Μπορεί να επιμένει ο Γ. Παπανδρέου ότι θα εξαντλήσει την θητεία του, αλλά θα είναι παγκόσμια έκπληξη, αν η κυβέρνησή του παραμείνει στην εξουσία άλλα δύο χρόνια, έτσι όπως είναι. Όχι μόνο γιατί βρίσκεται σε πανικό, δεν φαίνεται να έχει την δύναμη να εφαρμόσει όσα αποφασίζει και μάλλον δεν πρόκειται ποτέ να γίνει μία οργανωμένη ομάδα αποφασισμένων ανθρώπων με κοινούς στόχους, αλλά και για άλλους λόγους.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι τα γεγονότα που αναμένονται προσεχώς εδώ και στην Ευρωζώνη θα είναι κατακλυσμιαία και δεύτερος ότι ο σημερινός πρωθυπουργός μπορεί να είναι φιλότιμος άνθρωπος και να θέλει να κάνει το σωστό, αλλά δεν έχει αποδείξει πανηγυρικά ότι δεν έχει την στόφα του ηγέτη. Και μην ρωτήσει κανείς ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι στη θέση του, γιατί η απάντηση είναι ξερή: ο μεν Παπανδρέου δεν έκανε και δεν κάνει για την δουλειά, αλλά και αυτός ο άλλος δεν έχει φανεί ακόμη και τον ψάχνουμε...

Με απόλυτη ελαφρότητα και ξεχνώντας τη δική τους συμπεριφορά, οι πάντες σχεδόν ζητούν να φύγει κλωτσηδόν από προσώπου γης το σημερινό πολιτικό προσωπικό και να έλθουν άλλοι να κυβερνήσουν τη χώρα. Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι κανείς δεν διευκρινίζει κα αν μερικοί τους έχουν στο μυαλό τους δεν το λένε σε μας τους υπόλοιπους. Οι πολιτικοί δεν ξεπηδούν από το πουθενά. Είτε προκύπτουν μέσα από διαδικασίες κομμάτων, είτε βγαίνουν από κοινωνικές δυνάμεις ή δραστηριότητες που δεν έχουν μεν επίσημη σχέση με την πολιτική, αλλά ασχολούνται έντονα με τα κοινά, είτε διακρίνονται κατά την παρουσία τους σε κοινωνικούς αγώνες.

Για να είμαστε ρεαλιστές, στην Ελλάδα σήμερα εκλείπουν πλήρως οι προϋποθέσεις ή δεν είναι ορατές τέτοιες δυνάμεις και τέτοιες προσωπικότητες. Οι λεγόμενες «υγιείς» δυνάμεις αναζητούνται, η αστική τάξη από την οποία θα ανέμενε κάποιος να ξεπηδήσουν είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη και η λεγόμενη ιθύνουσα είναι από ανίκανη ως άθλια. Καταφέραμε όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας του νεοελληνικού κράτους να καταλήξουμε σήμερα σε ένα δήθεν και μικροαστικό πολτό. Αν πάλι περιμένουμε να ξεπηδήσουν τίποτα συνδικαλισταράδες συντεχνιών που ζητούν να συνεχιστεί το αποτυχημένο μοντέλο που μας έριξε στα βράχια, ζήτω που καήκαμε.

Τα παραπάνω αποτελούν μία εξήγηση γιατί μία μειοψηφία ανθρώπων μάχεται για να πείσει ότι η χώρα μας πρέπει με κάθε τρόπο και σχεδόν κάθε θυσία να παραμείνει στην Ευρώπη. Αυτό ακριβώς δεν θέλουν το ΚΚΕ και ο ακαταλόγιστος πλέον Τσίπρας. Το ΚΚΕ εκτιμά πλέον ότι οι συνθήκες ωρίμασαν για ένα νέο γύρο αναμέτρησης με το (σάπιο) αστικό καθεστώς και κάνει ό,τι μπορεί για να επιτείνει την αναρχία και το χάος, ώστε να βγούμε από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και να ξεκινήσει την παγκόσμια επανάσταση από εδώ.

Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν έχει καμία σημασία αν θα είναι Παπανδρέου ή Σαμαράς στην εξουσία, αφού κράτος δεν υπάρχει, η όποια αστική τάξη είναι πάρα πολύ αδύναμη για να αντισταθεί και τα μήντια πριονίζουν όχι μόνο τα κλαδιά στα οποία στέκονται, αλλά και το ίδιο το δέντρο. Βλέπετε, οι πολλές δεκαετίες του λαϊκισμού έχουν υποσκάψει τα πάντα σε αυτή τη χώρα. Όσο για τον Τσίπρα, που πολύ θα επιθυμούσε, αλλά μάταια, να τον πάρει σοβαρά το ΚΚΕ, λειτουργεί ως κανονικός «μπαχαλάκης» συνεισφέροντας ό,τι μπορεί στο χάος.

Ωστόσο, όλα αυτά δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο εξελίξεων στο σημερινό πολιτικό πλαίσιο. Είναι πολλοί οι ασχολούμενοι με τα πολιτικά – και πρώτοι και καλύτεροι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ- που νοιώθουν και υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ζητούν από τον Γ. Παπανδρέου να πάρει πρωτοβουλίες που όμως κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να κάνει καμία κίνηση μέχρι να πάρουμε την επόμενη δόση, αν την πάρουμε και μέχρι να ξεκαθαρίσει το νέο τοπίο που διαμορφώνεται στην Ευρωζώνη και ειδικά το βάθος του «κουρέματος» και τα υπόλοιπα που συζητούνται πίσω από κλειστές πόρτες, κατ΄ αρχήν στη Γερμανία και δευτερευόντως στις Βρυξέλλες και τις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Μία πιθανότητα είναι να ζητήσει ο πρωθυπουργός νέο συμβούλιο αρχηγών κομμάτων υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να εξηγήσει την κατάσταση και να ζητήσει συναίνεση. Δεν θα βγει τίποτα από δαύτο. Δεύτερη πιθανότητα είναι να προσεγγίσει και πάλι τον Σαμαρά για κυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων μέχρι να ολοκληρωθεί η τετραετία, αλλά και πάλι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Ο έλληνας Πούτιν (έτσι τον χαρακτηρίζει η καμαρίλα του) θέλει την εξουσία μόνος του και ας πάει και το παλιάμπελο.

Γι΄ αυτό δεν πρόκειται να πει το ναι ούτε σε κυβέρνηση πολιτικών και εξωκοινοβουλευτικών με πρωθυπουργό τεχνοκράτη που θα την στηρίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα τουλάχιστον. Εκτός και αν οι δανειστές μας το συνδέσουν με τη νέα στήριξη που θα προσφέρουν και στραμπουλήξουν το χέρι του Σαμαρά για να υπογράψει και αυτός το νέο μνημόνιο, ή κάποιοι δικοί φύγουν απαυδισμένοι από τη στάση του (πολύ δύσκολο αυτό). Ακραίο ενδεχόμενο, αλλά όχι εντελώς απίθανο είναι να ρίξουν τον Γ. Παπανδρέου οι δικοί του, διακινδυνεύοντας διάσπαση του ΠΑΣΟΚ, μήπως και σε μία τέτοια περίπτωση στέρξει ο Σαμαράς για συμμετοχή σε κυβέρνηση σωτηρίας, πιεζόμενος πλέον και από τον βουβό της Ραφίνας, τον Κ. Καραμανλή.

Αν δεν γίνει τίποτα από αυτά, αν δηλαδή δεν προκύψει άλλη κυβέρνηση από αυτή τη Βουλή, οι εκλογές σύντομα δεν αποκλείονται, ακόμη και αν ο Γ. Παπανδρέου κάνει το ανόητο κόλπο με το δημοψήφισμα. Όμως, ενώ σύμφωνα με τις διαδικασίες του δημοκρατικού πολιτεύματος, οι εκλογές αποτελούν λύση και διέξοδο από το αδιέξοδο, στην προκειμένη περίπτωση της Ελλάδας δεν ξέρουμε αν ισχύει αυτό. Αν γίνουν εκλογές, το μόνο βέβαιο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα πάει καλά, ίσως και να συντριβεί, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι ο Σαμαράς και η Ν.Δ. θα πάρουν αυτοδυναμία. Ενδεχομένως και να φαγωθεί ο Γ. Παπανδρέου, δεν αποκλείεται να διασπαστεί το ΠΑΣΟΚ, όπως δεν αποκλείεται να διασπαστεί και η Ν.Δ., έτσι και δεν αποκτήσει αυτοδυναμία, οπότε θα σχηματιστούν νέα κόμματα από το υπάρχον πολιτικό δυναμικό.

Ο Σαμαράς θέλει νέες εκλογές αν δεν πάρει αυτοδυναμία και αυτό το βιολί να συνεχίζεται μέχρι να την αποκτήσει. Μπορεί φυσικά, αν διασπαστούν το ΠΑΣΟΚ ή και η Ν.Δ. να προκύψουν κυβερνήσεις συνεργασίας από τα κόμματα που θα προκύψουν, αλλά αυτό μπορεί να γίνει, μπορεί και όχι. Οπότε το ερώτημα είναι αν η χώρα στην κατάσταση που είναι τα αντέχει όλα αυτά, αν αντέχει την έστω και τυπική ακυβερνησία, όταν είναι διαπιστωμένο ότι η διοικητική μηχανή είναι κομμάτι και θρύψαλα, δηλαδή δεν υπάρχει. Με λίγα λόγια μπορεί να προκύψουν και ανεξέλεγκτες ακόμη καταστάσεις. Γιατί είναι βέβαιο ότι το ΚΚΕ θα προσπαθεί να επωφεληθεί, ενδεχομένως αυτό να προκαλέσει αντιδράσεις και στο μεταξύ το οικονομικό χάος θα επιτείνεται.

Με λίγα λόγια, το αδιέξοδό μας είναι τέτοιο, που ακόμη και οι πολιτικές για μία δημοκρατία λύσεις δεν φαίνονται. Στην πραγματικότητα, ούτε και μη δημοκρατικές λύσεις μπορούν να μπουν σοβαρά στο τραπέζι, αν υποτεθεί ότι κάποιοι τις σκέπτονται. Είναι τέτοια και τόση η πλήρης διάλυση του παντός, που δεν αποκλείεται να περιπέσουμε σε μία κατάσταση σαν αυτή της Βουλγαρίας, ή χειρότερα, του Μεξικού, όπου συμμορίες θα ρυθμίζουν την καθημερινότητά μας! Και αυτό θα γίνει οπωσδήποτε, αν βγούμε από την Ευρωζώνη...

Άγγελος Στάγκος

[email protected]