Όσοι πάντως ενδιαφέρονται και προσπαθούν να παρακολουθούν τα πράγματα, είναι σε θέση να κάνουν διαπιστώσεις, ακόμη και αν δεν  αντιλαμβάνονται πλήρως την πολυπλοκότητα των προβλημάτων και των νομισματικών σχέσεων, αλλά ούτε και μπορούν να προβλέψουν ποιες ακριβώς θα είναι οι σοβαρές συνέπειες, αν το σύστημα δεν αποκτήσει και πάλι την ισορροπία του.  Πολύ χοντρικά, αυτή τη στιγμή έχουμε:

-Την Κίνα να μετατρέπεται όλο και περισσότερο στο παγκόσμιο εργοστάσιο, μαζί με την Ινδία, έχοντας το πλεονέκτημα των άφθονων φτηνών εργατικών χεριών, γεγονός που εξασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων που παράγουν. Αυτή την ανταγωνιστικότητα την ενισχύει ακόμη περισσότερο το φτηνό γουάν. Η χαμηλή ποιότητα (που όμως βελτιώνεται) των κινεζικών προϊόντων βρίσκει αγορές, καθώς η οικονομική κρίση στη Δύση πλήττει μεγάλα στρώματα του πληθυσμού που αναγκάζονται να καταφύγουν στα φτηνά “made in China” αγαθά. Από την άλλη πλευρά, τα χαμηλά ημερομίσθια και το φτηνό γουάν εμποδίζουν τους κινέζους εργαζόμενους να αγοράζουν τα καλύτερης ποιότητας, αλλά και πολύ πιο ακριβά δυτικά προϊόντα. Δηλαδή η Κίνα έχει μπει πολύ δυνατά στην παραγωγή προϊόντων , αλλά όχι και στην κατανάλωση. Από την άλλη πλευρά, η κινεζική κυβέρνηση κάνει μία προσπάθεια να «βοηθήσει» την ευρωπαϊκή οικονομία με συμφωνίες ύψους αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ που συνάπτει με διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, ενώ αγοράζει και αμερικανικά ομόλογα.

-Τις ΗΠΑ, που σταδιακά έχουν περιορισθεί σε μεγάλο βαθμό σε προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, καθώς βλέπουν τα καταναλωτικά αγαθά που παράγουν δεν είναι ανταγωνιστικά των κινεζικών. Πιέζουν το Πεκίνο να ενισχύσει το γουάν και ταυτόχρονα ακολουθούν πολιτική ενίσχυσης της οικονομίας τους. Η συγκράτηση του ελλείμματος και η εξυγίανση των δημοσιονομικών έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Η πολιτική όμως αυτή απαιτεί αύξηση της ποσότητας των δολαρίων που κυκλοφορούν και αυτό ακριβώς κάνει η Ουάσινγκτον. Τυπώνει νέο χρήμα, γεγονός που εξασθενεί το δολάριο (και γι  αυτό η σχέση με το ευρώ έχει φτάσει πάλι στο 1,40 περίπου) κάνοντας πιο ανταγωνιστικές τις εξαγωγές και πιο ακριβά τα προϊόντα που εισάγονται. Παράλληλα, περνάει και κάποιους προστατευτικούς νόμους πράγμα που ενοχλεί τους κινέζους, τους γιαπωνέζους, τους ευρωπαίους και όλους τους υπόλοιπους.

-Την Ευρώπη, που δίνει προτεραιότητα στην εξυγίανση των δημοσιονομικών, στη νομισματική σταθερότητα και στο ισχυρό ευρώ. Πρόκειται για πολιτική που έχει επιβάλει η Γερμανία κυρίως, αλλά ακολουθούν και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, θεωρώντας ότι η κοπή νέου χρήματος προκειμένου να βοηθηθεί η ανάπτυξη και η κατανάλωση δημιουργεί «φούσκα» που κάποια στιγμή σκάει. Η πολιτική της Γερμανίας έχει πάντα στόχο την τόνωση των εξαγωγών και τον έλεγχο της κατανάλωσης εσωτερικά με συγκράτηση των μισθών. Το ισχυρό ευρώ δεν την ενοχλούσε μέχρι πρότινος γιατί βασιζόταν στην εξαιρετική ποιότητα των γερμανικών προϊόντων. Φαίνεται όμως ότι τώρα η συνεχιζόμενη πολιτική εξασθένησης του δολαρίου που εφαρμόζει η αμερικανική κυβέρνηση και οι προστατευτικοί νόμοι που ψηφίζει η Ουάσινγκτον την ανησυχούν και την ενοχλούν. Με αυτή την έννοια η Ευρώπη κάνει ένα διμέτωπο αγώνα προσπαθώντας να πείσει την Κίνα και κυρίως τις ΗΠΑ να ενισχύσουν τα νομίσματά τους και να μην περνούν προστατευτικούς νόμους.

Κάπως έτσι έχει η κατάσταση, όσον αφορά τους κύριους παίκτες, χωρίς να παραγνωρίζουμε και την ύπαρξη και άλλων σημαντικών παικτών, όπως η Ινδία, η Βραζιλία, ακόμη και η Ρωσία. Στο μεταξύ η ανισορροπία και η αστάθεια που επικρατεί, δεν απειλεί μόνο με την έκρηξη ενός νομισματικού πολέμου, όπως λένε κάποιοι, αλλά προτρέπει και στην αγορά χρυσού. Είναι πολλοί εκείνοι που τρέχουν να επενδύσουν σε χρυσό τα χρήματά τους, ή σπεκουλάρουν, σε βαθμό που εμφανίζονται και προτάσεις για επιστροφή μίας μορφής διεθνούς συμφωνίας που  θα αποτιμά την αξία των νομισμάτων ανάλογα με τα αποθέματα χρυσού που θα διαθέτει κάθε παίκτης.

Αυτή είναι πολύ χοντρικά η εικόνα (όπως την αντιλαμβάνεται ταπεινά ο υπογράφων)  και βεβαίως η Ελλάδα δεν μπορεί να παίξει και δεν παίζει τον παραμικρό ρόλο.