Χωρίς να μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες, τρεις ήταν οι βασικές αποφάσεις που λήφθηκαν στις 16 και 17 Δεκεμβρίου. Η πρώτη είναι ότι μετά το 2013 θα λειτουργεί ένας μόνιμος μηχανισμός διάσωσης των μελών της Ευρωζώνης που θα αντιμετωπίζουν κίνδυνο πτώχευσης. Θα αποφασίζεται κατά περίπτωση αν στην στήριξη ή ανακούφιση της οικονομίας που θα κινδυνεύει θα συμμετέχουν και ιδιωτικοί μηχανισμοί που είχαν χρηματοδοτήσει με δάνεια την συγκεκριμένη χώρα, που σημαίνει ότι στο σημείο αυτό η ασάφεια παραμένει. Το βέβαιο είναι ότι η χώρα που θα έχει ανάγκη «τα δεκανίκια» του μηχανισμού, θα είναι υποχρεωμένη να πάρει όλα τα μέτρα που θα την ξαναφέρουν στον ίσιο δρόμο.

Για να θεσμοθετηθούν όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν κάποιες προσθήκες και αλλαγές στη Συνθήκη της Λισσαβώνας, που σημαίνει ότι το νέο κείμενο που θα προκύψει θα είναι υποχρεωμένες οι χώρες-μέλη να το επικυρώσουν με τον τρόπο που θα επιλέξουν, εξαιρουμένου του δημοψηφίσματος. Οι ευρωπαίοι ηγέτες δεν θέλουν να έχουν και πάλι την τραυματική εμπειρία της επικύρωσης της Συνθήκης της Λισσαβώνας στην πρώτη της έκδοση, όταν διάφοροι λαοί την απέρριψαν για διάφορους λόγους.

Το δεύτερο που αποφασίστηκε προχθές στις Βρυξέλλες είναι να γίνει μεγάλη προσπάθεια για τη σύγκλιση των οικονομιών. Αυτό φυσικά μοιάζει με «πρέπει» και «ενάρετο λόγο», γιατί δεν διευκρινίζεται πως θα γίνει κάτι τέτοιο. Ο ένας τρόπος είναι ο κεντρικός έλεγχος των προϋπολογισμών, μέτρο που προχωράει, και αντικειμενικά πρόκειται για βήμα οικονομικής σύγκλισης. Από την άλλη πλευρά, σύγκλιση οικονομιών σημαίνει επίσης ανακατανομή πόρων, επενδύσεις και τα τοιαύτα. Μακάρι να εννοούν και αυτό οι μεγάλοι της Ευρώπης, αλλά να το δούμε για να το πιστέψουμε. ΄Αλλωστε, ούτε στις Ηνωμένες Πολιτείες η σύγκλιση των οικονομιών είναι πλήρης. Άλλη είναι η οικονομία της Νέας Υόρκης, με διαφορετικά ωρομίσθια και τιμές και άλλη της Λουϊζιάνα.

Το τρίτο που αποφασίστηκε είναι να μην αυξηθεί ο προϋπολογισμός της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης από το 2014 ως το 2024. Να δώσουν δηλαδή οι δότες (οι χώρες που δίνουν περισσότερα από αυτά που παίρνουν) περισσότερα χρήματα, ώστε να αυξηθούν τα κονδύλια προς τους λήπτες. Αυτό το ζήτησε ο Κάμερον της Αγγλίας (αδιαφορώντας αν η βασιλική οικογένεια της χώρας του πάρει λιγότερα από τα αγροτικά κονδύλια, στα οποία είχε μεγάλες επιδόσεις) και το δέχθηκαν με ευχαρίστηση οι άλλοι. Εμάς, ως Ελλάδα, δεν μας αφορά γιατί ό,τι ήταν να πάρουμε το εξαντλούμε μέχρι το 2013 και μετά πάπαλα. Θα πορευόμαστε με ό,τι έχουμε…

Κάπως έτσι και κουτσά-στραβά προχώρησε η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση την περασμένη εβδομάδα. Αλλά και κάπως έτσι δεν προχωράει χρόνια τώρα;