Αναμφίβολα είναι ενθαρρυντικές οι νέες δηλώσεις της γερμανίδας καγκελαρίου και μακάρι να δικαιωθεί η αισιοδοξία της. Και βέβαια δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα χρειάζεται γενναίες μεταρρυθμίσεις. Από την άλλη πλευρά όμως έχουν δίκιο και οι γερμανοί σοσιαλδημοκράτες που κατηγορούν την Μέρκελ ότι δεν προσπάθησε να δείξει στην γερμανική κοινή γνώμη πόσο έχει οφεληθεί από το ευρώ, αλλά και ότι δεν μπορούν να σωθούν οι προβληματικές χώρες μόνο με πολιτικές λιτότητας όπως αυτές που προωθεί το Βερολίνο.

Η αλήθεια είναι ότι η Μέρκελ μπουρδουκλώθηκε άσχημα με την κρίση. Άργησε να καταλάβει ότι ναι μεν το πρόβλημα της Ελλάδας οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στις δικές της αστοχίες και στην ανάπτυξη "αλά γκρέκα" που βασιζόταν στην άκρατη κατανάλωση, στον γιγαντισμό ενός άχρηστου δημόσιου τομέα και στον αλόγιστο δανεισμό, αλλά υπήρχε πλέον και σαφής απειλή για το ευρώ. Για ένα διάστημα μάλιστα έδινε την εντύπωση ότι η Γερμανία σκεπτόταν ακόμη και να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα και μαζί με αυτό και την Ευρωπαϊκή Ένωση, αν και δεν την συμφέρει οικονομικά η επιστροφή στο μάρκο, ούτε αντέχει πολιτικά την απόρριψη της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης.

Ετσι είδαμε πολλά σκαμπανεβάσματα και μεγάλη αυστηρότητα στην στάση της Μέρκελ απέναντι στην Ελλάδα, χωρίς να ξεχνάμε όμως δύο βασικότατες παραμέτρους: ότι κυβέρνηση, αντιπολίτευση και πολίτες αρνιόμαστε πεισματικά να εγκαταλείψουμε το μοντέλο που μας έφερε
στην καταστροφή και να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά και με λογική την πραγματικότητα και ότι εκείνη πάλι είχε και εξακολουθεί να έχει να αντιμετωπίσει μεγάλες αντιδράσεις μέσα στην ίδια της την χώρα σε
όποια ιδέα στήριξης της Ελλάδας. Για να μην αναφερθούμε στην έκδηλη απροθυμία και διαφόρων άλλων χωρών.

Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται ότι τώρα αρχίζει να κερδίζει έδαφος ακόμη και στη Γερμανία η άποψη ότι πρέπει να γίνει μία γενναία προσπάθεια για να βρεθεί μία λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Δείχνουν να το παλεύουν το πράγμα και εδώ που τα λέμε έχει δίκιο το Βερολίνο που ζητάει να επωμισθουν ένα μέρος του βάρους οι ιδιώτες, ειδικά οι τράπεζες. Δεν είναι δυνατόν, σου λέει, οι τράπεζες να δανείζουν χωρίς ρίσκο προβληματικές χώρες, όπως η Ελλάδα, και όταν σκάει η φούσκα να τρέχουν τα κράτη να περισώσουν την κατάσταση. Το θέμα είναι ότι η ΕΚΤ φοβάται μήπως απειληθεί το τραπεζικό σύστημα, αλλά ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οι αντιδράσεις των αγορών και των οίκων αξιολόγησης. Είναι φανερό ότι πρέπει να βρεθεί τρόπος να ξεφύγουν πια οι ευρωπαϊκές χώρες από την ομηρία των οίκων αξιολόγησης.

Αναμφίβολα γίνονται αυτή την περίοδο ζυμώσεις για να βρεθεί μία φόρμουλα νέας δανειοδότησης (όχι βέβαια με απαράδεκτο επιτόκιο, κάτι τέτοιο δεν είναι ανεκτό και δεν αποτελεί λύση ) της Ελλάδας, αλλά και ελέγχου ή και μείωσης του χρέους της. Δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά ο χρόνος τρέχει και είναι ανάγκη οι ευρωπαίοι δανειστές να δείξουν τόλμη και αποφασιστικότητα. Αυτά από την πλευρά τους. Από τη δική μας πλευρά είναι γνωστό ότι πρέπει επιτέλους να γίνουν οι κατάλληλες κινήσεις για να ξεφύγουμε από την απειλή της χρεοκοπίας
και να μπούμε επιτέλους σε έναν ρυθμό ανασυγκρότησης. Θα είναι επώδυνη η προσπάθεια, αλλά πρέπει να γίνει με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος. Δεν σηκώνει αλλη αναβολή και ας κάνει ο Σαμαράς ό,τι μπορεί για να τορπιλίσει κάθε προσπάθεια και κάθε πρωτοβουλία. Από τις αποκρατικοποιήσεις, μέχρι την απελευθέρωση των ταξί και μέχρι την ανατροπή του σημερινού απαράδεκτου συστήματος στρην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Άγγελος Στάγκος

[email protected]