Με αυτά τα δεδομένα για τις ικανότητες της ελληνικής πλευράς,προκαλεί ερωτήματα η υπερδραστηριότητα προσέγγισης που παρατηρούμε τις τελευταίες εβδομάδες στις σχέσεις Ελλάδας-Ισραήλ και που συμπίπτουν απόλυτα με την σοβαρή επιδείνωση στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ, την δυσαρέσκεια των ΗΠΑ απέναντι στην Άγκυρα για τη στάση της ,αλλά και για την θερμότητα των σχέσεών της με το Ιράν. Σε σημείο που να ταχθεί εναντίον των περαιτέρω κυρώσεων σε βάρος της Τεχεράνης, ενώ πληθαίνουν πάλι οι εκτιμήσεις ότι το Ισραήλ προετοιμάζει αεροπορική επιδρομή εναντίον ιρανικών σταθμών πυρηνικής ενέργειας που πρόκειται σύντομα να τεθούν σε λειτουργία με τη βοήθεια τεχνογνωσίας και ραδιενεργού υλικού από τη Ρωσία. Αν στον συγκεκριμένο καμβά προσθέσουμε τα πετρελαϊκά συμφέροντα και τις αντιπαλότητες των αραβικών καθεστώτων μεταξύ τους και με το καθεστώς της Τεχεράνης, την Χεζμπολλάχ και άλλες οργανώσεις, γίνεται αντιληπτή η πολυπλοκότητα της κατάστασης.

Βεβαίως, κανείς σοβαρός άνθρωπος στην Ελλάδα δεν θα προτιμούσε "κακές" σχέσεις με το Ισραήλ. Η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου πλήρωσε το γεγονός ότι έφτασε στο παρά ένα να αναγνωρίσει πλήρως διπλωματικά το Ισραήλ και έκανε πίσω (ο Κάρολος Παπούλιας θα πρέπει να το θυμάται). Πίσω από το Ισραήλ υπάρχει ένα ισχυρότατο λόμπι, κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά και στη Γαλλία, την Βρεταννία και αλλού, με μεγάλη επιρροή στην πολιτική της Δύσης και στα μήντια παγκοσμίως, στα πανεπιστήμια και στη διανόηση, στη show business, ακόμα και στη διαχείριση τεράστιων διεθνών κεφαλαίων. Είναι κατακριτέα σε μεγάλο βαθμό η πολιτική του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή, αλλά υπάρχει και ο ρεαλισμός στη στάση που πρέπει να τηρεί μία κυβέρνηση, πέρα από το δικαίωμα των δημοσιογράφων και της κοινής γνώμης να ασκούν την κριτική τους.

Από την άλλη πλευρά θα είναι ολέθριο το λάθος της ελληνικής κυβέρνησης αν η προσέγγιση με την ισραηλινή κυβέρνηση Νετανιάχου (την πλέον σκληρή κυβέρνηση σε ό,τι αφορά την πολιτική της στην περιοχή της Μέσης Ανατολής) βασίζεται στη λογική της "σφήνας" απέναντι στην Τουρκία. Ο αντίπαλος του αντιπάλου μας δεν είναι απαραίτητα φίλος μας που πρέπει να βοηθηθεί σώνει και καλά, όπως έδειξε η περιπέτεια με τον Οτσαλάν και το PKK πριν μερικάχρόνια. Φυσικά, οι Παπανδρέου και Νετανιάχου αρνήθηκαν ότι η ελληνοϊσραηλινή προσέγγιση αποτελεί αντιστάθμισμα στην τουρκοϊσραηλινή ψύχρανση των σχέσεων, αλλά τότε σε τι χρειάζονται τα κοινά γυμνάσια στο Αιγαίο;

Αφήστε την ατυχή αναφορά στην άμεση απελευθέρωση των ελλήνων ακτιβιστών από τους ισραηλινούς στο αιματηρό επεισόδιο συμπαράστασης στους Παλαιστίνιους της Γάζας...

Είπαμε, το παιχνίδι είναι πολύ χοντρό για τα δόντια μας και να θυμόμαστε ότι  Τουρκία θα είναι πάντα γείτονας και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, ασχέτως των διαθέσεων της Ουάσινγκτον. Άλλωστε το οικόπεδο Τουρκία είναι πολύτιμο για τις ΗΠΑ και δεν πρόκειται ποτέ να θεωρήσουν την Ελλάδα ως υποκατάστατο.

Εξάλλου, το άνοιγμα της Παναγίας Σουμελά και το κύμα  των τούρκων τουριστών στα Δωδεκάνησα έδειχναν ότι βρισκόμαστε σε ένα δρόμο πολιτισμένων σχέσεων με την ΄Αγκυρα και αυτές οι σχέσεις πρέπει να διατηρηθούν και να βελτιωθούν, όχι να χαλάσουν στο όνομα μιας εμπλοκής σε διεθνείς καταστάσεις που δεν μπορούμε να επηρεάσουμε και δεν μπορούμε να προσδοκούμε ιδιαίτερο όφελος από τις όποιες εξελίξεις τους.  Εκτός και αν ο Γιώργος Παπανδρέου οραματίζεται κάποιο διεθνές πόστο για τον εαυτό του μετά τη θητεία του στην Ελλάδα!