Αυτά τα γνωρίζαμε εξαρχής, όσο και να μην ήθελε να το παραδεχθεί η κυβέρνηση και κυρίως ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Η έξοδος από την επιτήρηση του Μνημονίου το 2013 ήταν όνειρο απατηλό στα χάλια στα οποία είχαμε φτάσει, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει. Έχει μικρή σημασία δηλαδή αν θα επιμηκυνθεί το Μνημόνιο, ή αν τα μέτρα που ετοιμάζεται να πάρει η Ευρώπη συλλογικά για να δώσει μία συνολική λύση στο πρόβλημα του χρέους που αντιμετωπίζουν οι χώρες της Ευρωζώνης, επιβάλλουν την παράταση της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Άλλωστε, αν τον Μάρτιο υπάρξει συμφωνία για το λεγόμενο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας η δημοσιονομική πειθαρχία και πολλά άλλα θα γίνουν τρόπος ζωής.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η παράταση του Μνημονίου ξεπερνάει το 2013 και επομένως και την θητεία της σημερινής κυβέρνησης. Αν θεωρητικά η κυβέρνηση εξαντλήσει την θητεία της, οι εκλογές θα γίνουν στις αρχές Οκτωβρίου, 2013, που σημαίνει στη μέση της εφαρμογής των επιταγών του Μνημονίου και αυτό είναι ένα πρόβλημα. Αντέχει να φτάσει ως εκεί, τώρα που ο κόσμος γνωρίζει σχεδόν επίσημα ότι το καθεστώς της Τρόϊκα παρατείνεται, έστω και αν σιωπηρά όλοι γνώριζαν ότι θα παραταθεί; Και πως θα αντέξει την κριτική των κομμάτων της Αντιπολίτευσης που είναι βέβαιο ότι θα πάρουν νέα φόρα; Από την άλλη πλευρά, είναι δυνατόν να με δική του βούληση ο Πρωθυπουργός σε πρόωρες εκλογές, με την ελπίδα ότι θα τις κερδίσει και θα ανανεώσει την εντολή από τον κόσμο; Και αν αποφασίσει να πάει, αντέχει η χώρα σήμερα τις πρόωρες εκλογές; Και ποια θα είναι η αντίδραση του ΔΝΤ, της ΚΤΕ και της Κομισιόν, που λογικά δεν θα θέλουν να ακούσουν κουβέντα περί εκλογών;

Κάποιες από τις απαντήσεις θα τις δώσει η ίδια η ζωή, κάποιες οι εταίροι μας στις Βρυξέλλες και κάποιες ο Γ. Παπανδρέου. Το βέβαιο είναι πάντως ότι τα δεδομένα άλλαξαν και την τελική μορφή θα την πάρουν μετά από τις συνόδους κορυφής της Ευρωζώνης και ολόκληρης της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης τον Μάρτιο. Τότε θα γίνουν και πιο καθαρά τα πράγματα.