Το θέμα είναι η κατάσταση που επικρατεί στη Νέα Δημοκρατία σήμερα, η γένεση  της «Δημοκρατικής Συμμαχίας», ο ρόλος του ΛΑ.Ο.Σ. και γενικά οι εξελίξεις στην πολυκατοικία που κάποτε ανήκε ολόκληρη στο κόμμα που ίδρυσε στη μεταπολίτευση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και σήμερα έχει τρεις τουλάχιστον ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, που σήμερα μαλώνουν για την διαχείριση. Γι αυτό το ορθό είναι να μιλάμε για αναταραχή και πολυδιάσπαση στο χώρο της Ν.Δ. και όχι στο χώρο της Δεξιάς.

Είναι φανερό ότι από τότε που έφυγε η Ντόρα Μπακογιάννη (διαγράφηκε, αλλά το επεδίωκε και η ίδια) από τη Ν.Δ., ο Α. Σαμαράς αισθανόταν ανησυχία. Ήξερε από καιρό ότι η λεγάμενη θα ίδρυε κόμμα (η ίδια το ονομάζει κίνημα) και ήξερε επίσης ότι η σύγκρουση θα ήταν ανελέητη. Είναι μία σύγκρουση και προσωπική, αλλά και διαφορετικών απόψεων απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της χώρας και στο Μνημόνιο. Άλλωστε, και ο ίδιος ο Α. Σαμαράς δεν ήθελε την συμβίωση με την Ντόρα Μπακογιάννη, το έδειξε μάλιστα από την πρώτη στιγμή.

Τώρα έφτασε η ώρα όμως του τελικού ξεκαθαρίσματος, αν και πολλοί πιστεύουν ότι η διάρκειά του θα είναι μεγάλη. Ο μεν αρχηγός της Ν.Δ. επιθυμεί να τελειώνει το συντομότερο  δυνατόν με όσα στελέχη και βουλευτές είναι «Ντορικοί», αλλά δεν είναι και απαραίτητο ότι έτσι θα γίνει. Δεν αποκλείεται να κρατήσει αρκετά το «ξήλωμα», ακόμη και χωρίς να υπάρχει τέτοιο σχέδιο από την πλευρά της Ντόρας Μπακογιάννη, που από μία πρώτη ανάγνωση θα επιθυμούσε κανονικά να αποκτήσει τον αριθμό των βουλευτών που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «ομάδα» σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής για να απολαμβάνει και τα σχετικά προνόμια.

Ωστόσο, μπορεί να δούμε το φαινόμενο να φύγουν τώρα ή σε σύντομο χρονικό διάστημα οι «Ντορικοί» και στη συνέχεια να απομακρύνονται σταδιακά και άλλοι, είτε επειδή πιστεύουν ότι η αντιμνημονιακή πολιτική του Α. Σαμαρά δεν τους εκφράζει, είτε γιατί είναι δυσαρεστημένοι για άλλους λόγους, που έχουν να κάνουν με παραμερισμούς και εύνοιες εσωκομματικών ανταγωνιστών από την ίδια εκλογική περιφέρεια. Φυσικά, αυτό μπορεί να λειτουργεί και αντίθετα. Να μην φεύγουν δηλαδή βουλευτές που πολύ θα το ήθελαν, είτε γιατί φοβούνται για την τύχη του κόμματος-κινήματος της Ντόρας Μπακογιάννη, είτε γιατί δεν θέλουν να αφήσουν το πεδίο ελεύθερο στους εσωκομματικούς ανταγωνιστές.

Επομένως θα επικρατήσει ρευστότητα και τίθεται το ερώτημα ποια θα είναι η στάση του Κ. Καραμανλή. Άγνωστο, αλλά επειδή η Ν.Δ. ανήκει ουσιαστικά στο Καραμανλέϊκο, δεν πρόκειται να στραφεί κατά της ιδιοκτησίας του. Το πολύ-πολύ να κάνει τον Πόντιο Πιλάτο, που του πάει κιόλας. Κάτι τέτοιο θα τον εξυπηρετούσε κιόλας αν αποφάσιζε κάποια στιγμή να εμφανισθεί ως ο «καταλληλότερος» να ενώσει την παράταξη. Από την πλευρά του, ο Γ. Καρατζαφέρης θα προσπαθήσει να επωφεληθεί από την κατάσταση, αλλά δεν θα είναι εύκολο. Το ΛΑ.Ο.Σ. έχει χάσει αρκετή από την λάμψη του, καθώς ο αρχηγός του έχει κάνει αρκετές «κωλοτούμπες». Αφήστε που βρίσκεται σε εξέλιξη και η διαμάχη με τον Μ. Βορίδη.

Όπως είπαμε στην αρχή, η αντιπαλότητα Σαμαρά-Μπακογιάννη έχει έντονο το προσωπικό στοιχείο, αλλά να μην ξεχνάμε ότι οι δυο τους κρατούν αντίθετη στάση απέναντι στο Μνημόνιο. Ο αρχηγός της Ν.Δ. θέλει να μεταφέρει την διαμάχη στο προσωπικό και γι  αυτό μιλάει για νέα αποστασία, ποντάροντας στο βεβαρημένο παρελθόν του Μητσοτακέϊκου, αν και βαρύνεται και ο ίδιος με το αμάρτημα. Αντίθετα, η Μπακογιάννη επιμένει να αναφέρεται σε θέματα πολιτικής, ελπίζοντας να κερδίσει τους αστούς οπαδούς της Ν.Δ. που είναι ενοχλημένοι με τη στάση του Α. Σαμαρά στο θέμα του Μνημονίού. Η αντίδραση πάντως του αρχηγού της Ν.Δ., με αφορμή την θέση της Ντόρας στο Μνημόνιο είναι να την αποκαλεί «δεκανίκι της κυβέρνησης».

Ασφαλή πρόβλεψη για την εξέλιξη δεν μπορούμε να κάνουμε πέρα από το ότι η μάχη θα είναι πολύ σκληρή. Στο τέλος όμως μπορεί και να μην έχει σημασία αν υπάρχει νικητής και ποιος θα είναι αυτός. Τα προβλήματα είναι πολύ πιο μεγάλα…