Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι γνωστό με πόση ένταση θα εκδηλωθεί η κρίση, ή αν με κάποιο τρόπο θα αποσοβηθεί. Είναι δε βέβαιο ότι θα σπεύσουν αρκετοί να υποστηρίξουν ότι για το δικό της κατάντημα δεν έχει ευθύνη η Ελλάδα και το μοντέλο των δανεικών ήταν μια χαρά, μέχρι να μας την πέσουν οι τρισκατάρατες αγορές και οι ανελέητοι ξένοι. Δεν είναι όμως έτσι. Η Ελλάδα χρειαζόταν επειγόντως συμμάζεμα, η κρατική μηχανή δεν λειτουργούσε και συνεχίζει να μην λειτουργεί, η παραγωγή και η παραγωγικότητα ήταν πολύ χαμηλές, η ανταγωνιστικότητα μηδενική, το χρέος και το έλλειμμα είχαν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη.

Η δική μας περίπτωση λοιπόν είναι ιδιάζουσα και αυτό το λένε οι πάντες. Ωστόσο, είναι σαφές ότι υπάρχει διεθνές πρόβλημα. Η ανεξέλεγκτη διακίνηση ανώνυμων κεφαλαίων σε ελάχιστο χρόνο και η παράδοση των κυβερνήσεων στις αδηφάγες αγορές τις έχει παραλύσει και εξουδετερώνει τις όποιες αποφάσεις τους. Σε ένα βαθμό αυτό έχει γίνει αντιληπτό στην Ευρώπη και η Μέρκελ κυρίως, αλλά και ο Σαρκοζί κάπως, προσπαθούν να σηκώσουν κεφάλι, δίχως αποτέλεσμα προς το παρόν. Δεν μπορεί να μπει έλεγχος, αν δεν υπάρξουν συντονισμένες αποφάσεις από όλα τα κέντρα του καπιταλισμού και οι αγγλοσάξονες αντιδρούν. Εκείνος ο Ομπάμα, που αποτελούσε μία ελπίδα, αποδείχθηκε Μπάρμπα-Θωμάς για να το πούμε ανοιχτά, όπως αποδεικνύεται από τις συνεχείς υποχωρήσεις που κάνει στις ΗΠΑ απέναντι στους ακραίους Ρεπουμπλικανούς και τώρα τον κράζουν και οι υποστηρικτές του.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά, αν μπορεί να βγει συμπέρασμα, πράγμα αμφίβολο, είναι ότι η ρευστότητα στο ευρωπαϊκό και το διεθνές περιβάλλον είναι τέτοια και τόση, που δεν αποκλείεται να προκύψει κάποια στιγμή ότι όλα τα σχέδια για τη σωτηρία της Ελλάδας να μην έχουν πλέον σημασία. Όπως και δεν αποκλείεται η κατάσταση να οδηγήσει με ταχύ βηματισμό την Ευρώπη προς την ενοποίηση. Στην αρχή την οικονομική, στη συνέχεια την πολιτική. Θα δούμε…

 

Άγγελος Στάγκος

[email protected]