Το χειρότερο είναι ότι υπάρχει ο κίνδυνος να καταγραφεί ως ο μοιραίος άνθρωπος που έστειλε τη χώρα πίσω στη δραχμή, αν «ο ελιγμός» του εξάντλησε και τα τελευταία όρια ανοχής των ευρωπαίων. Όχι άμεσα ίσως, γιατί έγινε και πάλι φανερό χθες ότι συνεχίζουμε να αποτελούμε συστημική απειλή, αλλά με την πρώτη ευκαιρία που θα βρουν οι ευρωπαίοι δανειστές μετά από κάποιο καιρό θα μας εξαναγκάσουν να φύγουμε από την Ευρωζώνη.

Αν κάποιος ψάξει και δει αντικειμενικά την κίνηση του Γ. Παπανδρέου, ίσως βρει κάποια επιχειρήματα για να την δικαιολογήσει. Κανένα από τα άλλα πολιτικά κόμματα δεν συναινούσε σε οτιδήποτε και όλοι απέρριψαν την τελευταία συμφωνία, οπότε υποκριτικά κόπτονται τώρα και λένε ότι το δημοψήφισμα θα θέσει σε κίνδυνο την «ευρωπαϊκή προοπτική και το μέλλον της χώρας» (Σαμαράς). Η κοινή γνώμη βρίσκεται σε αναβρασμό και τα θέλει όλα και ταυτόχρονα τίποτα, το κράτος έχει παραλύσει, αν δεν έχει καταλυθεί, τα μήντια σιγοντάρουν και πιθανώς υποθάλπουν την ένταση και την άρνηση, η αμφισβήτηση στο ΠΑΣΟΚ και στην κοινοβουλευτική ομάδα είχε κορυφωθεί, όποτε η προσφυγή στο λαό μέσω δημοψηφίσματος για να αναλάβει και αυτός τις ευθύνες του, ήταν μία πολιτική επιλογή.

Εχει αποδειχθεί ότι ο Γ. Παπανδρέου δεν είχε ποτέ καλή πολιτική σκέψη (η σκέψη του είναι βασικά χαοτική) και είναι ακόμη χειρότερος στους πολιτικούς χειρισμούς. Αυτή τη φορά το λάθος του είναι ότι αιφνιδίασε του ευρωπαίους ηγέτες που πριν μία εβδομάδα έφτασαν σε μία συμφωνία για νέο πακέτο, σκόρπισε τον φόβο και το δέος σε αγορές και πρωτεύουσες, τραυμάτισε το ευρώ, πυροβόλησε καίρια τη δική του αξιοπιστία, εξαφάνισε κάθε ίχνος αξιοπιστίας της χώρας και θεωρείται πια εξίσου επικίνδυνος με τον Σαμαρά. Ακόμη και αν επιζήσει πολιτικά, ενδεχόμενο εξαιρετικά μικρό, δεν θα θεωρείται αξιόπιστος συνομιλητής. Τυπικά δεν μπορούν φυσικά να οι δανειστές να παρέμβουν σε ένα εσωτερικό ζήτημα, αλλά θα ασκήσουν μεγάλες πιέσεις για να μη διεξαχθεί δημοψήφισμα, ώστε να απομακρυνθεί η απειλή του «όχι» που θα προκαλούσε μεγάλα προβλήματα και στο ευρώ.

Το ερώτημα είναι και τώρα τι γίνεται; Τα σενάρια είναι πολλά και η ρευστότητα μεγάλη. Η κυβέρνηση έχει χάσει ουσιαστικά τη δεδηλωμένη με τις ανεξαρτητοποιήσεις, τις απειλές και τις δηλώσεις βουλευτών του. Απ΄ ότι φαίνεται η πτώση της θα επέλθει στη Βουλή μη παίρνοντας ψήφο εμπιστοσύνης. Από εκεί και πέρα, ή θα πάμε σε πρόωρες εκλογές και θα δούμε αν θα προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση Σαμαρά, ή θα γίνει μία απόπειρα να σχηματισθεί κυβέρνηση από αυτή τη Βουλή για να διασφαλίσει τη συμφωνία με την Ευρωζώνη και μετά εκλογές. Στο μεταξύ μπορεί να συμβούν και άλλα, όπως η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, να μη πάρουμε την έκτη δόση, να πιεστεί τρομακτικά ο Σαμαράς για να δεσμευθεί ότι αν εκλεγεί ο πρωθυπουργός θα σεβαστεί τις συμφωνίες με τους εταίρους – δανειστές και από την άλλη πλευρά να δυσκολέψει πολύ η συμμετοχή των ιδιωτών στο «κούρεμα», αλλά και να προκληθεί μεγάλη κρίση στην Ιταλία και επομένως στο ευρώ.

Με λίγα λόγια, δημιουργήθηκε μία ποικιλία ενδεχομένων, κάποια από τα οποία μπορεί να ξεκαθαρίσουν στη συνάντηση του Γ. Παπανδρέου με Σαρκοζί και Μέρκελ που τον φώναξαν για συζητήσεις στις Κάνες όπου θα συναντηθούν οι Γ-20. Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα ψωμιά του Γ. Παπανδρέου στην πολιτική είναι πια λίγα.

Άγγελος Στάγκος

[email protected]