Είναι λοιπόν φανερό ότι η μητέρα των μαχών θα δοθεί για την Ισπανία. Οι γνώμες διίστανται, καθώς άλλοι λένε ότι θα λυγίσει και η Ισπανία και άλλοι ότι θα κρατήσει (η Ισπανία πάντως είναι μέγεθος), αλλά το βέβαιο είναι ότι αν η Ισπανία λυγίσει, τότε τα πράγματα για την Ευρωζώνη και φυσικά και για μας, θα γίνουν πολύ σκούρα, αν όχι εντελώς μαύρα. Γιατί τότε θα πάρει σειρά η Ιταλία, η Γαλλία και δεν συμμαζεύεται…Με λίγα λόγια, σε αυτή την περίπτωση, η Ευρωζώνη θα βρεθεί μπροστά στον πολύ σοβαρό κίνδυνο να διαλυθεί κάτω από το βάρος των δημοσιονομικών χρεών των μελών της.

Στο μεταξύ, όπως είπαμε, η Πορτογαλία αντιστέκεται. Έχει ξαναβρεθεί στην αγκαλιά του ΔΝΤ στη δεκαετία του ΄70 και δεν θέλει να το ξαναπάθει. Πέρα όμως από αυτό, παίζεται και ένα εσωτερικό παιχνίδι, με τους κεντροδεξιούς να πιέζουν για εκλογές, έτσι και γίνει προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης (και ο Μπαρόζο παίζει μαζί τους), ενώ ο Σόκρατες, ο σημερινός πρωθυπουργός και οι σοσιαλιστές του, θέλουν να τις αποφύγουν. Το κακό γι αυτούς είναι ότι με τα spreads να ανεβαίνουν και για την Πορτογαλία σε απαγορευτικά ύψη, οι πιθανότητες να μην προσφύγει η χώρα στον μηχανισμό στήριξης είναι μηδαμινές.

Από την πλευρά τους, οι ευρωπαίοι ηγέτες είχαν κλείσει την η Φεβρουαρίου για μία σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες. Το αντικείμενο είναι η ενέργεια και οι ενεργειακές υποδομές, αλλά έτσι που έρχονται τα πράγματα, δεν αποκλείεται να ασχοληθούν και με άλλα, όπως ας πούμε το ευρωομόλογο, για το οποίο προς το παρόν η Γερμανία δεν θέλει να ακούει κουβέντα. Εχει βλέπετε και η Φράου Μέρκελ τα εσωτερικά προβλήματά της…Όμως, αν οι συνθήκες χειροτερέψουν ίσως γίνει συζήτηση για κάποια μορφή ευρωομολόγου. Αναπτυξιακού, ας πούμε. Και γιατί όχι; Μακάρι. Λεφτά θα είναι κι αυτά.