Με λίγα λόγια, δεν το κουνάμε ρούπι, την ώρα που η κατάσταση είναι εφιαλτική και κάποιοι άλλοι, έξω από εδώ πιέζουν, φωνάζουν, παρακαλούν, βρίζουν, απειλούν, νοιώθουν αμηχανία, φοβούνται, ή στοιχηματίζουν στην κατάρρευση της Ελλάδας. Σύγχυση και κακοφωνία προκαλούν και αυτοί, αλλά τουλάχιστον δείχνουν να αγωνιούν κα ταυτόχρονα να απορούν με την αταραξία του δικού μας συστήματος. Δεν αποκλείεται σε λίγο να αρχίσουν και να μας θαυμάζουν που μία σταλιά εμείς, έχουμε καταφέρει να αναστατώσουμε το σύμπαν και να εμφανίζονται χώρες, όπως οι ΗΠΑ, να τρέμουν μήπως και καταρρεύσουμε προκαλώντας σεισμικές δονήσεις στην παγκόσμια οικονομία.

Ο Σαμαράς πάντως το έχει πει σχεδόν ξεκάθαρα. Όσο πιο πολύ βυθιζόμαστε, τόσο πιο πολύ φοβούνται μήπως το κάνουμε Κούγκι και έτσι αυξάνεται η διαπραγματευτική μας δύναμη, ώστε να χαλαρώσουν την μέγγενη που λέγεται Μνημόνιο, ή ακόμη περισσότερο, να αλλάξουν πολιτική αυξάνοντας τη ρευστότητα στην οικονομία μας. Μακάρι να ήταν έτσι και ας ελπίσουμε ότι όταν έλθει στην εξουσία, που δεν αποκλείεται να συμβεί σύντομα, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, να το καταφέρει και να τους πάρει...τα σώβρακα. Να τους πείσει δηλαδή ότι αυτοί θα δίνουν λεφτά και εμείς θα χαλαρώνουμε τη φορολογία μας, κάτω από τα όρια της Γερμανίας και των άλλων, για να ξεφύγουμε από την ύφεση. Υποτίθεται ότι έτσι θα γίνουν επενδύσεις και το κράτος θα πάρει περισσότερους φόρους, αλλά μέχρι η χώρα να γίνει τόσο παραγωγική είναι σαφές ότι την ύφεση θα την καταπολεμήσει καταναλώνοντας, ενώ οι άλλοι που θα στέλνουν τα εμβάσματα θα βγάζουν αφρούς από ζήλεια και λύσσα.

Προς το παρόν όμως, η πραγματικότητα είναι ότι οι άλλοι, αυτοί  δηλαδή που δάνεισαν και πιθανώς θα ξαναδανείσουν, δεν το κάνουν με καμία ευχαρίστηση. Ακόμη περισσότερο οι κυβερνήσεις σκέπτονται με πραγματικό δέος ότι θα πρέπει να πάνε στη Βουλή τους και στην κοινή γνώμη τους για να καταφέρουν να πείσουν ότι πρέπει να ξαναστείλουν χρήματα σε εμάς. Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό και το γεγονός ότι εμείς δεν κάνουμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις (που θα έπρεπε να τις κάνουμε και χωρίς το Μνημόνιο), δεν περιορίζουμε τον δημόσιο τομέα και τις δαπάνες του (που θα έπρεπε να το κάνουμε και χωρίς το Μνημόνιο) και δεν αποφασίζουμε τις αποκρατικοποιήσεις (που θα έπρεπε αρκετές από αυτές να τις κάνουμε και χωρίς το Μνημόνιο), μας κάνουν αντιπαθείς στα μάτια τους.

Και αυτό κάποια στιγμή θα το πληρώσουμε. Στο σημερινό κόσμο δεν μπορούμε να ζούμε ως ανάδελφοι! Θα μας φάει το μαύρο σκοτάδι...

Άγγελος Στάγκος

[email protected]