Από την άλλη πλευρά, η ανησυχία του Βερολίνου μπορεί ενδεχομένως να βγει και σε καλό. Οπότε δικαιολογεί ένα αίσθημα ανακούφισης. Ίσως η γερμανική ηγεσία να καταλαβαίνει ότι το πρόβλημα παίρνει διαστάσεις που ενδεχομένως θα βλάψουν την ίδια την Γερμανία και αλλάξει τακτική. Εγκαταλείψει δηλαδή την πολιτική της εξυγίανσης οικονομιών κατά έθνος και υιοθετήσει μία πιο συλλογική προσπάθεια. Μία προσπάθεια με έντονα στοιχεία πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης και κοινής αντιμετώπισης των κινδύνων που θα περιλαμβάνει και πρακτικές αναθέρμανσης της ευρωπαϊκής οικονομίας στο σύνολό της.

Βεβαίως, το μέλλον θα δείξει αν θα δούμε τέτοιου είδους εξελίξεις, που θα σημαίνουν ανάπτυξη, έστω και με ασφυκτικό έλεγχο της οικονομικής διαχείρισης χωρών όπως η δική μας που τα έχει κάνει ρόϊδο. Προς το παρόν οι ενδείξεις είναι ασφυκτικός έλεγχος χωρίς αναπτυξιακές διαστάσεις, αλλά η ζωή είναι απρόβλεπτη στους καιρούς μας και ούτε οι γερμανοί μπορούν να προβλέψουν το αύριο. Αλλωστε το ομολόγησε η Φράου Μέρκελ λέγοντας ότι πριν από 12 μήνες δεν μπορούσε να φανταστεί τις επιπτώσεις ούτε από την ελληνική, ούτε από  την ιρλανδική κρίση. Για τη δεύτερη μάλιστα δεν μπορούσε να τη δει να ξεσπάει…

Μεταξύ μας πάντως,  πρέπει να παραδεχθούμε ότι η Φράου Μέρκελ είναι η μόνη σήμερα που τολμά να τα βάλει με τις περιβόητες αγορές,  ζητώντας να τεθούν υπό κάποιο διεθνή έλεγχο. Κατά καιρούς έχει μιλήσει και για στοιχειώδη έλεγχο στη διακίνηση των κεφαλαίων, ενώ και η επιμονή της για συμμετοχή των ιδιωτικών χρηματοπιστωτικών οργανισμών στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης  μετά το 2013 έχει λογική. Εμάς δεν μας συμφέρει, έτσι όπως είμαστε, γιατί θα ανεβούν τα επιτόκια δανεισμού και θα πάμε χαμένοι, αλλά για η Γερμανία μπορεί να επικαλεστεί τρία ισχυρά επιχειρήματα.

Το πρώτο επιχείρημα είναι ότι το βάρος του μηχανισμού στήριξης των οικονομιών που ασθενούν δεν θα το αναλαμβάνουν μόνον οι γερμανοί και οι πολίτες των εύρωστων χωρών. Το δεύτερο είναι ότι αφού οι ιδιωτικοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί έχουν οφέλη από τα υψηλά επιτόκια όταν δανείζουν χώρες με προβληματικές οικονομίες, είναι δίκαιο να αναλαμβάνουν και ένα ρίσκο αν αυτές οι οικονομίες πέφτουν έξω. Το τρίτο επιχείρημα είναι ότι με αυτό τον τρόπο οι τράπεζες θα το σκέπτονται διπλά προκειμένου να δανείσουν χώρες με ρίσκο, οπότε το καμπανάκι του κινδύνου να μη βρουν δανεικά θα κτυπάει έγκαιρα για τα κράτη που πάνε να ξεφύγουν στα δημοσιονομικά τους και τότε θα αναγκάζονται να γίνονται πιο συνετά, παίρνοντας μέτρα.

Προς το παρόν πάντως, μπορεί εμείς να έχουμε τις αγωνίες μας, αλλά και οι γερμανοί έχουν τα δικά τους άγχη, καθώς κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος τι ξημερώνει το αύριο!