Είναι αλήθεια ότι η βαθιά ύφεση, μεγαλύτερη από αυτήν που αναμενόταν, δυσκολεύει τα πράγματα στον τομέας των κρατικών εσόδων. Από την άλλη πλευρά, όταν έδωσες υποσχέσεις και δεσμεύτηκες πριν ένα ότι θα κάνεις αυτά που πρέπει και σου ζητούν για να εξασφαλίσεις ένα ακόμη πακέτο στήριξης, πως μπορείς να λες τώρα ότι δεν πιάνεις τους στόχους. Και πώς να τους πιάσεις όταν η φοροδιαφυγή ζει και βασιλεύει (πάρτυ έγινε και φέτος το καλοκαίρι στην επαρχία και τους τουριστικούς προορισμούς), όταν είσαι αναγκασμένος να προικοδοτείς συνεχώς τα ασφαλιστικά ταμεία, όταν δεν προσπαθείς αρκετά να εξορθολογίσεις το κράτος και όταν τρέμεις να προωθήσεις τις μεταρρυθμίσεις.

Μα, θα πει κάποιος, ούτε από έξω η στήριξη που υποτίθεται ότι μας δίνουν, περπατάει. Η συμμετοχή των ιδιωτών, το λεγόμενο rollover, έχει μαγκώσει, χώρες όπως η Φινλανδία ζητούν να τους δώσουμε εμείς τα χρήματα που θα μας…δώσουν, με αποτέλεσμα να βαρυγκομούν και άλλες, ενώ οι επιθέσεις των αγορών και σε άλλα μέλη της Ευρωζώνης κάνουν την κατάσταση πιο περίπλοκη. Σύμφωνοι, αλλά όποια και να είναι η εξέλιξη, η φοροδιαφυγή πρέπει να περιοριστεί, όπως και οι δαπάνες, ο εξορθολογισμός του κράτους πρέπει να γίνει και οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν. Οποια και να είναι η συνέχεια και ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι η χειρότερη, δηλαδή η έξοδος από το ευρώ, που κυκλοφορεί όλο και περισσότερο ως άποψη.

Και επειδή μερικοί για να καταλάβουν τι παίζεται, θέλουν αριθμούς, τους λέμε λοιπόν ότι αν πάμε στη δραχμή, εκτιμάται ότι η ισοτιμία με το ευρώ θα είναι περί τις 1400 δραχμές το ευρώ. Αν όχι με τη μία, σε ελάχιστο διάστημα. Αν νομίζει κανείς ότι αυτό δεν θα σημαίνει φτώχεια και των γονέων, να πάει να κοιταχθεί. Του χρειάζεται…