Όλα αυτά είναι μέρος του τεράστιου προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Προβλήματος που ογκώνεται καθημερινά και έχει φτάσει στα  όρια της έκρηξης. Είναι στρουθοκαμηλισμός του αισχίστου είδους η αγνόησή του σε όλες του τις διαστάσεις και να ξεκινήσουμε από το δικαίωμα των πάντων στο σημερινό κόσμο να έχουν τη δική τους θρησκεία, να λατρεύουν τον δικό τους Θεό και τον δικό τους Προφήτη  και να έχουν τον δικό τους χώρο λατρείας.

Δεν το συζητάμε λοιπόν ότι οι μουσουλμάνοι που ζουν και εργάζονται ή επισκέπτονται την Αθήνα πρέπει να έχουν τον δικό τους χώρο λατρείας. Όσοι αντιδρούν σε αυτό να θυμηθούν τις διαμαρτυρίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τις δικές μας για την απαγόρευση της λειτουργίας της Σχολής της Χάλκης ή όποτε η κεντρική κυβέρνηση έβαζε εμπόδια στο άνοιγμα εκκλησιών. Άλλωστε, στο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, μόνο στα θέματα που άπτονται των θρησκευτικών ελευθεριών βρίσκουμε διεθνή συμπαράσταση.

Από εκεί και πέρα, έχουμε καταφέρει να αφήσουμε να συγκεντρωθούν στην Αθήνα και μάλιστα στο κέντρο της χιλιάδες χιλιάδων  νόμιμων και παράνομων μεταναστών, πολλοί από τους οποίους είναι εξαθλιωμένοι και χωρίς τις παραμικρές δεξιότητες, μουσουλμάνοι και μη αφομοιώσιμοι στη μεγάλη πλειοψηφία τους. Το γεγονός προκαλεί προβλήματα σήμερα και ίσως συνιστά απειλή για το αύριο. Επισημαίνουμε απλά ότι χιλιάδες από αυτούς κατάφεραν να οργανωθούν και να συντονισθούν ώστε να βρεθούν σε καθορισμένο χρόνο δε διάφορα σημεία για τη δημόσια προσευχή τους. Και το έκαναν προφανώς για να στείλουν κάποιο μήνυμα και όχι μόνο για να εκφραστούν θρησκευτικά. Ας ελπίσουμε ότι το μήνυμα είναι αποκλειστικά θρησκευτικό…

Είναι επίσης ανεπίτρεπτο να κλείνουμε τα μάτια στις αλλοιώσεις και τις βαριές κοινωνικές επιπτώσεις που έχει η συγκέντρωση τόσων μεταναστών και λαθρομεταναστών σε γειτονιές, όπου ζούσαν και ζουν έλληνες μικρομεσαίοι. Ηταν αναμενόμενη  αντίδραση των ανθρώπων αυτών πού αισθάνονται (και πιθανώς απειλούνται σε πολλές περιπτώσεις, καθώς η εγκληματικότητα αυξάνεται αλματωδώς) απειλή, που αισθάνονται ξένοι στην περιοχή τους, που βλέπουν ανθρώπους με διαφορετικές συνήθειες και ανάγκες να κυριαρχούν, που αντιλαμβάνονται ότι οι περιουσίες τους χάνουν μεγάλο μέρος της αξίας τους, που φοβούνται ότι η προσφορά φτηνότερης εργασίας θα προκαλέσει τη δική τους ανεργία. Όπως θα έπρεπε να αναμένεται ότι του φόβους αυτούς θα γίνονταν κάποια στιγμή αντικείμενο εκμετάλλευσης από ρατσιστές και λαϊκιστές.

Στη Γερμανία με το οργανωμένο κράτος, όπου και εκεί υπάρχουν προβληματισμοί (και αντιδράσεις) για τους μετανάστες που δεν είναι αφομοιώσιμοι και βέβαια μουσουλμάνοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους, το συντηρητικό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Μέρκελ, πήρε την εξής θέση πολύ συνοπτικά: είναι δεκτοί  μετανάστες με δεξιότητες (εννοείται βέβαια οι νόμιμοι μετανάστες, όχι οι λαθρομετανάστες), αλλά μόνον αφού δοθεί προηγουμένως η ευκαιρία στους άνεργους της χώρας να ξαναμπούν στην αγορά εργασίας. Οσο για τους ήδη εγκατεστημένους στη Γερμανία μετανάστες, είναι ευπρόσδεκτοι αλλά και υποχρεωμένοι να μάθουν γερμανικά και να σέβονται τους νόμους και τις βασικές αξίες της πλειοψηφούσας κοινωνίας. Τελεία και παύλα.

Μακάρι να μπορούσε να μπει και εδώ ένα τέτοιο πλαίσιο για τη νόμιμη μετανάστευση, αλλά στο μεταξύ πρέπει οπωσδήποτε να απαλλαγούμε από τη λαθρομετανάστευση. Το οφείλει το ελληνικό κράτος στους πολίτες του και πρέπει να βοηθήσει και τους δημάρχους, ειδικά το νέο δήμαρχο Αθήνας, τον Καμίνη, όπου υπάρχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Και εκείνος με τη σειρά του πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί προς αυτή την κατεύθυνση, φωνάζοντας, σκούζοντας, κατεβαίνοντας σε απεργία πείνας, πιέζοντας, οργανώνοντας υπηρεσίες και κατοίκους, επισκεπτόμενος τις προβληματικές περιοχές και χωρίς πολλές φιλολογίες. Η χώρα και η πόλη πρέπει να απαλλαγεί από τους λαθρομετανάστες. Με πολιτισμένο τρόπο, αλλά πρέπει να απαλλαγεί!