Μετά από αυτή την πολύ ρεαλιστική διαπίστωση, τίθεται το ερώτημα αν υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε από την τραγική κατάσταση. Η αβίαστη απάντηση είναι ότι υπάρχει αμυδρή ελπίδα να ξεφύγουμε με πολύ κόπο και αίμα μέσω Μνημονίου. Και τότε τίθεται ένα άλλο ερώτημα που η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη. Καλά, εμείς τα κάναμε ρόϊδο και βρεθήκαμε στον γκρεμό, οι άλλοι, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, πιθανότατα η Ισπανία, ακόμη και η Ιταλία τι στραβά έκαναν και κινδυνεύουν; Ειδικά η Ιρλανδία, που κάποτε αποτελούσε το καμάρι της Ευρώπης και την αποκαλούσαν «κέλτικη τίγρη», που έγκαιρα πήρε αυστηρά μέτρα λιτότητας, γιατί δεν κατάφερε να ξεφύγει από τον μηχανισμό στήριξης και τώρα είναι αναγκασμένη και αυτή να ακολουθήσει πολιτική Μνημονίου;

Μήπως λοιπόν φταίει και κάτι άλλο, πέρα από τη διεθνή κρίση, τα λάθη και τις ολιγωρίες επί μέρους χωρών; Είναι το ευρώ που σπρώχνει τις χώρες αυτές στην κόλαση, είναι η Γερμανία με την πολιτική της οικονομικής επικράτησης αρχικά και της λιτότητας τώρα; Υπάρχει ελπίδα για κάθε μία χώρα χωριστά να ξαναορθοποδήσει ή πρέπει να γίνουν κάποια βήματα δραστικά και κυρίως συλλογικά στο πλαίσιο της Ευρωζώνης  κατ΄  αρχήν, της Ενωμένης Ευρώπης αργότερα. Και το θέλει αυτό η Γερμανία, που της σέρνουμε τα μύρια όσα, αλλά μεταξύ μας, είναι και η μοναδική οικονομική δύναμη που αυτή την ώρα προσπαθεί να βάλει φραγμό στην παντοδυναμία των αγορών!

Πολύ δύσκολα ερωτήματα, οι απόψεις διαφέρουν και το ίδιο συμβαίνει και με τις απαντήσεις. Κανείς αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να είναι σίγουρος ποιος είναι ο ορθός δρόμος και ακόμη περισσότερο η κατάληξη. Το πιθανότερο είναι ότι δεν αρμενίζουμε μόνον εμείς, οι χώρες που απειλούνται με χρεοκοπία, στραβά, αλλά είναι πιθανώς και ο γιαλός στραβός. Που σημαίνει ότι η λύση πρέπει να είναι συλλογική. Μόνη της καμία χώρα δεν φαίνεται ικανή να αποφύγει και τη Σκύλλα και την Χάρυβδη…

Υ.Γ. Φαντάζομαι ότι πρόκειται για σκέψεις και ερωτήματα που βασανίζουν πολλούς που βλέπουν με δέος το άμεσο μέλλον.