Πρέπει και κάποιοι άλλοι, δηλαδή η Τρόϊκα και οι εταίροι δανειστές μας να πουν το ναι σε αυτή την συγκυρία που η χώρα κρέμεται κυριολεκτικά από τα …ούμπαλά τους (μετά συγχωρήσεως, που λένε). Και τελικά, αν πάει σε εκλογές, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα συρθεί από γεγονότα, εξελίξεις και καταστάσεις που θα αδυνατεί πλέον να ελέγξει. Και πάντως, ο υπογράφων θεωρεί ότι δεν πρόκειται να προκύψει και τίποτα καλύτερο από ενδεχόμενες εκλογές…

Οι εκλογές δεν είναι όμως πλέον το ζήτημα. Το ζήτημα είναι αν τα κόμματα, ειδικά τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, μπορούν να επιβιώσουν με τη σημερινή σύσταση και μορφή. Η λογική και οι προοπτικές λένε όχι. Αλλά πάλι, στην Ελλάδα βρισκόμαστε και η λογική στην Ελλάδα δεν πρυτανεύει. Εξάλλου δεν βλέπουμε και κάποιες δυνάμεις να προσπαθούν με ένταση να μπουν στο πολιτικό παιχνίδι για να βγάλουν τη χώρα από την βαθιά παρακμή. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού είναι ριζωμένη σε στρεβλές αντιλήψεις και νοοτροπίες, επιλέγοντας να πιστεύει ό,τι βολεύει, άλλη μεγάλη μερίδα διακρίνεται για την παθητικότητα και τον… καναπεδισμό της και τρίτη πάσχει και από τα δύο.

Πιο απλά, ένα συντριπτικό ποσοστό της κοινής γνώμης και του πολιτικού προσωπικού περιμένουν την εξ ύψους σωτηρία, ή τον από μηχανής θεό, χωρίς δικές τους προσπάθειες, για να συνεχίσουν ακριβώς όπως πριν. Έ, αυτό δεν πρόκειται να γίνει και τόχουμε γράψει εδώ πολλές φορές. Τελεία και παύλα. Το ζήτημα είναι πως θα ανακάμψουμε από την παρακμή αποφεύγοντας τα ακόμη χειρότερα, που όσο και να μην είναι πιστευτό, βρίσκονται ακόμη μπροστά μας. Όποιος νομίζει ότι πιάσαμε πάτο, γελιέται. Υπάρχει και πιο κάτω πάτος. Πολύ πιο κάτω.

Για να ξαναγυρίσουμε όμως στα κόμματα εξουσίας, είναι φανερό ότι ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία βρίσκονται σε μεγάλη αναμπουμπούλα. Στο μέν ΠΑΣΟΚ υπάρχουν πολλοί που δεν μπορούν να δεχθούν την πραγματικότητα της χώρας και αντιδρούν λες και ζουν στη δεκαετία του ΄80, υπάρχουν και άλλοι σε διάφορα πόστα, κυρίως υπουργικά, που ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους και γενικά έχουν αναπτυχθεί φυγόκεντρες δυνάμεις που ο Γ. Παπανδρέου αδυνατεί να ελέγξει. Ο άνθρωπος αδυνατεί να παιξει τον ρόλο του ισχυρού ηγέτη που απαιτούν οι περιστάσεις και αυτό φαίνεται όλο και περισσότερο. Ωστόσο, μακάρι να διαψευστούμε…

Από την άλλη πλευρά, στη Νέα Δημοκρατία το καζάνι βράζει. Υπάρχουν οι καραμανλικοί που προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν το κύρος του πρώην πρωθυπουργού, λες και δεν τα έκανε κυριολεκτικά μαντάρα όταν βρισκόταν στην εξουσία, λες και εκείνα τα 5,5 χρόνια δεν ήταν ίσως τα πιο καταστροφικά της μεταπολίτευσης. Υπάρχουν επίσης κάποιοι, κατά τεκμήριο πιο νουνεχείς, που βγάζουν σπυριά με την πολιτική που ακολουθεί ο Α. Σαμαράς, σχετικά με την οικονομία, το Μνημόνιο και την Ευρώπη κυρίως, οι οποίοι τα έχουν πάρει και με τους συμβούλους του. Τέλος υπάρχει ο Α. Σαμαράς με την ομάδα του, που προσπαθούν να προσδώσουν χαρακτηριστικά λαϊκού κινήματος στο κόμμα, το οποίο παράλληλα προσπαθούν να το αλλώσουν από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Η πρόβλεψη είναι ότι μόνο με θαύμα θα μείνουν όλοι αυτοί υπό τον Α. Σαμαρά.

Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν, δεν αποκλείεται να δούμε τα δ’υο κόμματα εξουσίας να τινάζονται στον αέρα. Δεν ξέρουμε πόσο σύντομα και με ποιά αφορμή. Αλλά είπαμε, Ελλάδα είναι εδώ, δεν είναι παίξε-γέλασε!