Το πολυνομοσχέδιο δηλαδή που περιλαμβάνει τις νέες ρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις και αλλαγές στις ΔΕΚΟ. Ρυθμίσεις και αλλαγές που επιφέρουν πλήγματα σε κατεστημένες καταστάσεις, αλλά πάντα σε βάρος των εργαζομένων, άσχετα αν κάποιες από αυτές έπρεπε να έχουν γίνει από καιρό, ασχέτως του Μνημονίου. Με αυτή την έννοια, οι αλλαγές στις ΔΕΚΟ είναι δικαιολογημένες σε πολύ μεγάλο βαθμό, αλλά παραμένουν τα ερωτηματικά για την υπεροχή των επιχειρησιακών συμβάσεων σε βάρος των κλαδικών, έστω και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις.

Η μέρα όμως δεν ήταν πολιτικά καλή όχι γιατί αντέδρασαν οι συνδικαλιστές και οι απασχολούμενοι στις ΔΕΚΟ, αφού αυτό ήταν αναμενόμενο, αλλά γιατί η κυβέρνηση έφερε το πολυνομοσχέδιο για να ψηφιστεί με την διαδικασία του κατεπείγοντος προκαλώντας τη δυσαρέσκεια και τις διαμαρτυρίες κυβερνητικών βουλευτών, γεγονός που σημαίνει ότι αρκετοί από αυτούς έχουν φτάσει στα όριά τους. Αυτά τα όρια έδειξαν ότι ξεπεράστηκαν από τη διάταξη με την οποία διαγράφονται ληξιπρόθεσμα χρέη ύψους 24 δισεκατομμυρίων ευρώ και ανάγκασαν τον υπουργό Οικονομίας, τον Γ. Παπακωνσταντίνου να την πάρει πίσω. Και καλά του έκαναν.

Ας δεχθούμε ότι είναι κατανοητό να ψηφιστεί στη Βουλή το πολυνομοσχέδιο με την διαδικασία του κατεπείγοντος. Η Τρόϊκα έχει πει ξεκάθαρα ότι για να δώσει το πράσινο φως και να δοθεί η τέταρτη δόση του δανείου απόν μηχανισμό στήριξης, θα πρέπει να δει έργα και όχι σχέδια. Θα θέλει να δει δηλαδή να υλοποιούνται οι νόμοι με τις αλλαγές και όχι απλά να ψηφίζονται. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να ψηφιστούν έγκαιρα, δηλαδή πριν από τις γιορτές και με την διαδικασία του κατεπείγοντος, καθώς με την κανονική διαδικασία θα χρειάζονταν 2-3 εβδομάδες, με τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ κάθε μέρα στους δρόμους και το κέντρο της Αθήνας αποκλεισμένο. Μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει με συνοπτικές διαδικασίες. Σκέφθηκαν στην κυβέρνηση και προχώρησαν, όπως προχώρησαν.

Η ρύθμιση όμως της διαγραφής των ληξιπρόθεσμων χρεών δείχνει απύθμενο θράσος, γιατί αυτά τα χρέη ήταν μεταξύ των 30 δις που είχε να παίρνει το κράτος στα χαρτιά επί Κ. Καραμανλή και ο Γ. Παπανδρέου έριχνε μύδρους στην τότε κυβέρνηση που δεν τα εισέπραττε (γιατί ακριβώς τα περισσότερα δεν μπορούν να εισπραχθούν, είτε λόγω θανάτου, είτε λόγω πτώχευσης, είτε γιατί οφείλονται από δημοτικές εταιρίες και δήμους που δεν τα έχουν, είτε για κάποιους άλλους λόγους). Μάλιστα, αυτά τα λεφτά προφανώς είχε κατά νου ο Γ. Παπανδρέου όταν έλεγε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν»…

Επομένως, η κυβέρνηση έφαγε χθες μία χλαπάτσα από δικούς της βουλευτές και ας λέει ο υπουργός Οικονομικών ότι πρέπει να γίνει η διαγραφή (υποσχέθηκε να το ξαναφέρει στη Βουλή) ώστε οι εισπρακτικοί μηχανισμοί να κυνηγήσουν απερίσπαστοι τα άλλα έξη δισεκατομμύρια μέχρι τα 30. Λες και έπρεπε να διαγραφούν τώρα τα άλλα για να είναι απερίσπαστοι.

Τέλος, δεν έπεισε ούτε η διαδικασία της συναίνεσης που έστησε η κυβερνητική πλευρά με τις κατ΄ ιδίαν συναντήσεις του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς, έπεισε. Δεν έπεισε γιατί ήταν φανερό ότι επρόκειτο για επικοινωνιακό «τρικ» και γιατί ήταν εκ των προτέρων γνωστό ότι κανείς δεν θα έβγαινε μετά για να δηλώσει ότι προσφέρει την συναίνεσή του, όταν μάλιστα οι συναντήσεις έγιναν αφού κατατέθηκε το πολυνομοσχέδιο.

Βέβαια, ο Α. Σαμαράς είπε το «ναι» για τις αλλαγές στις ΔΕΚΟ, αλλά αυτό δεν είχε σχέση με την συναίνεση. Είχε σχέση με τις πιέσεις που δέχτηκε από έξω!

 

Αγγελος Στάγκος

[email protected]