Αυτά μέχρι τις πρώτες απογευματινές ώρες και σε επίπεδο πεζοδρομίου. Στο μεταξύ, ο Γ. Παπανδρέου είχε αρχίσει τις τηλεφωνικές επαφές με τους αρχηγούς των κομμάτων για να ζητήσει συναίνεση και στήριξη και είχε επισκεφθεί τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να προσδώσει θεσμική οντότητα στην προσπάθειά του, ενώ βουλευτές του κόμματός έβγαιναν στα ραδιόφωνα και ζητούσαν να απολύσει υπουργούς του. Πολιτικά ωστόσο, το «κλου» της ημέρας ήταν η συνομιλία του με τον Α. Σαμαρά.

Στην προσπάθεια του λοιπόν να πείσει τον αρχηγό της Ν.Δ. να συνδράμει για να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και γενικά για να περάσει η πολιτική του Μνημονίου, πρωθυπουργός έκανε διάφορες «προσφορές». Στην προσφορά για κυβέρνηση συνεργασίας ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ο Σαμαράς του «ναι» με την προϋπόθεση ότι δεν θα είναι πρωθυπουργός ο Γ. Παπανδρέου προσθέτοντας και κάποιους άλλους όρους, και εκείνος είπε ότι αν αυτό είναι το πρόβλημα, θα δεχόταν να κάνει στην άκρη και να μπει άλλος πρωθυπουργός. Δεν ξέρουμε αν το εννοούσε, δεν ξέρουμε αν βρήκε διέξοδο για να ξεφύγει και δεν ξέρουμε αν του ξέφυγε χωρίς να το σκεφτεί. Όλα είναι πιθανά. Όμως ένας πρωθυπουργός δεν λέει τέτοια κουβέντα στον αντίπαλό του, ενώ εξακολουθεί να έχει την πλειοψηφία στη Βουλή. Από τη στιγμή που τη λέει δείχνει διάθεση παραίτησης.

Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, ο Γ. Παπανδρέου δεν είχε συζητήσει με κανένα το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης με πρωθυπουργό τρίτο πρόσωπο και γι αυτό όλοι γύρω του έμειναν με ανοιχτό το στόμα στην  αρχή και μετά έπεσαν πάνω του για να μην προχωρήσει άλλο. Ο Σαμαράς όμως κοινοποίησε (ανεύθυνα, με φανερό σκοπό να φέρει σε δύσκολη θέση τον Παπανδρέου) την στιχομυθία και άρχισε το μπάχαλο. Από εκείνο το σημείο και μετά άρχισε η επικοινωνιακή προσπάθεια για το ποιος θα φορτωνόταν την ευθύνη που δεν τα βρήκαν, αν και δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι ακόμη και αν συμφωνούσαν επί της αρχής θα υπήρχε αποτέλεσμα. Θα έβρισκαν πρόσωπο κοινής αποδοχής που θα ανελάμβανε την ευθύνη να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά σε αυτή τη συγκυρία; Θα κατέληγαν σε μία συμφωνία για την εντολή που θα είχε η συγκυβέρνηση; Θα συμφωνούσαν οι ξένοι δανειστές για αναδιαπραγμάτευση της πολιτικής Μνημονίου, όπως επέμενε ο Σαμαράς; Υπάρχει ο χρόνος για τέτοια πειράματα, όταν από στιγμή σε στιγμή μπορεί να πέσει ουρανός   στα κεφάλια μας; Και θα μπορούσε μία τέτοια κυβέρνηση, περιορισμένης χρονικής διάρκειας,  να λειτουργήσει αφού με τον σχηματισμό της θα άρχιζε η προεκλογική περίοδος;

Ουσιαστικά θα ήταν μία κυβέρνηση με μόνη αποστολή να αναδιαπραγματευθεί το Μνημόνιο, όπως το έθετε ο Σαμαράς. Έτσι και αλλιώς όμως, ο Παπανδρέου δεν έκανε το βήμα, αλλά βγήκε αποδυναμωμένος και μέσα στο κόμμα του και έξω από αυτό. Δεν ξέρουμε αν αυτό έγινε γιατί ξαναστάθμισε τα πράγματα ο ίδιος, αν φοβήθηκε τις αντιδράσεις των δικών του ή αν οι ξένοι του σφύριξαν ότι αποκλείουν αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Αντί αυτού προανήγγειλε ανασχηματισμό και μία μικρότερη κυβέρνηση που θα περιλαμβάνει και εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα. Από την άλλη πλευρά, ο Σαμαράς έκανε μία φλύαρη δήλωση, εντελώς μικροκομματική και κατέληξε να ζητάει εκλογές που στην πραγματικότητα δεν τις θέλει.

Το συμπέρασμα είναι ότι η χώρα μπήκε αντικειμενικά σε προεκλογική  τροχιά, οι δύο αρχηγοί απέδειξαν και πάλι ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων και ειδικά ο Γ. Παπανδρέου κατάφερε να δημιουργήσει την αίσθηση ότι το μέλλον δεν του ανήκει.

Άγγελος Στάγκος

[email protected]