεν θέλουν να πετύχει ούτε ο Παπαδήμος, ούτε η κυβέρνησή του, αδιαφορώντας για την τύχη της χώρας και των πολιτών της. Δεν είναι άσχετο μάλιστα ότι τις τελευταίες μέρες άρχισαν να εμφανίζονται με μεγαλύτερη συχνότητα οι «αγανακτισμένοι», οι «δεν πληρώνω», «προπηλακστές» οι «μπαχαλάκηδες» και τα άλλα μπουμπούκια. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

Άγγελος Στάγκος

[email protected]