Δυστυχώς, στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια έχει επικρατήσει το αντιπαθητικό μοντέλο του συνδικαλισμού. Με ευθύνη του πολιτικού προσωπικού, αλλά όχι μόνο. Οι ίδιοι οι συνδικαλιστές, με τη βοήθεια κομματικών διασυνδέσεων, ανέπτυξαν το δικό τους «αλά γκρέκα» μοντέλο συνδικαλισμού πάνω σε τρεις βασικούς στόχους. Πρώτον, την εκμετάλλευση όλων των δυνατοτήτων που πρόσφερε το καθεστώς μονιμοποίησης του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δεύτερον, την εξυπηρέτηση με όλους τους τρόπους και όλες τις μορφές της πελατειακής σχέσης με τη βάση στους χώρους απασχόλησης και τρίτον την συνδιοίκηση σε υπουργεία και ΔΕΚΟ. Με λίγα λόγια, ο συνδικαλισμός αλά γκρέκα, ευθύνεται όσο και ο πολιτικός κόσμος για τη δημιουργία του ανίκανου, διεφθαρμένου και γραφειοκρατικού κρατικού μηχανισμού που βιώνουμε.

Μην ακούτε τους συνδικαλιστές που βγαίνουν αγριωποί και απειλητικοί σε κανάλια και ραδιόφωνα και εξαπολύουν μύδρους, καταγγέλλουν τους πολιτικούς, ή παριστάνουν τους ανεύθυνους για το χάλι ή τα παράλογα προνόμια που απολαμβάνουν πολλοί από τους απασχολούμενους στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Τα έχουν ζητήσει, τα έχουν απαιτήσει, έχουν εκβιάσει για όλα αυτά και τώρα παριστάνουν τους υπερασπιστές του δημόσιου συμφέροντος, του δημόσιου χαρακτήρα των ΔΕΚΟ, των δικαιωμάτων των πολιτών, του λαού γενικά και του Συντάγματος. Παριστάνουν ακόμη και τους φύλακες της κρατικής περιουσίας, την οποία οι ίδιοι δεν σέβονται ή και λεηλατούν με κάθε ευκαιρία. Και για να είμαστε δίκαιοι, αυτή είναι και η πρακτική σε μεγάλο ποσοστό εκείνων που οι συνδικαλιστές εκπροσωπούν.

Όποιος νομίζει ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα λίβελο κατά του συνδικαλιστικού κινήματος, ας ψάξουν τις εκθέσεις του Ελεγκτικού Συνεδρίου, τους γενικούς κανονισμούς προσωπικού, ο καθεστώς που απολαμβάνουν οι συνδικαλιστές ανά υπηρεσία, ειδικότητα και ΔΕΚΟ και φυσικά τις συλλογικές συμβάσεις σε βάθος χρόνου. Θα ανακαλύψουν πέρα από τα σημεία και τα τέρατα, έναν παρατεταμένο παραλογισμό που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι σε μεγάλο βαθμό το κράτος είχε παραδοθεί και παραμένει παραδομένο στα χέρια τους. Άλλωστε, δεν υπάρχει άνθρωπος που κάποια στιγμή να υπήρξε στέλεχος σε υπουργείο ή ΔΕΚΟ που δεν θα παραδεχθεί ότι καθημερινή επιδίωξη των συνδικαλιστών ήταν και παραμένει η συνδιοίκηση, δίχως όμως και τις ευθύνες της.

Ο συνδικαλισμός είναι απαραίτητος για την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, που στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτος, κυρίως επειδή το συντριπτικό ποσοστό των επιχειρήσεων απασχολούν πολύ μικρό αριθμό εργαζομένων. Τα φοβερά ελληνικά μήντια που φέρουν και αυτά πολύ μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή κατάντια της χώρας ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με τα εργασιακά στα υπουργεία και τις ΔΕΚΟ, δηλαδή με τα σωστά ή όχι ζητήματα των πιο προνομιούχων από τους έλληνες μισθωτούς και απασχολούμενους. Οι υπόλοιποι είναι στο περιθώριο και στο έλεος των εργοδοτών τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι «ο εργοδότης» αποτελεί αναγκαστικά παράφραση του «ανελέητος».

Το ζητούμενο είναι λοιπόν να απαλλαγεί η χώρα από το μοντέλο του σημερινού συνδικαλιστή, που απειλεί να ρίξει τη χώρα στο σκοτάδι επειδή πουλάει προστασία στους δικούς του, που θεωρεί ότι τα λεωφορεία και τα τραίνα είναι δικά του και τα κάνει ό,τι θέλει, που βάζει όποτε γουστάρει τα απορριματοφόρα για την αποκομιδή των σκουπιδιών από τους δρόμους, που ακινητοποιεί τα πλοία επειδή έτσι διατάζει ο Περισσός. Φυσικά και το δικαίωμα της ανεργίας είναι ιερό, αλλά πρόκειται για ύστατο όπλο των εργαζομένων που πρέπει να χρησιμοποιείται με φειδώ και αφού ληφθούν υπ΄ όψιν όλα τα δεδομένα. Τέτοιο συνδικαλισμό έχει ανάγκη η χώρα για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες. Συνδικαλιστές δηλαδή με λογική, που να μπορούν να εξηγούν στη βάση τους ότι αν δεν πάρουμε την τέταρτη δόση του δανείου, δεν θα πληρωθούν. Και που θα καταλαβαίνουν ότι οι ρόλος τους είναι διακριτός από αυτόν της διοίκησης.