Για να το πετύχει αυτό, ο Μπουμπάρακ δεν διστάζει να δημιουργήσει ακόμη και συνθήκες εμφύλιας διαμάχης καθώς χθες κατέβασε οπαδούς του ή αστυνομικούς με πολιτικά (μπορεί και τα δύο) για να συγκρουσθούν με αντικαθεστωτικούς διαδηλωτές. Από την άλλη πλευρά όμως, είναι φανερό ότι χάνει συνεχώς την όποια στήριξη από το εξωτερικό, κυρίως δε από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου ήταν σαφής χθες, ζητώντας από αυτόν να εγκαταλείψει την εξουσία αμέσως.

Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ και οι υπόλοιποι δυτικοί προσπαθούν τώρα να ελέγξουν τις ζημιές (το λεγόμενο damage control). Ο φόβος τους είναι μήπως τα πράγματα οδηγηθούν στα άκρα και επωφεληθούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι που θεωρούνται ακραίοι ισλαμιστές, ή κάποιες άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις. Σε μία τέτοια περίπτωση θα έμπαινε σε κίνδυνο ο έλεγχος επί των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, αφού το κανάλι του Σουέζ θα ήταν πια υπό τον έλεγχό τους, θα μπορούσε να απλωθεί η ριζοσπαστικοποίηση σε άλλες αραβικές χώρες, αφού η Αίγυπτος επηρεάζει ως η μεγαλύτερη και βεβαίως οι πιθανότητες νέας σύρραξης με το Ισραήλ θα ήταν πλέον πολύ μεγάλες.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι οι ΗΠΑ προσπαθούν να υπάρξει μετάβαση σε ένα νέο μετριοπαθές και κατά το δυνατόν κοσμικό καθεστώς, όπως δεν είναι τυχαίο ότι το Ισραήλ παρακολουθεί τα γεγονότα χωρίς να βγάζει άχνα, μήπως και προκαλέσει τις αραβικές μάζες που έχουν ξεσηκωθεί, λόγω της ανέχειας και της ανεργίας, της εκτεταμένης διαφθοράς και του αυταρχισμού των καθεστώτων που τους κυβερνούσαν. Ο στόχος αυτή την ώρα είναι να μην πέσει η εξουσία σε φανατικούς ισλαμιστές. Αν γίνει κάτι τέτοιο, ο πόλεμος πρέπει να θεωρείται βέβαιος.

Το ερώτημα είναι πάντως προς ποια κατεύθυνση θα πάει ο στρατός, κυρίως στην Αίγυπτο. Προς το παρόν δείχνει να αποστασιοποιείται από το καθεστώς Μουμπάρακ. Αποφεύγει τις συγκρούσεις με τους εξεγερμένους πολίτες, αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσο θα ανεχόταν ισλαμιστές στην εξουσία. Γι΄ αυτό και η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι προσεκτική και επιδεικνύει μετριοπάθεια. Ωστόσο, δεν αποκλείεται τελικά ο στρατός να ρίξει το βάρος του υπέρ κάποια εναλλακτικής λύσης, αν ο Μουμπάρακ επιμένει να μην παραιτείται και η αναταραχή συνεχιστεί.

Εκείνο επίσης που παρατηρείται είναι ότι ο Ταγίπ Ερντογάν της Τουρκίας επιχειρεί να διευρύνει την επιρροή του στις αραβικές χώρες. Το κάνει με δηλώσεις και με παροτρύνσεις προς τον Μουμπάρακ να εγκαταλείψει την εξουσία. Παραδοσιακά οι άραβες δεν νοιώθουν συμπάθεια για την Τουρκία, αλλά ο Ερντογάν έχει πάρει αρκετούς πόντους λόγω της στάσης του απέναντι στο Ισραήλ. Από την άλλη πλευρά, όλη αυτή η κατάσταση -ιδιαίτερα αν τα νέα αραβικά καθεστώτα που θα προκύψουν από τον αναβρασμό στην Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, την Ιορδανία, ίσως και τη Συρία, είναι πιο εχθρικά προς το Ισραήλ-, ενδεχομένως να ωθήσει το Ισραήλ πλησιέστερα προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Η διαχείριση όμως μίας τέτοιας εξέλιξης απαιτεί άπειρη προσοχή και δεξιοτεχνία από την Αθήνα.

Αυτή τη στιγμή, η Αθήνα ανησυχεί μήπως και οι εξελίξεις στις αραβικές χώρες φέρουν προς τα μέρη μας νέες στρατιές προσφύγων, αλλά ταυτόχρονα προσδοκά κάποια οφέλη για τον τουρισμό. Αρκεί να μην ξεσπάσει πόλεμος και πάει η τιμή του πετρελαίου στα ύψη.