Στο μεταξύ όμως πολλά και διάφορα γίνονται παρασκηνιακά και άλλα τόσα τα αντιλαμβανόμαστε παρακολουθώντας της κινήσεις και τις δηλώσεις διαφόρων παικτών. Αρκετά άλλα θα τα καταλάβουμε και θα τα μάθουμε στην πορεία, ωστόσο ένα είναι σίγουρο: αν εμείς, πολιτικό προσωπικό και πολίτες δεν αποφασίσουμε ότι θα πρέπει να το παλέψουμε με νύχια και με δόντια, το αποτέλεσμα θα είναι πιο οδυνηρό από την διαδικασία. Αν τώρα ζοριζόμαστε τόσο πολύ από τη διαδικασία, φανταστείτε τι θα πάθουμε αν δεν τα καταφέρουμε…

Προς το παρόν, το σκηνικό που στήνεται έχει ως εξής:

-Μία Γερμανία που από τη μία πλευρά αντιλαμβάνεται (Μέρκελ και Σόϊμπλε) ότι δεν μπορεί να μας αφήσει να βουλιάξουμε, αλλά από την άλλη πλευρά αντιμετωπίζει μεγάλες εσωτερικές πιέσεις από λόμπυ, οικονομολόγους, μεγάλο μέρος των μήντια και μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης να μην προβεί σε κινήσεις που θα ανακουφίσουν την Ελλάδα επιβαρύνοντας (πραγματικά ή θεωρητικά) τους γερμανούς πολίτες, έστω και αν ο στόχος της γερμανικής κυβέρνησης είναι να περιφρουρήσει το ευρώ. Με λίγα λόγια η Ελλάδα έχει γίνει εσωτερικό πρόβλημα της Γερμανίας.

-Μία Κομισιόν που μέσω Ολι Ρεν προσπαθεί να πείσει τους γερμανούς και τους άλλους «σκληρούς» της Ευρωζώνης ότι είναι προς το συμφέρον τους να δώσουν την επιμήκυνση και να δεχθούν την μείωση των επιτοκίων για την Ελλάδα και την Ιρλανδία.

-Τους οίκους αξιολόγησης, από τη μία πλευρά να μας θάβουν με υποβάθμιση της οικονομίας (Moody’s) και από την άλλη πλευρά να εκτιμούν ότι έτσι και χρεοκοπήσουμε η Ευρώπη θα πάθει μεγάλη ζημιά.

-Την ΕΚΤ να αναγγέλλει άνοδο επιτοκίων και να προκαλεί ρίγη στην Αθήνα.

-Τον Ομπάμα να στέλνει τον υπουργό Οικονομικών, τον Γκάϊτνερ, στην Μέρκελ για να τους πει να μην κάνουν κανένα αστείο και μας αφήσουν χωρίς στήριξη, γιατί οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι για όλους.

-Την ελληνική κυβέρνηση να έχει παραλύσει και τον Παπανδρέου να κάνει διάφορες κινήσεις για να πείσει ότι το παλεύει και ότι θέλει η χώρα να εμφανίζεται ενιαία και αδιαίρετη εν όψει της μεγάλης μάχης, αν και στην πραγματικότητα γνωρίζει ότι θα πάρει κάποια πράγματα από τους εταίρους, όπως επιμήκυνση και μείωση επιτοκίων (για το μέρος του δανείου που μας έδωσαν οι ευρωπαίοι, όχι για εκείνο του ΔΝΤ που έτσι και αλλιώς έχει χαμηλότερο επιτόκιο). Ευελπιστεί ότι κάτι θα γίνει και με το χρέος , αλλά αυτό θα το δούμε.

-Τον Σαμαρά να κάνει προσποίηση ότι βοηθάει, λέγοντας ναι στην επιμήκυνση της αποπληρωμής  και τη μείωση των επιτοκίων (και ποιος θα έλεγε όχι;), αλλά όχι στην επιβολή νέων όρων και στη συνέχιση του μνημονίου όπως είναι.

Αυτή είναι η εικόνα σήμερα μέσα και έξω από την Ελλάδα εν όψει της υπογραφής του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας. Δεν πρέπει όμως να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ό, τι μας δοθεί θα  συνοδεύεται από αυστηρούς όρους. Το ερώτημα είναι ποιος θα τους εφαρμόσει, αφού ουσιαστικά πολλοί από τους όρους που ήδη θέτει το Μνημόνιο δεν υλοποιούνται. Ακόμη περισσότερο, ποιος θα μαζέψει τα λεφτά; Εδώ πραγματικά η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια και αναρωτιέται κανείς σε τι ελπίζουν οι ευρωπαίοι και οι άλλοι. Το πιθανότερο είναι ότι φοβούνται να μας αφήσουν στο έλεος του Θεού, αλλά και αυτό κάτι σημαίνει. Ότι μας τρέμουν, τουλάχιστον όσο τους τρέμουμε και εμείς. Ή όχι;

Άγγελος Στάγκος

[email protected]

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr