Οι αγγλοσάξονες, ας πούμε και είδικά οι άγγλοι, είναι φαρμακι συνήθως. Προβλέπουν την χρεοκοπία της Ελλάδας, ζητούν την έξωσή της από την Ευρωζώνη και ευαγγελίζονται φανερά την διάλυση του ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό των διαθέσεών τους το ύφος των άγγλων αρθρογράφων, στο σύνολο σχεδόν του Τύπου και τελευταία σε αυτούς έχουν προστεθεί και πολιτικοί των δύο μεγάλων κομμάτων, τόσο του Συντηρητικού, όσο και του Εργατικού κόμματος. Αυτοί όλοι αναφέρονται στην Ελλάδα, την οποία αντιμετωπίζουν μετά βδελυγμίας, αλλά ο βασικός στόχος τους είναι η Γερμανία. Οι άγγλοι δεν θέλουν, όπως ανέκαθεν άλλωστε, μία Ευρώπη με κυρίαρχη δύναμη την Γερμανία.

Μετά έχουμε την Γερμανία, όπου τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Εκεί ανακατεύονται η σημερινή αμφιθυμία των γερμανών για την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ, η κυρίαρχη εντύπωση της γερμανικής κοινής γνώμης ότι ο γερμανός πολίτης καλείται να πληρώνει για τους αμαρτωλούς έλληνες και τους λοιπούς, τα συμφέροντα των βιομηχάνων που θέλουν τη στήριξη του ευρώ και των αδύναμων οικονομιών, οι φόβοι για το τραπεζικό σύστημα, η άποψη ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι έλληνες για τον έκλυτο βιο τους και ένα σωρό άλλα σύνδρομα, μεταξύ των οποίων ότι πρέπει να πληρώσουν και όσοι απερίσκεπτα δάνειζαν την Ελλάδα συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία του τεράστιου χρέους της. Με λίγα λόγια, οι γερμανοί μπερδεύονται μεταξύ  της αίσθησης ότι πολιτικά και οικονομικά είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν για τους αδύναμους και να στηρίζουν το ευρώ, αλλά μιάς τάσης αποστασιοποίησης από την κακοριζικιά άλλωνε ευρωπαίων και κυρίως των νοτίων.

Μία τρίτη κατηγορία είναι οι αξιωματούχοι των βορείων χωρών που είναι δότες, αλλά και αυστηρών ήθών. Αυτοί δεν παύουν να δείχνουν οργή και απέχθεια για την Ελλάδα, αλλά από την άλλη πλευρά, όπως και οι γερμανοί, είναι υποχρεωμένοι να περνούν από τα κοινοβούλια τους κάθε φορά που πρεπει να δώσουν χρήματα. Ειδικά αυτοί θα ήταν πολύ ευτυχεία αν μπορούσαν να μας πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη, να σφραγίσουν την πόρτα πίσω τους και να μην ασχοληθούν ξανά μαζί μας.

Υπάρχουν βέβαια και οι κοινοτικοί αξιωματούχοι που τρέμουν μην ξεχαρβαλωθεί η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ενωση, υπάρχουν οι άνθρωποι της ΚΤΕ που προσπαθούν να προστατεύσουν το τραπεζικό σύστημα, υπάρχουν οι ισπανοι, πορτογάλοι, ιταλοί και ιρλανδοί που στην πραγματικότητα δεν θέλουν να θεωρούνται της ίδιας κατηγορίας με μας και προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποστασιοποιηθούν, υπάρχουν οι γάλλοι που πασχίζουν να διατηρηθεί με κάποιο τρόπο ένα ευρωπαϊκό πνεύμα και ίσως και να γίνουν βήματα προς την ενοποίηση και τέλος υπάρχουν και οι αμερικανοί που τρέμουν μήπως γίνει κανένα πατατράκ στο ευρώ και τους πάρει και αυτούς η μπάλλα. Αφήστε και τους εκπροσώπους των οίκων αξιολόγησης και των επενδυτικών προγραμμάτων, ακόμη και τους διάφορους οικονομολόγους. Οι πρώτοι εξ ορισμού παίζουν παιχνίδια, αλλά πολλοί καιμ από τους τελευταίους κάνουν το ίδιο.

Γίνεται αντιληπτό λοιπόν ότι μιλώντας και γράφοντας συνεχώς όλοι παραπάνω δεν δημιουργείται απλά πολυγλωσσία, αλλά χασμωδία. Και που να βγει άκρη...

Άγγελος Στάγκος

[email protected]