Στην Τυνησία οι ταραχές ξεκίνησαν λόγω της ανέχειας που δέρνει μεγάλο μέρος του πληθυσμού και ύστερα από ανατιμήσεις στα τρόφιμα. Στην Αίγυπτο, οι πολίτες βαρέθηκαν το ανελεύθερο καθεστώς Μουμπάρακ, αλλά εκεί λειτουργούσε και μία αντιπολίτευση, όπως και οι ένοπλες δυνάμεις ως οργανωμένη δύναμη εξουσίας. Στη Λιβύη τα πράγματα ήταν διαφορετικά, με διάφορες φυλές και μπόλικο πετρέλαιο, χωρίς συγκροτημένη διοίκηση, δίχως οργανωμένο στρατό και με επικεφαλής έναν περίεργο τύπο που δεν είχε μεν σχέση με τη δημοκρατία, αλλά τα τελευταία χρόνια η Δύση  αναβάθμισε τις σχέσεις μαζί του, και  έκανε πολλές κα μεγάλες μπίζνες μαζί του. Ειδικά, η Ιταλία, η Γαλλία και η Ισπανία κατανάλωναν μεγάλες ποσότητες πετρελαίου από τη Λιβύη, μεταξύ άλλων. Θυμηθείτε μόνο πόσες χιλιάδες ξένοι εργάτες δούλευαν στη Λιβύη σε διάφορα εργοτάξια και το έβαλαν στα πόδια όταν ξέσπασαν οι ταραχές.

Το περίεργο σε αυτή την υπόθεση και τις εξελίξεις που ακολούθησαν είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά πρωτοστάτησαν κατά του Καντάφι ο Σαρκοζί και ο Κάμερον της Βρετανίας. Ο πρώτος μάλιστα πολύ νωρίς απέσυρε την γαλλική πρεσβεία από την Τρίπολη και αναγνώρισε τους αντάρτες που είχαν έδρα την Βεγγάζη. Φυσικά προκύπτουν ερωτήματα για την εχθρική στάση της Γαλλίας και της Βρετανίας, αλλά το βέβαιο είναι ότι ενοχλήθηκε σφόδρα η Γερμανία που παραμένει ενοχλημένη και δεν συμμετέχει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις, ίσως και γιατί είναι ιδιαίτερα επιφυλακτική λόγω παρελθόντος.

Οι ερμηνείες που δίδονται είναι ότι ο Σαρκοζί χρειαζόταν μία «επιτυχία» αφενός γιατί η κυβέρνησή του αιφνιδιάστηκε απόλυτα από τις εξελίξεις στην Τυνησία, όπου η επιρροή της Γαλλίας ήταν μεγάλη. Την «επιτυχία» αυτή θέλει να την χρησιμοποιήσει στο εσωτερικό, όπου δεν πάει καθόλου καλά από δημοτικότητα, αλλά οι κακές γλώσσες λένε επίσης ότι θέλει να φάει τον Καντάφι  γιατί ο τελευταίος τα είχε σπάσει με τις γαλλικές πετρελαϊκές εταιρίες. Ο άγγλος πάλι, ο Κάμερον,  θέλει προφανώς να  ξεπλύνει την ντροπή της απόφασης  κυβέρνησης της Σκωτίας που άφησε ελεύθερο τον ένοχο για την ανατίναξη του αεροπλάνου της PanAm στο Λόκερμπι, όπου σκοτώθηκαν 270 άνθρωποι.  Ετσι, για πρώτη φορά από 1956, όταν έκαναν απόβαση στο Σουέζ οι άγγλοι και οι γάλλοι πρωτοστατούν σε μία στρατιωτική επιχείρηση.

Φυσικά, για να γίνει αυτό, έπρεπε να υπάρχει τόσο η σύμφωνη γνώμη των ΗΠΑ, όσο και η συμμετοχή της στις επιχειρήσεις. Η Ουάσινγκτον του Ομπάμα ταλαντεύθηκε πριν μπλεχτεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, αν και είχε προηγούμενα με τον Καντάφι, κυρίως επειδή πολλά από τα θύματα στο Λόκερμπι ήταν αμερικανοί. Τελικά είπε το ναι, αρκεί να μην χρειαστεί να στείλει στρατιώτες στη Λιβύη, αλλά χρειαζόταν και μία νομιμοποίηση για την επέμβαση. Χρειαζόταν δηλαδή να πει το «ναι» το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αρχικά είχε αντιρρήσεις η Ρωσία, γιατί από την αναταραχή έβλεπε να ανεβαίνουν οι τιμές του πετρελαίου πράγμα που την βόλευε. Τελικά είπε και αυτή σιωπηρά  το ναι, ποιος ξέρει με τι αντάλλαγμα, ενώ η Κίνα, που και αυτή είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας το είπε, επίσης σιωπηρά,  γιατί δεν θέλει να ανεβαίνουν οι τιμές του πετρελαίου, αφού εισάγει τεράστιες ποσότητες και δεν την ενδιαφέρει αυτή η πλευρά του κόσμου, αρκεί να μην παρεμβαίνει κανείς στη δική της πλευρά.

Από την Παρασκευή το βράδυ-Σάββατο πρωί έπιασαν δουλειά οι αγγλογάλλοι και οι αμερικάνοι. Στόχος είναι να καταστρέψουν την αεροπορία και την αεράμυνα της Λιβύης, πράγμα εξαιρετικά εύκολο. Αρκεί όμως αυτό για να τον διώξουν από την εξουσία; Η παγκόσμια εμπειρία λέει ότι οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί  μπορούν να καταστρέψουν τις υποδομές μίας χώρας και να την ισοπεδώσουν, αλλά για να αλλάξει το καθεστώς της  ή θα πρέπει να γίνει και εισβολή από χερσαία στρατεύματα, ή οι αντίθετες ντόπιες δυνάμεις να το καταλύσουν.

Κανείς όμως δεν φαίνεται προς το παρόν διατεθειμένος να διακινδυνεύει τις ζωές στρατιωτών με επίγειες επιχειρήσεις, όποτε μένει να δούμε αν οι αντίθετοι του Καντάφι θα είναι σε θέση να τον ανατρέψουν με τις δικές τους δυνάμεις και την αεροπορική υποστήριξη των αγγλογάλλων και των αμερικανών. Αν όμως οι μάχες γίνουν μέσα σε πόλη πως θα διαφυλαχθεί η ζωή των αμάχων αν πέσουν βόμβες; Στο μεταξύ η Τουρκία δήλωσε αντίθετη στην επέμβαση, προκειμένου να κερδίσει πόνους μεταξύ των ισλαμικών χωρών (κάποτε η Λιβύη ήταν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας) ενώ ο Αραβικός Σύνδεσμος το γύρισε και ενώ ήταν υπέρ της απαγόρευσης των πτήσεων πάνω από τη Λιβύη το γύρισε και δηλώνει τώρα ότι είναι αντίθετος με τα κτυπήματα εναντίον στόχων, που σημαίνει ότι γίνεται και άλλο μπλέξιμο και δεν αποκλείεται να εξελιχθεί σε κόντρα δυτικών χωρών εναντίον ισλαμικών, αφήστε τον κίνδυνοι έξαρσης της τρομοκρατίας.

Υπάρχει όμως  και άλλο ερώτημα. Έχουν πραγματικά σχέδιο τι θα προκύψει μετά την καταστροφή της αεροπορίας του Καντάφι οι αμερικανοί και οι αγγλογάλλοι; Υπάρχει διάδοχο σχήμα; Μήπως ποντάρουν στον διαμελισμό  της Λιβύης με άγνωστες όμως συνέπειες; Τι θα γίνει αν βρουν πρόσφορο έδαφος ακραίοι ισλαμιστές, οι ληστοσυμμορίτες τύπου Σομαλίας; Και σε μία τέτοια περίπτωση ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για τη Μεσόγειο; Και αν γιγαντωθεί το ρεύμα των λαθρομεταναστών και μετατραπεί σε τσουνάμι;  Κινδυνεύει άραγε η Κρήτη και ο τουρισμός της και γίνεται στόχος η Ελλάδα; Προς το παρόν, τις πρώτες απαντήσεις θα τις δώσουν οι εξελίξεις…

Αγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr