Δεν υπάρχουν λεφτά και ας υποστήριζε  στο πρόσφατο παρελθόν  ότι υπάρχουν ο Γ. Παπανδρέου, ας το βροντοφωνάζει σήμερα η Αλέκα Παπαρήγα και ας λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι (όπως ότι είναι απάνθρωπο να αυξηθούν τα όρια ηλικίας για τη συνταξιοδότηση) ο Αλέξης Τσίπρας. Σήμερα πληρώνουμε ως χώρα και ως λαός τα αμαρτωλά, διεφθαρμένα και σπάταλα χρόνια των τελευταίων 3-4 δεκαετιών. Με αυτή την έννοια, οι μόνοι που δικαιούνται να διαμαρτύρονται και να φωνάζουν είναι οι μη προνομιούχοι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι του ιδιωτικού τομέα, που τα έφερναν δύσκολα πέρα και που δεν θα έχουν ούτε τώρα στον ήλιο μοίρα.

Είναι πολύ γελασμένοι όσοι πίστευαν και πιστεύουν ότι οι συνδικαλιστές που πρόσκεινται στην κυβέρνηση θα έβαζαν ή θα βάλουν πλάτη. Ηδη οι πληροφορίες λένε ότι οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ είναι προβληματισμένοι, απογοητευμένοι, εξαγριωμένοι, αποφασισμένοι και άλλα διάφορα εις  -μένοι. Η συντριπτική πλειοψηφία των συνδικαλιστών του δημοσίου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα είναι πιστοί μόνο στις συντεχνίες τους, στα προνόμιά τους και στις προσωπικές φιλοδοξίες τους. Οσο ευθύνονται οι πολιτικοί και ασφαλώς και  τα κόμματα για το χάλι του κρατικού μηχανισμού και της χώρας, άλλο τόσο, ίσως και περισσότερο, ευθύνονται και οι συνδικαλιστές.

Στις περισσότερες μάλιστα περιπτώσεις οι πολιτικοί προϊστάμενοι και οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ είναι κυριολεκτικά όμηροι στα χέρια των συνδικάτων. Και αν οι πολιτικοί και τα κόμματα έχουν φορτώσει την κρατική μηχανή με υπεράριθμους και ανίκανους υπαλλήλους, με άλλους τόσους τους έχουν φορτώσει και οι συνδικαλιστές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι α συνδικάτα (που πρέπει να υπάρχουν) στον δημόσιο τομέα είχαν ξεφύγει από τον θεσμικό τους ρόλο, προσπαθούν να συνδιοικούν και το είχαν πετύχει, με ευθύνη των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου κυρίως, αλλά και του Κώστα Σημίτη στη συνέχεια με το νόμο περί ΔΕΚΟ.

Όπως είπαμε, οι αντιδράσεις αυτές ήταν αναμενόμενες και το ερώτημα είναι αν θα τις αντέξει η κυβέρνηση. Για να γίνει αυτό πρέπει να πείσει την ευρύτερη κοινή γνώμη ότι τα βάρη θα τα σηκώσουν με δίκαιο τρόπο οι πάντες και αυτό θα φανεί από το φορολογικό νομοσχέδιο και την εισοδηματική πολιτική. Και θα φανεί επίσης από τη δυνατότητα και την ικανότητα του κρατικού μηχανισμού να περιορίσει δραστικά τη φοροδιαφυγή. Θα είναι εξαιρετικά δύσκολο αλλά εκεί θα παιχθεί το παιχνίδι της δικαιοσύνης, αν δηλαδή διευρυνθεί η φορολογική βάση και πληρώσουν αρκετοί από αυτούς που φοροδιαφεύγουν και φοροκλέβουν συστηματικά.

Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση θα χρειαστεί και τη στήριξη της Νέας Δημοκρατία και καλό θα είναι ο Γιώργος Παπανδρέου να δώσει κάτι στον Αντώνη Σαμαρά σε αντάλλαγμα. Ισως να προσεγγίσει τις θέσεις του, που δεν είναι ακραίες, στο νομοσχέδιο για τους μετανάστες και να μεταθέσει την εμπλοκή τους στα κοινά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για τις μεθεπόμενες δημοτικές εκλογές.

Στο μεταξύ πάντως, δεν έχουμε δει ανάσα από τις αγορές και αυτό είναι ένα ζήτημα. Όπως δεν βλέπουμε ανάσα και από το Βερολίνο, που είναι και αυτό ένα μεγάλο θέμα. Σαν να έχουν κακιώσει οι Γερμανοί μαζί μας, αν κρίνουμε και από τη νέα σκληρή έκθεση της Ντόϊτσε Μπανκ. Γιατί σωστό είναι να κάνουμε εμείς την αυτοκριτική μα, σωστό είναι να στριμωχθούμε, όπως δεν έχουμε στριμωχθεί τα τελευταία 50 χρόνια, αλλά είναι αναγκαίο και οι μεγαλοευρωπαίοι να αντιληφθούν ότι το ευρώ κινδυνεύει και από τις δικές τους εμμονές και τα δικά τους λάθη.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr