Θα βοηθούσε, ίσως, στην ανεύρεση μία υποφερτής λύσης σε αυτό το πολύ δύσκολο πρόβλημα, εάν έκανε κανείς μία αντιπαράθεση της κοινωνικής ταυτότητας του λαθρομετανάστη με την κοινωνική ταυτότητα του φοροφυγά. Ο λαθρομετανάστης, εκ γενετής του, δεν κατέχει κανένα δικαίωμα για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας η άδειας εργασίας στην Ελλάδα. Ο φοροφυγάς, εκ γενετής του,
κατέχει πλήρη δικαιώματα ιθαγένειας και εργασίας. Ο λαθρομετανάστης αρχίζει να παραβιάζει τους νόμους της επικράτειας με την είσοδό
του στην Ελλάδα, συνεχίζει να τους παραβιάζει παραμένοντας μέσα στην χώρα χωρίς άδεια, και εξακολουθεί να παραβιάζει τους νόμους, με την εργασία του, είτε είναι αυτή η εργασία ένα μικροεμπόριο στους δρόμους της χώρας, είτε η εργασία του παρέχεται από έλληνα εργοδότη.

Ο φοροφυγάς αρχίζει να παραβιάζει τους νόμους, την στιγμή που αποφασίζει να στερήσει την πολιτεία από την φορολογική συνεισφορά των επιχειρήσεων του. Δεν παίζει μεγάλο ρόλο ποιοτικό αλλά μόνον ποσοτικό, εάν αυτή η παράνομη επιχείρηση είναι μία στιγμιαία αγορά ενός CD μουσικής στο πεζοδρόμιο, η εάν πρόκειται γιά την ετήσια είσπραξη χιλιάδων αφορολόγητων ευρώ κατά την καθημερινή άσκηση του
επαγγέλματός του.

Στην απεγνωσμένη οικονομική κατάσταση πού βρίσκεται η χώρα μας σήμερα, έχει εμπεδωθεί πλέον στην εθνική μας συνείδηση ότι η πανδημία φοροδιαφυγής που πλήττει την πατρίδα μας, είναι μία από τις κυριότερες αιτίες της κακομοιριάς μας. Η πολιτεία, υπό την πίεση του Μνημονίου, κατασκευάζει κανονισμούς για την πάταξη των φοροφυγάδων, με ισχνά, έως τώρα, αποτελέσματα. Από την άλλη μεριά, όταν η χώρα μαστίζεται απο ένα ποσοστό ανεργίας 13.5%, που υπολογίζεται να ανεβεί πάνω από το 15% στον επόμενο χρόνο, είναι φανερό ότι
η Ελλάδα δεν μπορεί να συντηρήσει το πλήθος των μεταναστών πού πλημμύρισε την επικράτειά της, τότε πού η χώρα ζούσε με τις παχιές αγελαδες των ευρωπαικών επιδοτήσεων και των δανείων.

Όπως και σε πολλά άλλα θέματα της κοινωνίας, οι ελληνικές κυβερνήσεις, ιστορικά, στάθηκαν αδύναμες, εάν όχι ανίκανες, να βρούν λύσεις στα δύο αυτά θέματα της φοροδιαφυγής και της λάθρομετανάστευσης. Εκατοντάδες χιλιάδες νομικές υποθέσεις φοροδιαφυγής είναι «χαμένες» μέσα στον λαβύρινθο των ελληνικών δικαστηρίων. Εκατοντάδες χιλιάδες λάθρομετανάστες επιθυμούν μία κάποια νομιμοποίηση στην
ήπειρο της επαγγελίας.

Η κυβέρνηση, στην απόγνωσή της, να εισπράξει έστω και ψίχουλα από τα δισεκατομμύρια φοροφυγαδευμένων ευρώ, προσέφερε αμνηστία (περαίωση) σε
χιλιάδες έλληνες πολίτες, εισπράττοντας ουσιαστικά ... ψίχουλα. Η κυβέρνηση, επίσης, στην προσπάθειά της να αναζωογονήσει την ετοιμοθάνατη οικοδομή προσέφερε αναβολή στο «πόθεν έσχες» για τα επόμενα δύο χρόνια. Και οι δύο αυτές κυβερνητικές αποφάσεις, παρ΄ ότι φαινομενικά αναγκαίες εκ των οικονομικών περιστάσεων, δικαίωσαν, βασικά, την λογική της φοροδιαφυγής και χιλιάδες «παράνομους». Όταν όμως, 300 «παράνομοι» λαθρομετανάστες, με την βοήθεια πολιτικών η κοινωνικών οργανώσεων, αποφάσισαν να εκβιάσουν την κυβέρνηση γιά να τους δικαιώσει, η κυβέρνηση εμφανίζεται διατεθειμένη να αφήσει αυτούς τους ανθρώπους να πεθάνουν της πείνας, θα μπορούσε να πει κανείς, για παραδειγματισμό, η γιά να πάει αντίθετα σε ένα πολιτικό κόμμα ελαχίστης πολιτικής δύναμης.

Το Σύμπαν πάντα μιλάει με γρίφους. ¨Ενας παρόμοιος γρίφος, αυτόν τον μήνα του Μάρτη, του παλουκοκάφτη, το σωτήριον έτος 2011, κατά τον οποίον η κυβέρνηση, και όλη η χώρα, στεκόμαστε ως ΙΚΈΤΕΣ μπροστά στην πόρτα της Ευρώπης, ζητώντας να μην μας σπρώξουν στην χρεοκοπία και την πείνα, είναι ίσως σωστό, και θα βοηθήσει ίσως την εθνική και την προσωπική μας συνείδηση, να δώσουμε χάρη ζωής, ταυτότητας και ιθαγένειας, σε αυτούς τους 300 ανθρώπους που παρακαλούν εμάς, όπως εμείς παρακαλούμε τους άλλους.