Το ερώτημα λοιπόν είναι γιατί οι ευρωπαίοι ζητούν, σχεδόν απαιτούν, από τον Α. Σαμαρά να συναινέσει και να βάλει πλάτη. Γιατί δηλαδή χρειάζεται τόσο πολύ η συναίνεσή του. Η απάντηση έχει διάφορα σκέλη και πρώτον , γιατί θέλουν να είναι σίγουροι ότι και η επόμενη κυβέρνηση, αν αυτή είναι του Α. Σαμαρά, θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική, που τη θεωρούν μονόδρομο για την Ελλάδα, και θα εφαρμόσει τους όρους του Μνημονίου. Δεύτερον γιατί πιστεύουν ότι τα αστικά κόμματα των χωρών-μελών της Ευρωζώνης πρέπει να είναι από την ίδια πλευρά, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και όταν παίζεται η χρεοκοπία μίας χώρας και διακυβεύεται το μέλλον του ευρώ. Τρίτον, γιατί τους είναι αδιανόητο ότι ένα φιλοευρωπαϊκό κόμμα, όπως η Νέα Δημοκρατία, μπορεί να υποστηρίζει άλλη οικονομική πολιτική και να μην βοηθάει για να περάσει από τη Βουλή και να υλοποιηθεί ευκολότερα η πολιτική του Μνημονίου. Τέταρτον, γιατί δεν πιστεύουν στο Ζάππειο ΙΙ, αλλά αντίθετα θέλουν σταθερότητα στην εφαρμογή του Μνημονίου, ανεξάρτητα ποιο κόμμα βρίσκεται στην εξουσία. Κάποιο προσθέτουν και ένα πέμπτο λόγο, ότι θέλουν να είναι βέβαιοι ότι η αποπληρωμή των δανείων που μας δίνουν θα είναι εξασφαλισμένη , αλλά αυτό το έχει υποσχεθεί ο αρχηγός της Ν.Δ.

Δεν ξέρουμε αν ο Α. Σαμαράς πίστευε πραγματικά ότι μπορούσε να αναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο στις βασικές του γραμμές, γιατί κάποια θέματα μεθοδολογίας ή διαδικασιών ήταν και είναι διαπραγματεύσιμα. Αν το πίστευε, οι συναντήσεις του με τον πρωθυπουργό της Γαλλίας τον Φιγιόν προχθές και με τους Βαν Ρομπάϊ και Μπαρόζο χθες, θα πρέπει να τον έπεισαν για το αντίθετο. Και οι τρεις ήταν αταλάντευτοι στη θέση ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρομος και σκληροί στην αντιμετώπισή του, αν κρίνουμε από τις ανακοινώσεις που έβγαλαν και τις δηλώσεις που έκαναν. Αν ο πρόεδρος της Ν.Δ. πάει και παρακάτω, ας πούμε στη Γερμανία, θα διαπιστώσει ότι εκεί θα είναι ακόμη περισσότερο αμετακίνητοι και σκληροί.

Επομένως τίθεται το ερώτημα αν ο Α. Σαμαράς θα αλλάξει πολιτική και θα βάλει πλάτη. Πάρα πολύ δύσκολα, σχεδόν αδύνατον. Αφενός γιατί έχει εκτεθεί υπερβολικά και έκοψε κάθε ιδέα συμβιβασμού, οπότε δεν μπορεί να κάνει πίσω και αφετέρου γιατί βλέπει ότι η πολιτική του τον βοηθάει στις δημοσκοπήσεις (μάλλον η κυβέρνηση καταρρέει) και τον φέρνει προ των πυλών της εξουσίας. Γι΄ αυτό και μπορεί να διακινδυνεύσει ακόμη και έξοδο από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αν και στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση δεν συνηθίζονται τέτοιοι ακραίοι εξοστρακισμοί. Αφήστε που η υπερβολική πίεση από τους δανειστές μπορεί να τον ηρωποιήσει και να του δώσει πόντους.

Το δεύτερο ερώτημα είναι φυσικά, τι θα κάνει ο Α. Σαμαράς, αν και όταν έλθει στην εξουσία. Άγνωστο. Αλλά αν αυτό γίνει σύντομα, η χώρα δεν έχει καταρρεύσει στο μεταξύ , εξακολουθεί όμως να αποτελεί συστημική απειλή, θα αντιληφθεί πως δεν θα μπορεί να αντέξει την πίεση από τους δανειστές. Και τότε θα πρέπει να αποφασίσει αν θα υποκύψει στο Μνημόνιο, ή θα το κάνει Κούγκι…

 

Άγγελος Στάγκος

[email protected]