Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν από εμάς (την Ελλάδα) ως άλλοθι για να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ακόμα και αν η Γερμανία είχε προσχωρήσει στην άλλη άποψη, ακόμα  και αν η Ευρωζώνη εφάρμοζε πολιτική ρευστότητας, όπως οι ΗΠΑ, ή αν μας χάριζαν όλα τα χρέη, υπό τον όρο ότι δεν θα δημιουργήσουμε νέα, εμείς θα έπρεπε να αλλάξουμε το κράτος, να αλλάξουμε συνήθειες και νοοτροπία και να παράγουμε περισσότερα από αυτά καταναλώνουμε. Άρα δεν γίνεται να πέφτουμε στην άβυσσο και την ίδια στιγμή να λέμε ότι η κρίση δεν είναι ελληνική, αλλά ευρωπαϊκή.

Η κρίση είναι ευρωπαϊκή, αλλά εμείς θα είμασταν ήδη στην άβυσσο αν δεν είχαμε το ευρώ. Γιατί πάλι τα χρέη μας θα ήταν πελώρια αφού δανειζόμασταν για να διατηρούμε ένα μοντέλο ασυδοσίας και γιατί το πιθανότερο είναι ότι πάλι οι εισαγωγές θα ήταν πολύ περισσότερες από τις εξαγωγές. Εκτός και αν η συνεχής υποτίμηση της δραχμής δεν μας επέτρεπε πια να εισάγουμε βασικά αγαθά και ενέργεια. Και τώρα που είμαστε στο ευρώ η κρίση είναι ευρωπαϊκή, αλλά ταυτόχρονα είναι και ελληνική. Από τα μέσα του 2009, επί Κ. Καραμανλή υπήρχε έκθεση του ΔΝΤ που έλεγε ότι η Ελλάδα πάει για χρεοκοπία, αλλά δεν δημοσιοποιήθηκε ιατί η τότε κυβέρνηση παραπονέθηκε και παράλληλα ο Τρισέ έβαλε πλάτη για να μη δημοσιοποιηθεί και βλαφτεί το ευρώ.

Με λίγα λόγια, δεν φταίνε τα μνημόνια για σημερινά βάσανα, ούτε η Μέρκελ για την κατάντιά μας και από την άλλη πλευρά είναι σαφές ότι χρειαζόμαστε ανάπτυξη  για να ξεφύγουμε από τον όλεθρο. Όπως όμως επεσήμανε ο Ράϊχενμπαχ, ούτε φόρους μπορούμε να μαζέψουμε, ούτε κονδύλια του ΕΣΠΑ να απορροφήσουμε, ούτε τις φορολογικές υποθέσεις που εκκρεμούν στα δικαστήρια να ξεκαθαρίσουμε, ούτε σωστούς νόμους να φτιάξουμε, ούτε τη λαθρομετανάστευση να  περιορίσουμε. Και γενικά, ούτε τη μύτη μας δεν μπορούμε να ξύσουμε μόνοι μας γιατί δεν την…βρίσκουμε.

Επομένως δεν μας μένει τίποτα άλλο, παρά να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να μείνουμε στην Ευρωζώνη και όπου μας βγάλει η άκρη. Τουλάχιστον, αν διαλυθεί να δούμε τι θα κάνουμε, αν αναδιοργανωθεί να πάρουμε μέρος στην αναδιοργάνωση, αν γίνει γερμανική να μοιραστούμε τη μοίρα μας με άλλους. Εξω από εκεί δεν υπάρχει τίποτα, να σφίξουμε τα δόντια  και να μη τους δώσουμε την ευκαιρία να μας πετάξουν και ας ξέρουμε ότι η Γερμανία για τον εαυτό της λειτουργεί, όπως λειτουργεί.   

Άγγελος Στάγκος

[email protected]