Επομένως είναι τουλάχιστον υποκριτικές τώρα οι κραυγές διαφόρων κυβερνητικών στελεχών και βουλευτών για τις αλλαγές που προβλέπει το προεδρικό διάταγμα, όπως είναι αντιπαραγωγικοί και κακόγουστοι οι θρήνοι των Γ. Παπανδρέου, Α. Λοβέρδου, Χ. Καστανίδη και άλλων επειδή είναι αναγκασμένοι να πάρουν μέτρα τα οποία είναι άδικα…Είναι δυνατόν; Και αφού είναι άδικα και το διαλαλούν κλαίγοντας οι ίδιοι, πως θα πείσουν τους πολίτες να τα δεχθούν;

Τέλος πάντων, αυτά είναι τα δεδομένα και από εδώ και εμπρός να συζητήσουμε ποια είναι η πραγματικότητα και αν χρειάζονταν τα συγκεκριμένα μέτρα-μεταρρυθμίσεις. Αφού πρώτα επισημάνουμε ότι η κατάσταση των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δεν έχουν καμία σχέση με την κατάσταση των εργαζομένων στο δημόσιο και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Με τους πρώτους φυσικά να είναι «παιδιά ενός κατώτερου Θεού» σε σχέση με τους δεύτερους.

Στην πράξη, η κατάσταση στην εργασιακή αγορά του ιδιωτικού τομέα είναι πολύ διαφορετική από αυτόν που ευαγγελίζονται οι συλλογικές συμβάσεις, τα συνδικάτα, ή ο φοβερός Μανώλης της Ν.Δ. Είναι άρα πολλοί πλέον οι εργαζόμενοι που αμείβονται με μισθούς κάτω από τις συλλογικές συμβάσεις, αφού πληρώνονται με «μπλοκάκι», είναι σε καθεστώς «μερικής απασχόλησης», ή πιέζονται με διάφορα διλλήματα του τύπου ή να κάνουν κάτι παραπάνω, ή να χάσουν τη δουλειά τους. Ακόμη και στο θέμα των απολύσεων τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθώς επιχειρήσεις κλείνουν και πολλές άλλες ζορίζονται και προσπαθούν να περιορίσουν τις δαπάνες τους απολύοντας προσωπικό.

Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι εργαζόμενοι υφίστανται πραγματικές και πολύ μεγάλες απώλειες με τις αλλαγές για τις υποχρεώσεις των εργοδοτών όταν αποφασίσουν να προχωρήσουν σε απολύσεις. Ο χρόνος προειδοποίησης μειώνεται σημαντικότατα, το ύψος των αποζημιώσεων ελαχιστοποιείται και το ποσοστό των επιτρεπόμενων απολύσεων κατά μήνα αυξάνεται για τις μεγάλες επιχειρήσεις, που όμως είναι σχετικά λίγες.

Αυτές είναι ουσιαστικότατες μεταρρυθμίσεις σε βάρος των εργαζομένων και αναρωτιέται κανείς αν ήταν απαραίτητες για να γίνει πιο ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία. Είναι πολύ αμφισβητήσιμο κάτι τέτοιο και το πιθανότερο είναι ότι εντάσσονται στη λογική των πιο «ευέλικτων εργασιακών σχέσεων» που είναι η μόδα στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη πλέον και κατακτά τώρα όλο και περισσότερο και την Ευρώπη. Με αυτή την έννοια, η «τρόϊκα» ζήτησε την εφαρμογή τους στο πλαίσιο της απόφασης να σπρώξει την Ελλάδα προς τον οικονομικό φιλελευθερισμό. Αλλά και αυτό θα είχε νόημα αν οι τιμές δεν τραβούσαν την ανηφόρα. Λιγότερα λεφτά και μεγαλύτερες τιμές θυμίζουν απασφαλισμένη χειροβομβίδα!

Αλλά αφού υπάρχουν τόσοι θρηνωδοί στο κυβερνητικό στρατόπεδο, αλλά και στο στρατόπεδο της Νέας Δημοκρατίας, γιατί δεν λένε ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές στις εργασιακές σχέσεις είναι πρόσκαιρες λόγω των ειδικών συνθηκών και δεν υπόσχονται ότι μόλις τα πράγματα ομαλοποιηθούν και η χώρα γλυτώσει την πτώχευση, θα επαναφέρουν το προηγούμενο καθεστώς των εργασιακών σχέσεων, εφόσον βρίσκονται στην εξουσία; Όχι τίποτ΄ άλλο, για να ησυχάσει ο κόσμος…

Αγγελος Στάγκος

[email protected]